Υπάρχει ωστόσο, μια σκοτεινή φημολογία, γύρω από τη γυναικεία Μονή Νταού (Ταώ) Πεντέλης. Σχετικά με αυτή ο Καμπούρογλου απλώς γράφει αινιγματικά (Από το βιβλίο του ο Αναδρομάρης της Αττικής,1920) «Κρυμμένον μέσα στα βάθη των δρυμών και των χαραδρών μιας αφανούς από τας Αθήνας κολπώσεως του Πεντελικού, εμφανίζεται έξαφνα ένα πελώριο ερείπιον. Είναι η μυστηριώδης Ταώ του Καρίκη. Τα βουνά που ήκουσαν τας οομωγάς των σφαγέντων καλογήρων και το βογκητόν του στοιχειωμένου πεύκου, είχαν ακούσει άλλοτε και τη φημισμένην του Θεοφάνους φωνν, η οποία τον οδήγησεν εις τον Πατριαρχικόν θρόνον και εις τον θάνατον. Κανείς όμως έως τώρα δεν μας διηγήθη την αρχαίαν και τη βυζαντινήν του ιστορία. Τι ήτο προν γείνη μοναστήρι; εις ποιον ιερόν, εις ποιον μνημείον να ανήκουν τα πολλά και ωραία του μάρμαρα, τα εντοιχισμένα ή σκόρπια; πότε ιδρύθη το παμπάλαιον μοναστήρι,επί των ερειπίων του οποίου ανυψώθη το εις ερείπια και αυτό σωζόμενο τώρα, και του οποίου είναι γνωστός οπωσδήποτε ο χρόνος της ανιδρύσεως; Ποιος ήταν ο αγνώστου επωνύμου Πιγκέρνης, όστις, κύριος όλων των πέριξ εκτάσεων, εις τας οποίας έδωσε το εν χρήσει μέχρι σήμεραν όνομα του τίτλου του, θα είχεν, ως φαίνεται, και το μοναστήρι Ταώ –έτσι το ονομάζουν τα Πατριαρχικά χαρτιά – υπό την ροστασίαν, ίσως και την κυριότητα της γενεάς του;» Και πιο κάτω αναφέρει : «… Αυτά ημερώνουν την ψυχήν και πλησιάζετε ποιητικότεροι εις το ιστορικόν και τεχνικόν μυστήριο που ονομάζεται, Ταώ μεν από τους λογίους, Νταού από το λαό.» Και ξανά : «Καταφανή ίχνη πείθουν, ότι το σημερινό οικοδόμημα είναι συμπλήρωμα άλλου προϋπάρξαντος, το οποίον πάλιν ιδρύθη επί των ερειπίων και δια των συντριμμάτων παλαιοτάτου Βυζαντινού ναού, όστιν πάλιν θα εκακομεταχειρίσθει αρχαίον Ελληνικόν Ιερόν. Το ιδιόρρυθμον οικοδόμημα έχει και ένα περίεργον πύργον, με κρυψώνα και επτά παρεκκλήσια λαο ότι άλλο θέλετε». Τι κρύβει, λοιπόν, αυτή η «μυστηριώδης Ταώ του Καρίκη»,αυτό το «ιστορικόν και τεχνικόν μυστήριον», με τον «περίεργον πύργον με κρυψώνα και επτά παρεκκλήσια και ότι άλλο θέλετε»; Ο Καμπούρογλου δε δίνει καμία απάντηση, αλλά ποιος ήταν αλήθεια αυτός ο Καρίκης; Κατʼ αρχάς δεν λεγόταν «Καρύκης», αλλά «Καρίκης», το οποίο αργότερα παρεφθάρη σε «Καρύτσης». Πρόκειται για τον Θεοφάνη Καρύκη τον εξ Αθηνών, ο οποίος χρημάτισε για επτά μήνες, το 1597, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ο τύπος πρέπει να ήταν πολύ σκοτεινό άτομο – και υπήρχαν ήδη φήμες για «αιρέσεις» και «άλλες λατρείες» στη περιοχή – και ίσως σʼ αυτές αναφέρετε έμμεσα ο Καμπούρογλου όταν αναρωτιέται : «Τι ήτο πριν γείνει μοναστήρι; εις ποίον ιερόν, εις ποίον μνημείο να ανήκον τα πολλά και ωραία του μάρμαρα…;» Τα εκκλησιαστικά κείμενα αποκαλούν χαρακτηριστικά τον Καρύκη – με ονομασία που θυμίζει Λάβκραφτ! – «κακόφημο και ακατανόμαστο»! Και προσθέτουν γιʼ αυτόν ότι : «δωροδοκήσας την τουρκική Κυβέρνηση δι 6000 χρυσών, εδράξατο τον Θρόνον, επιβάς αυτού όλως αντικανονικώς κατά Φεβρουάριον 1597». Λέγεται ακόμη ότι αντίστοιχο ήτοτο τέλος του, μέσα στο ναό : «Τέλος δε και παρόντος του Ηρακλείας ελέγξας αυτόν ως ουκ εξόν γράφειν, προειπών τε και ζωήν αυτού κακήν εσόμενην και τον θάνατον κακίω, είδον κρίσις Σαβαώθ εις θάνατον ανέλπιστον καταδικασθέντος θεόθεν αυτού. Κατορχησάμενος γαρ ο τρισάθλιος του ιερού Νιπτήρος μετά χλεύης των ακουσάντων… παρεωρακώς την λειτουργίαν τηλικάυτης ημέρας… τη τε υστεραία άσας, ως φάσι, το κύκνειον… ησθέντο της Θεού οργής ούτως αξίως, ώστε πριν τεθνάναι ή ακουσθήναι νόσων». Αυτά για τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Θεοφάνη Καρύκη…