Όπως και τα περισσότερα από τα φαινόμενα της Πεντέλης, έτσι και αυτό που θα δούμε τώρα, άρχισε με ανεπαίσθητο, βαθμιαίο τρόπο, πριν γίνει άμεσα αντιληπτό από την συνείδηση. Πήγαινε, για παράδειγμα, κάποιος καινούργιος, μόνος του, για να δει το μέρος, και επέστρεφε λέγοντας ότι δεν είχε παρατηρήσει τίποτε το περίεργο ούτε και του είχε συμβεί κάτι το ιδιαίτερο. Και κάποια στιγμή μας ρωτούσε να του πούμε κάποια διευκρινιστικά στοιχεία σχετικά με το ένα ή το άλλο που είχε παρατηρήσει εκεί, και τότε ανακαλύπταμε ότι είχε δει κάποια κοινά, απτά πράγματα (συγκεκριμένους βράχους, τρύπες, κατασκευές και τα παρόμοια) που όμως, κανένας άλλος από μας δεν τα είχε δει προηγουμένως! Σε μερικές από τις περιπτώσεις αυτές, κανένας δεν ξανάβρισκε τα πράγματα αυτά, και αναρωτιόμαστε που και πως τα είχε δει ο άλλος. Άλλες φορές, πάλι, υπήρχαν μεν κανονικά και σύμφωνα με την περιγραφή, αλλά έτσι έμενε αναπάντητο το ερώτημα, του πως δεν τα είχαμε δει ως τότε όλοι οι άλλοι στις τόσες και τόσες επισκέψεις μας, με δεδομένο ότι πολλά από αυτά ήταν πολύ φανερά για να μας έχουν διαφύγει… Ήταν κάτι πολύ συχνό, αλλά και πολύ αόριστο στην αρχή για να μας απασχολήσει σοβαρά. Είναι γεγονός ότι ακούγαμε συχνά αμέτρητες περιγραφές για κάποιες ανακαλύψεις επισκεπτών – συχνά αξιόπιστες περιγραφές από πρώτο χέρι – οι οποίες δεν είχαν τίποτα το περίεργο αυτές καθαυτές, πέρα από το γεγονός ότι είτε δεν ξαναβρισκόταν είτε βρισκόταν αλλά… δεν ήταν εκεί παλιότερα! Στην πραγματικότητα, οι άλλοι δεν είχαν καν συνείδηση του προβλήματος, ούτε έλεγαν ότι είχαν ανακαλύψει ή προσέξει τίποτε, απλώς μας περιέγραφαν το φυσικό εσωτερικό και εξωτερικό χώρο όπως τον είχαν δει, και στην περιγραφή τους προσέχαμε κάποιες σαφείς διαφορές από την εικόνα που είχαμε εμείς. Σχεδόν ποτέ δεν βρίσκαμε αυτό που μας είχαν πει, αλλά και ποτέ δεν ήταν κάτι το τόσο σημαντικό για να γίνει καν θέμα.