Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ηχητικών φαινομένων έτυχε σε δύο από τους πλέον συστηματικούς και έμπειρους συνεργάτες μου. Βρισκόταν στο μέσο περίπου της σπηλιάς – μέρα νομίζω, που σημαίνει ότι η σπηλιά φωτιζόταν αρκετά – όταν άγριοι ήχοι άρχισαν να ξεχύνονται από μία μεγάλη και εντελώς απρόσιτη τρύπα που υπάρχει εκεί στην οροφή. Όπως μου τους περιέγραψαν, ήταν σαν τα αγριεμένα μουγκρητά, γρυλίσματα και συρίγματα μιας γάτας διαστάσεων πούμα ή τίγρης! Δεν ήταν καθόλου σιγανά αλλά αντιλαλούσαν σʼ όλη τη σπηλιά. Έριξαν τα φώτα τους στη τρύπα προσπαθώντας να διακρίνουν τι ήταν. Δεν είδαν το παραμικρό αλλά κάθε φορά που εστίαζαν το φως τους στη τρύπα τα μουγκρητά δυνάμωναν σε ένταση και μανία. Το επιχείρησαν κάμποσες φορές, με το ίδιο αποτέλεσμα κάθε φορά, μέχρι που – όπως μου εξομολογήθηκαν οι ίδιοι – φοβήθηκαν για τα καλά, και αποφάσισαν ότι καλό θα ήταν να του δίνουν από εκεί όπως και έκαναν.