Γεια σας παιδιά. Στην Ζάκυνθο, και συγκεκριμένα στο χωριό Βουγιάτο όταν ήμουν μικρός πήγαινα διακοπές. Λοιπόν, εκεί λεγόταν ότι στο βουνό από πάνω ζούσε ένας καλικάντζαρος που είχε την ονομασία Μόρος (λογικά από τη λατινική το όνομα και σχετίζεται με τη λέξη mors mortis θανατος),τον οποίο οι σαββατογεννημένοι μπορούσαν να δουν κανονικά, όπως και οι γαλαζομάτηδες. Κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες (νομίζω μια ήταν 15αυγουστος),ο Μόρος κατέβαινε στο χωριό, και όποιος τον έβλεπε, μπορούσε να "καεί" γιατί τα μάτια του ήταν σαν την φωτιά, ή να χάσει τη μιλιά του. Το εντυπωσιακό δεν είναι η ιστορία, αλλά το πόσο ριζωμένη ήταν στους κατοίκους του χωριού. Κάποιος έλεγε ότι κάποιος πρόγονος του τον είχε σκοτώσει, και είχε μια μάσκα που θεωρητικά ήταν το πρόσωπο του Μόρου. Θυμάμαι ότι ενώ όλα τα παιδιά έλεγαν ότι αυτά είναι βλακείες, μια φορά που την φόρεσε και βγήκε, όλοι έτρεχαν στην κυριολεξία πανικόβλητοι, ενώ ένα παιδί έτρεχε να πάρει την καραμπίνα.. Η ιστορία αυτή πρέπει να είναι πολύ παλιά. Επίσης, λεγόταν ότι δεν έκανε να ανέβεις στις συκιές τα μεσημέρια, γιατί οι νεράιδες θα σου έπαιρναν τη μιλιά. Και όντως, σε ένα παιδί που ως παιδί το πείραζα να ανέβει δεν ανέβαινε με τίποτα. Βασικά ούτε εγώ ανέβαινα(να μην κάνω τον έξυπνο :)) γιατί όταν έμενα Ζαντε επηρεαζόμουν από το κλίμα. Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση, είναι πως οι γεροντότεροι του χωριού όταν τους ρώταγες αν είναι αληθινές οι ιστορίες για νεράιδες και ξωτικά κάναν τους κινέζους. Και η γιαγιά μου όταν τη ρωτάω το ίδιο κάνει. Δεν λέει ότι δεν υπάρχουν, κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι την ρωτάω, ή κάποιοι άλλοι παππούδες λένε ότι δεν κάνει να μιλάμε για αυτά τα πράγματα και πέρασαν. Πραγματικά περίεργο.