Ακόμη και η δική μου συμπεριφορά υπήρξε σε πολλά σημεία τουλάχιστον περίεργη. Ήμαστε στην αρχή της έρευνας, όταν κάποιος της ομάδας μου φώναξε ότι είχε βρει ένα «περίεργο άσπρο φυτό», σʼ ένα κοίλωμα του βράχου κοντά στο στόμιο του τεχνητού τούνελ. «Έλα να δεις!», μου είπε. «Μπορεί να είναι κάτι ενδιαφέρον». Δεν θα πρέπει να μας χώριζαν περισσότερα από τρία-τέσσερα μέτρα ανηφορικού βράχου. Ε, λοιπόν, δεν είχα καμία διάθεση να σκαρφαλώσω μέχρι εκεί! «Δεν είναι φυτό», του φώναξα. «Θα είναι νιτρικά άλατα». Δεν είχα δει το φυτό και δεν ξέρω γιατί νόμιζα ότι ήταν νιτρικά άλατα. Αν ήταν φυσικός σχηματισμός, το πιο πιθανό ήταν να επρόκειτο για άλατα ασβεστίου, του είδους που φτιάχνει τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες. «Όχι, είναι φυτό», επέμενε ο άλλος. «Δεν είναι νιτρικά άλατα». «Νιτρικά άλατα είναι», επέμεινα εκνευρισμένος, μέχρι που σχεδόν αρπαχτήκαμε άσχημα. Τελικά ήταν αδύνατο να συνεχίσω νʼ αρνούμαι να το εξετάσω. Μουρμουρίζοντας ακαθόριστα πράγματα, σκαρφάλωσα και πλησίασα εκεί. Είχε δίκιο! Δεν ήταν νιτρικά ή άλλα άλατα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με φυτό. Ήταν λίγο πιο μικρό από γροθιά και θύμιζε μια τούφα από άσπρο μπαμπάκι. Δεν είχαμε ξαναδεί τίποτε παρόμοιο στη σπηλιά, ούτε και ξαναείδαμε, με μια μοναδική εξαίρεση που θα περιγράψω αμέσως. «Τι να το κάνω;», με ρώτησε ο άλλος. «Βάλτο σε ένα χαρτί και θα το πάρουμε φεύγοντας», απάντησα φοβερά εκνευρισμένος, επειδή είχε αποδειχθεί ότι αυτός είχε δίκιο και εγώ άδικο. Φεύγοντας, κανένας δεν θυμήθηκε το άσπρο φυτό ή ό,τι στην ευχή ήταν. Στην έξοδο έγινε πάλι καυγάς, γιατί δεν είχα φροντίσει βγαίνοντας να πάρω το φυτό. Δεν είχα καμία διάθεση να γυρίσω πίσω, αν και η απόσταση ήταν μικρή και η διαδρομή εύκολη. Κάποτε όμως αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι εγώ είχα άδικο και γύρισα για το φυτό. Βρήκα το χάρτινο χωνί όπου το είχαμε φυλάξει, αλλά το καταραμένο πράγμα δεν ήταν μέσα. Ξαναβγήκα έξω και είπα στους άλλους, με αληθινή χαιρεκακία, ότι το φυτό είχε εξαφανιστεί. «Α. μην ανησυχείς», πετάχτηκε κάποιος. «Ξέχασα να σας πω ότι βρήκα και εγώ ένα ίδιο φυτό και το πήρα. Το έχω εδώ μαζί μου. Τι να το κάνω;» Θα πρέπει να ένιωθα μίσος για το φυτό ή ό,τι άλλο ήταν. Πριν προλάβω να σκεφτώ, είπα ξερά «Πέταξε το στη φωτιά». Δυστυχώς υπήρχε πράγματι μια μικρή φωτιά που είχε ανάψει ο φίλος μας, με τα κεριά. Είχα δώσει μια ηλίθια εντολή, αλλά ήταν ανάγκη να υπακούσει και ο άλλος το ίδιο ηλίθια, μετά μάλιστα από τόσο καβγά; Πέταξε με αφέλεια το φυτό στη φωτιά και έτσι τελείωσε η ιστορία. Και σκεφτείτε ότι ακριβώς τέτοια περίεργα ευρήματα αναζητούσαμε! Ελπίζω το φυτό να ήταν πραγματικά συνηθισμένο φυτό των σπηλαίων… (Σημ. Aragorn : Βρε λέτε ο Μπαλάνος πάνω στη τσατίλα του να πέταξε το φυτό και να το βρήκε στη συνέχεια ο άλλος; Χαχα)