Γατόμορφο πλάσμα στη σπηλιά
Ημερομηνία: 21/05/2007
Καταχωριτής: Aragorn
Πηγή: Γ. Μπαλάνος, Πέρα από το αίνιγμα της Πεντέλης, Εκδόσεις Locus-7, σελ. 372-374
Ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες μου εκείνη την εποχή, ο Γιώργος Τσουκαλάς, είχε έρθει τότε για να μου αναφέρει τα εξής : Μια παρέα αρχάριων φίλων του, από τους οποίους γνώριζα κάνα δύο, είχαν πάει στη σπηλιά για μια απλή επίσκεψη γνωριμίας και είχαν γυρίσει έντρομοι από εκεί, για να του αναφέρουν ότι είχαν δει ένα αλλόκοτο πλάσμα μεγέθους μεγάλης γάτας, χωρίς μάτια, με στιλπνή μαύρη γούνα και με τεράστια φτερά νυχτερίδας! Το πλάσμα είχε πεταχτεί από μία τρύπα μέσα στη σπηλιά, και εκείνοι τρόμαξαν τόσο που άρχισαν να το πετροβολούν μέχρι που το σκότωσαν! Μετά το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντάς το εκεί…
Την εποχή εκείνη η αντίδρασή μας ήταν μάλλον ειρωνική. Η προσέγγισή μας ήταν εντελώς «τεχνοκρατική» και «πραγματιστική» τότε, τα μεταγενέστερα περιστατικά μας ήταν άγνωστα, όπως και τα ανάλογα συμβάντα που δημοσίευσε ο Τζων Κηλ στην Αμερική χρόνια αργότερα. (Ο Κηλ στο βιβλίο του Strange creatures from time and space, αναφέρει την τεκμηριωμένη περίπτωση μιας «φτερωτής γάτας» που σκότωσαν το 1966 στον Καναδά, και οι αστυνομικοί την περιέγραψαν σαν ένα γατόμορφο πλάσμα με πράσινα μάτια, μεγάλους κυνόδοντες δύο εκατοστών που εξείχαν από το στόμα, στιλπνή μαύρη γούνα, φτερούγες ανοίγματος 35 εκατοστών και βάρος 5 κιλών. Το πλάσμα δεν πετούσε αλλά έκανε μεγάλα άλματα, 15-20 μέτρων, πλανάροντας με ανοιχτές τις φτερούγες γύρω στα 30 εκατοστά από το έδαφος!). Έτσι αν και πιστέψαμε ότι κάτι είχαν δει, απλώς χαμογελάσαμε και το αποδώσαμε σε υπερβολική φαντασία. Υποθέσαμε ότι μπορεί να ήταν κάποια γάτα, μια αλεπού ή και μια συνηθισμένη μεγαλούτσικη νυχτερίδα που ο φόβος, το σκοτάδι και η ερεθισμένη φαντασία τους την έκαναν να φαντάζει κατά πολύ μεγαλύτερη…
Δεν πιστέψαμε στο «τέρας»,έτσι ρωτήσαμε μάλλον αδιάφορα αν μπορούσαν να μας δείξουν τη συγκεκριμένη στοά ή τρύπα. Μας απάντησαν αρνητικά, γιατί πρώτη φορά είχαν μπει στη σπηλιά – που τότε ήταν ακόμα άθικτη – και δεν είχαν προλάβει καν να εξοικειωθούν με το χώρο.
«Ποιος ξέρει; Μπορεί να ήταν οτιδήποτε…», τους είπαμε με παρήγορη αοριστία, και μετά ξεχάσαμε την όλη ιστορία για χρόνια.
2 Σχόλια: