Από τη πρώτη στιγμή που άρχισε η έρευνα στο εσωτερικό, τίποτε δεν πήγαινε καλά. Δεν είχαμε «μυστηριώδεις» βλάβες, αλλά «ατυχήματα» και «συμπτώσεις». Λίγο πριν μπω στο τεχνητό τούνελ, για παράδειγμα, άλλαξα τις πέντε μπαταρίες του καινούργιου μου φακού με φρέσκες. Δεν πρόλαβα να κάνω πέντε βήματα και ο κρίκος του φακού έσπασε, ο φακός έπεσε από τη ζώνη που κρεμόταν και βραχυκύκλωσε, με αποτέλεσμα νʼ αχρηστευτεί για όλη τη διάρκεια της έρευνας. (Την επόμενη φορά έβαλα πρόσθετη αλυσίδα και ηλεκτροκόλλησα το κρίκο. Στο ίδιο ακριβώς σημείο άλλαξα μπαταρίες, έκανα λίγα βήματα και ο φακός… διαλύθηκε! Δεν έσπασε τίποτα, αλλά διαλύθηκε στα τρία τμήματα που τον αποτελούσαν και αχρηστεύτηκε κυριολεκτικά. Ποτέ δεν μπόρεσα να χρησιμοποιήσω αυτό τον γρουσούζη φακό.) Για να γυρίσουμε πάλι στην ίδια έρευνα ο φακός μου δεν ήταν ο μόνος που παρουσίασε προβλήματα. Ο δεύτερος μεγάλος φακός ενός άλλου άναβε αμυδρά και μόνο όταν τελείωσε η έρευνα ανακαλύψαμε ότι οι μπαταρίες είχαν μπει… ανάποδα. Και τώρα που το θυμάμαι, αναρωτιέμαι γιατί άναβε, έστω και λίγο. Δεν θα έπρεπε να ανάβει καθόλου. Κάποιος άλλος είχε ξεχάσει να φέρει μπαταρίες και όσες μπαταρίες υπήρχαν τελείωσαν αφύσικα γρήγορα. Τίποτα το μυστηριώδες σε όλα αυτά, αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ τον μέσο όρο λαθών και αβλεψιών, ακόμη και για εντελώς άπειρους ερευνητές.