Αυτή είναι ίσως η πρώτη περίπτωση που συνειδητοποιήσαμε, πέρα από κάθε δυνατότητα αυτοαμφιβολίας, ότι όντως κάτι παράξενο συνέβαινε στη σπηλιά, κάτι που επηρέαζε το φυσικό τοπίο. Δεξιά του μονοπατιού προς την είσοδο, υπήρχε ένα συγκρότημα πελώριων βράχων και τεράστιων πυκνών θάμνων. Βράχοι και θάμνοι μας εμπόδιζαν πολύ και ιδίως τις γυναίκες της παρέας, όταν θέλαμε να φτάσουμε στο ανοιχτό πλατωματάκι που υπάρχει στα δεξιά. Επειδή κάθε φορά γινόταν θέμα – γκρίνιες για ακατάλληλα παπούτσια, για το ποιος θα κουβαλήσει τι, για γρατσουνιές και τα σχετικά – ήταν ένα σημείο που δεν είχαμε καμία απολύτως ανφιβολία για την μορφολογία του. Εντελώς ξαφνικά, βράχοι και θάμνοι έπαψαν να υπάρχουν εκεί! Μονάχα μερικά βραχάκια είχαν απομείνει και κάτι μικροί θάμνοι. Το έδαφος ήταν άνετο πλέον στην πρόσβαση. Δεν αναρωτηθήκαμε καν αν είχαν καθαρίσει την περιοχή με μπουλντόζες ή οτιδήποτε. Δεν υπήρχε τρόπος να γίνει χωρίς να μείνουν ολοφάνερα ίχνη. Όχι, το έδαφος ήταν απολύτως φυσικό και ανέγγιχτο, όπως θα ήταν αν είχε μείνει ανέπαφο για δεκάδες ή και εκατοντάδες χρόνια. Δεν χρειαζόταν επαλήθευση, απλώς μείναμε χάσκοντας. Και το ίδιο κάναμε και προς την αριστερή μεριά, εκεί όπου τα ακόμα πιο μεγάλα βράχια, ύψους μέτρων, έκαναν δύσκολη και επικίνδυνη την πρόσβαση προς το πηγάδι, από τη πίσω μεριά, αναγκάζοντας σε να σκαρφαλώνεις στα τέσσερα. Ε… τώρα η πρόσβαση ήταν αρκετά άνετη για να την κάνεις με τα δύο πόδια! Και εδώ δεν υπήρχε κανένα ίχνος ανθρώπινης παρέμβασης. Όλα είχαν αλλάξει σε μία νύχτα. Όπως ανέφερα, δεν είχαμε καμία αμφιβολία γιʼ αυτή την αλλαγή, έτσι αρχίσαμε να προσέχουμε περισσότερο το φυσικό περιβάλλον, να το αποτυπώνουμε κατά κάποιο τρόπο στη μνήμη μας. Καταγράψαμε έτσι δεκάδες αλλαγές μικρότερης κλίμακας – συχνά μικροσκοπικής – που δεν έχει νόημα να περιγραφούν, γιατί αφορούσαν σε λεπτομέρειες του τοπίου που άλλαζαν από επίσκεψη σε επίσκεψη, λεπτομέρειες μεν, αλλά τίποτα δεν μπορεί νʼ αλλάξει τόσο γρήγορα στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να μείνουν ίχνη έξωθεν παρέμβασης. Τέτοια ίχνη δεν υπήρχαν, ούτε και καμία λογική στις μικροαλλαγές αυτές, αν υποθέταμε ότι τις είχε κάνει άνθρωπος. Αλλά δεν υπονοώ ότι τις είχε κάνει κάποιος εξωγήινος με απόκοσμες δυνάμεις, όχι. Απλώς θα πω ότι, κατά τη γνώμη μου, το τοπίο άλλαζε από μόνο του. Αυτό ίσως φαίνεται πιο τρελό από την παρέμβαση κάποιων εξωγήινων δυνάμεων, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, είναι πιο αποδεκτό από κάποιον που διασχίζει το σύμπαν για να παίξει με τα βραχάκια και τα δέντρα της Πεντέλης. Ασφαλώς και έχω εξήγηση, αλλά εσείς έχετε διάθεση να πονοκεφαλιάσετε με κβαντικές διακυμάνσεις πραγματικότητας στα ενδιάμεσα ασαφή όρια μεταξύ δύο πιθανολογικών κυμάτων και άλλα τέτοια ακόμα πιο στρυφνά; Αμφιβάλλω. Έτσι περιοριστείτε στο εξής απλό : Αν ο εκεί χώρος διαθέτει κάποιο σχετικό φυσικό πεδίο, και αν ο άνθρωπος πειραματίστηκε εκεί με μορφές ενέργειας και πεδίων ε… τότε όλα είναι δυνατά να συμβούν! Όχι μόνο αλλαγές στον ανθρώπινο ψυχισμό, αλλά ακόμη και αλλαγές της κοινής, φυσικής πραγματικότητας, δίχως άμεση ανθρώπινη παρέμβαση ή πρόθεση.