Δε θυμάμαι πότε ακριβώς συνέβη, αλλά θα πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ʼ80 αρχές του 90, όταν μάλλον σε μία νύχτα, πολλά εκτεταμένα κοιλώματα του εδάφους, δεξιά και αριστερά του χωματόδρομου που βγάζει στη σπηλιά, γέμισαν από μία κατάλευκη σκόνη, λεπτή σαν πούδρα που έλαμπε αληθινά εκτυφλωτικά στο φως του ήλιου. Ήταν ολοφάνερο ότι το λευκό υλικό είχε φτάσει εκεί σε υγρή μορφή, σαν παχύρρευστη λάσπη, που ήδη είχε αρχίσει να στεγνώνει και να σκάζει σε χαραματιές. Και δεν μιλάμε για μικρές ποσότητες, η λευκή λάσπη/σκόνη κάλυπτε εκτάσεις στρεμμάτων, και το βάθος της, μʼ έναν πρόχειρο έλεγχο, ξεπερνούσε τα 70 εκατοστά, και συνεπώς μιλάμε για χιλιάδες τόνους! Επειδή το γεγονός το αντιληφθήκαμε το πολύ ένα ή δύο εικοσιτετράωρα μετά, όλα ήταν πολύ φρέσκα ακόμη, και ερευνήσαμε αυτές τις άσπρες εκτάσεις. Ο μόνος συμβατικός τρόπος για να φτάσει εκεί το άσπρο υλικό θα ήταν με φορτηγά, αλλά πόσα φορτηγά; Όμως, πουθενά δεν υπήρχαν ίχνη από αυτά τα φορτηγά – και θα πρέπει να ήταν άφθονα αυτά τα ίχνη – από τις βαριές ρόδες που θα πηγαινοέρχονταν, ως τα αναπόφευκτα σταξίματα και πιτσιλίσματα στην όλη διαδρομή έως τα σημεία απόρριψης, αν η λευκή λάσπη είχε φτάσει εκεί με τον τρόπο αυτό. Όχι όμως δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος από την εκφόρτωση, αλλά οι λευκές λίμνες υπήρχαν και σε σημεία που ήταν μάλλον απρόσιτα για φορτηγά. Υπήρχαν μόνο οι εντελώς επίπεδες επιφάνειες… Επειδή είχαμε διάφορα ύποπτα προβλήματα με τις σχετικές ταχυδρομικές αποστολές, απέφυγα αυτή τη φορά να στείλω δείγματα για ανάλυση στο πανεπιστημιακό εργαστήριο στη Θεσσαλονίκη με το οποίο συνεργαζόμαστε παλιότερα. Το ζήτημα κάπου ξεχάστηκε και μόλις το 1999 παρέδωσα χέρι με χέρι δείγματα για ανάλυση στην Αμερική σε ξένο συνεργάτη που είχε έρθει στην Ελλάδα. Η απάντησή του ήταν η εξής : «Δοκίμασα ο ίδιος το δείγμα από την Πεντέλη. Υποψιαζόμουν ότι ήταν ανθρακικό ασβέστιο, το τελικό προϊόν του υδροξειδίου του ασβεστίου, όταν εκτεθεί στις καιρικές συνθήκες. Το pH του δείγματος ήταν 6 και ήταν μετρίως διαλυτό και μη οξειδωτικό. Δεν ήταν ραδιενεργό ως προς τις ακτίνες άλφα και βήτα. Για να σιγουρευτώ θέρμανα το δείγμα. Αυτό θα προκαλούσε έκλυση διοξειδίου του άνθρακα σχηματίζοντας οξείδιο του ασβεστίου. Ανακάτεψα το υπόλειμμα με νερό. Θα έπρεπε να σχηματιστεί διάλυμα υδροξειδίου του ασβεστίου. Το pH ήταν 9,5 όπως αναμενόταν. Δίχως να στείλω το δείγμα για περαιτέρω ανάλυση, πιστεύω ότι το υλικό είναι ανθρακικό ασβέστιο ή κάποια μορφή μαραμαρόσκονης.» Κοινό ανθρακικό ασβέστιο λοιπόν, οπότε το μόνο παράξενο ήταν το πώς μεταφέρθηκαν εκεί τόσο γρήγορα και σε τόσο τεράστιες ποσότητες σε μορφή λάσπης χωρίς κανένα ίχνος μεταφοράς; Σωστά; Όχι ακριβώς. Υπάρχει και ένα άλλο αίνιγμα; Τι δουλειά είχε αυτό το υλικό εκεί; Δεν ξέρω… έμοιαζε όντως με μαρμαρόσκονη, αλλά ήταν περιέργως λεπτή πούδρα, σχεδόν σαν ταλκ, αλλά το ανθρακικό ασβέστιο με αυτή τη λεπτή μορφή δεν είναι η κοινή μαρμαρόσκονη, αλλά το λεγόμενο «κατακρημνισμένο» ή PCC (Precipitated Calcium Carbonate). Τώρα αυτό το PCC έχει πολλές και σημαντικές χρήσεις, και μία από αυτές είναι στη παραγωγή του τιτανικού ασβεστίου (calcium titanate). Αυτό το τιτανικό ασβέστιο, συνήθως με την πρόσμιξη ενώσεων του ζιρκονίου, είναι ένα πιεζοηλεκτρικό κεραμικό το οποίο χρησιμεύει, που; Μα – φυσικά! – στην κατασκευή γεννητριών και αισθητήρων υπερήχων, σονάρ υποβρυχίων, ELF και άλλων παρομοίων! Και αν θυμάστε εκείνα που είχαμε πει για το «μαγνητικό τούνελ» Πεντέλης – Λάνγκλυ, μια από τις βασικές έρευνες του κέντρου Ερευνών της NASA στο Λάγκλυ αφορούσε ακριβώς αυτά τα πιεζοηλεκτρικά υλικά. Εδώ ενώνονται δραστηριότητες των NASA, CIA, US Navy, US Air force, Project Morphing, Project Pandora, Project, Scangate… και πάει λέγοντας. Καρά παράδοξο τρόπο, το ίδιο υλικό χρησιμεύει και για την πρόκληση τεχνητής βροχής, μια από τις μεθόδους ελέγχου καιρού που, όπως είδαμε, ήταν εντεταγμένο στα μυστικά σχέδια με τα ELF και τα σχετικά. Αν, όντως, αυτή ήταν η χρήση ή χρήσεις των «λιμνών» του ανθρακικού ασβεστίου της Πεντέλης, τότε αυτό θα εξηγούσε και μερικά ακόμα άλυτα αινίγματα. Λόγου χάρη, είχαμε παρατηρήσει ότι κατά την περίοδο των έργων είχαν αυξηθεί σε τεράστιες ποσότητες τα απορρίμματα μαρμάρων γύρω από τη σπηλιά και σε όλο το μήκος του χωματόδρομου που οδηγεί σε αυτή. Λόφοι ολόκληροι σχηματίζονταν διαρκώς από κομμάτια ολοκάθαρου επεξεργασμένου μαρμάρου, από μικρά κομμάτια μέχρι και μεγάλες πλάκες και όγκοι διαστάσεων μέτρων! Τώρα… εδώ μιλάμε για ακριβό υλικό, που θα μπορούσε να πουληθεί, έτσι σκεφτήκαμε ότι μάλλον θα ήταν το ενοχοποιητικό υποπροϊόν κάποιων παράνομων λατομήσεων που ήταν ακόμη συνηθισμένες στη περιοχή. Το μόνο παράξενο ήταν ότι η ρίψη των μπάζων από μάρμαρο είχε παρουσιαστεί και ενταθεί κατά τη περίοδο των «μυστικών» έργων και της συστηματικής αστυνόμευσης του χώρου. Προφανώς, κανένας δεν έβλεπε τα φορτηγά που θα πρέπει να περνούσαν φορτωμένα από μπροστά τους κατά δεκάδες καθημερινά. Στην Ελλάδα, ζούμε, σκεφτήκαμε, ποιος ξέρει τι λαδώματα έχουν πέσει και τι «στραβά μάτια» μπορεί να γίνονται από πολλούς… Έτσι, ποτέ το θέμα δεν μας απασχόλησε στʼ αλήθεια σοβαρά, ήταν απλώς ένα ακόμη από τα μικρά περιθωριακά αινίγματα της περιοχής. Με τα έργα – το σκάψιμο της ίδιας της σπηλιάς και το άνοιγμα των τεχνητών σηράγγων – θα πρέπει να βγήκαν ακόμη πιο μεγάλες ποσότητες λατύπης. Περιέργως, αυτή η λατύπη δεν φαινόταν πουθενά, σαν να άνοιγε η γη και να την κατάπινε! Και μπορεί αυτό ακριβώς να γινόταν! Η λατύπη και τα μπάζα των μαρμάρων είναι στην ουσία φυσικό ανθρακικό ασβέστιο. Κάπου εκεί κοντά – στην επιφάνεια της γης ή κάτω από αυτή – μπορεί αυτό το φυσικό ανθρακικό ασβέστιο να μετατρεπόταν στη μορφή του κατακρημνισμένου ανθρακικού ασβεστίου (PCC) – μια απλή διαδικασία, τα περισσεύματα του οποίου πετάχτηκαν όταν, για οποιοδήποτε λόγο, σταμάτησαν τα μυστικά έργα, σχηματίζοντας έτσι τις λευκές «λίμνες»! Βέβαια, το μόνο σίγουρο εδώ είναι ένα : αμέτρητοι τόνοι κατακρημνισμένου ανθρακικού ασβεστίου βρέθηκαν ξαφνικά στη Πεντέλη. Αυτό είναι το γεγονός, τα υπόλοιπα είναι δικές μου εικασίες. Αλλά πάλι, γιατί τόσες ποσότητες; Άγνωστο! Έτσι, ας πούμε ότι το μυστήριο δεν λύθηκε ποτέ ικανοποιητικά, αλλά οι λίμνες της λευκής σκόνης υπάρχουν ακόμα εκεί για όποιον θέλει να κάνει ακριβέστερη ανάλυση, αν και γκριζαρισμένες πλέον από τις σκόνες, τα χώματα και τα φύλλα που μεταφέρουν οι άνεμοι και η βροχή.