Θα πρέπει να ήταν σε μία από τις πρώτες μας επισκέψεις σʼ αυτή καθαυτή τη σπηλιά μετά την έναρξη των έργων. Αυτό το «δωματιάκι» δεν είναι στʼ αλήθεια δωμάτιο, αλλά ένας μικρός φυσικός χώρος που βλέπεις στα αριστερά σου αμέσως μόλις μπεις στη σπηλιά. Επειδή είναι ένα κλειστό ολόγυρα κοίλωμα από σταλακτιτικό υλικό και διαθέτει ένα φυσικό άνοιγμα που μοιάζει πολύ με πόρτα, επικράτησε να το ονομάζουμε «δωματιάκι», συνήθως είναι και το πρώτο σημείο που επισκέπτεται κανείς, μιας και δεν χρειάζεται καν τεχνητό φως εκεί. Ίσως είναι περιττολογία να πω ότι αυτό το «δωματιάκι» το ξέραμε από χρόνια σχεδόν τόσο καλά όσο και το δικό μας δωμάτιο, αλλά έχει σημασία να τονίσω ότι ξέραμε τέλεια το χώρο για να καταλάβετε τις αντιδράσεις μου. Θα ήμασταν γύρω στα πέντε ή έξι άτομα σʼ εκείνη την επίσκεψη, όλοι παλιοί γνώστες του χώρου. Έτυχε να μπω πρώτος και μόνος στο «δωματιάκι». Κοίταξα ολόγυρα, είδα κάτι που μου φάνηκε απίστευτο, και – ξέροντας ότι όλοι είχαν μπει αμέτρητες φορές στο συγκεκριμένο μικρό χώρο – φώναξα : «Παιδιά, μην μπει κανείς ακόμη εδώ μέσα! Μείνετε απέξω και περιγράψτε μου πρώτα το χώρο όπου βρίσκομαι». Οι περιγραφές τους ήταν πανομοιότυπες. Μου είπαν ότι ο χώρος είναι μικρός, κλειστός και χωρίς να παρουσιάζει κανένα εξερευνητικό ενδιαφέρον. «Είστε σίγουροι ότι δεν κρύβει καμία δίοδο;» Η απάντηση ήταν ένα σαφές όχι. Μου είπαν ότι οι στρωτοί τοίχοι ήταν από συμπαγές σταλαγμιτικό υλικό και ότι δεν υπήρχε άλλη πρόσβαση εκτός από τη φυσική πόρτα που μπαίναμε. Αυτά ακριβώς θυμόμουν και εγώ. Αλλά τώρα πλέον δεν ήταν έτσι! Στο βάθος του χώρου, σε απόσταση όχι παραπάνω από δύο μέτρα από την είσοδο, έχασκε ένα μεγάλο βαθύ πηγάδι – όπως διαπιστώσαμε σε λίγα λεπτά – έβγαζε λίγα μέτρα πιο κάτω, βγάζοντας στο χώρο της κυρίως σπηλιάς! Δεν υπήρχε παλιά αυτό το πηγάδι, ή τουλάχιστον κανένας μας δεν θυμόταν να υπήρχε ποτέ πηγάδι εκεί. Ναι μεν το κάτω άνοιγμα στην κυρίως σπηλιά μπορεί να είχε αποκαλυφθεί πρόσφατα με τις εκσκαφές των έργων, αλλά όλο το πάνω τμήμα του δεν υπήρχε περίπτωση να μην το είχαμε δει κατά τις παλαιότερες επισκέψεις μας. Κυριολεκτικά ήταν σαν νʼ ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι στο προσωπικό σου δωμάτιο υπάρχει μια τρύπα πλάτους ενός μέτρου και παραπάνω, που δεν την είχες προσέξει προηγουμένως! Και φυσικά, δεν υπήρχε καμία περίπτωση το πηγάδι αυτό να ήταν πρόσφατης κατασκευής. Ήταν ολόκληρο από αρχαίο φυσικό σταλαγμιτικό υλικό στο οποίο οποιαδήποτε σύγχρονη παρέμβαση θα ήταν άμεσα αντιληπτή ακόμη και στο πλέον άσχετο μάτι. Όλα έδειχναν ότι το πηγάδι αυτό πρέπει να υπήρχε από την εποχή που υπήρχε και η σπηλιά, αλλά δεν το είχαμε δει, αν και είχαμε ερευνήσει αυτό το μικροσκοπικό «δωματιάκι» εκατοστό προς εκατοστό πάμπολλες φορές.