Αυτός που κατέβαινε στο πηγάδι ήταν κοντά στη μέση, όταν άρχισε μια σειρά από σχεδόν ταυτόχρονα συμβάντα. Πρώτα, ο φίλος μου ήταν στο χείλος που ήταν στο χείλος του πηγαδιού είδε στο πάτο του να εμφανίζεται κάτι που το περιέγραψε «σαν φωτεινή λιμνούλα» ή «λιμνούλα από υδράργυρο». Αυτός όμως που κατέβαινε και ήταν πιο κοντά, επέμενε ότι δεν έβλεπε τίποτε. Εμείς πάλι στη γωνία δεν μπορούσαμε να δούμε να πλησιάσουμε χωρίς να αφήσουμε το σχοινί ασφαλείας, και τελικά όλα έγιναν πολύ γρήγορα για να σκεφτούμε κάτι. Λίγες στιγμές αργότερα, η λάμπα ασετιλίνης στη κορυφή του πηγαδιού, που κόντευε να σβήσει από έλλειψη καυσίμου όπως νομίζαμε, φούντωσε απότομα και άρχισε να καίει πολύ πιο έντονα απʼ ότι αρχικά, μʼ ένα ξαφνικό «πουφ». Αφύσικο; Πολύ πιθανώς όχι, αλλά μας τράβηξε τη προσοχή. Στο μεταξύ ο φίλος που κατέβαινε έφτασε στο πάτο του πηγαδιού και πάτησε τη «φωτεινή λιμνούλα», που εξακολουθούσε να μην τη βλέπει. Αυτός όμως που ήταν στη κορυφή περιέγραψε ότι «με το πάτημα διαλύθηκε σε φωτεινές μπαλίτσες που έμοιαζαν με υδράργυρο». Εκείνη τη στιγμή περίπου, και ενώ η προσοχή των άλλων ήταν στραμμένη στο πηγάδι, εγώ άκουσα δύο περίεργα «τινγκ-τινγκ», σαν να χτυπούσαν σιγανά μία χορδή κιθάρας, και στράφηκα γοργά να δω τι ήταν. Οι άλλοι δύο μαζί μου δεν μπορούσαν καν να δουν προς το μακρύ σκέλος του «Γ» του τούνελ, έτσι όπως ήμαστε στη στροφή. Συνεπώς ήμουν ο μόνος που είδε το εξής : Σε απόσταση ένα ή ενάμιση μέτρο από μένα, στον απέναντι τοίχο του σκοτεινού τούνελ, φάνηκε ξαφνικά μια ολοστρόγγυλη φωτεινή κηλίδα με διάμετρο γύρω στα τρία με τέσσερα εκατοστά. Το χαρακτηριστικό της ήταν ότι είχε απόλυτα σαφές περίγραμμα και το φως δεν έκανε καθόλου διάχυση στο γύρω χώρο. Ήταν ένα μικροσκοπικό «σποτ» φως. Δεν έμεινε ούτε στιγμή ακίνητο. Εμφανίστηκε και με μεγάλη ταχύτητα κατέβηκε το τοίχο, έτρεξε στο δάπεδο και χάθηκε κάτω από τη μπότα μου. Το μόνο που πρόλαβα να συγκρατήσω ήταν ότι το σχήμα του άλλαζε, ανάλογα με τις ανωμαλίες του εδάφους, χωρίς όμως το φως να παρουσιάζεί κάποια διάχυση. Αμέσως κοίταξα κάτω από τη μπότα μου, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γυρίσω και να πω στους διπλανούς μου να κουνήσουν τα κεφάλι τους, Το έκαναν, κοιτάζοντάς με καχύποπτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν μήπως το φως της ασετιλίνης από την άλλη γωνιά είχε κάνει αντανάκλαση στα σβηστά φανάρια που είχαν τα κράνη. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Επιπλέον, όταν άναψαν τα φανάρια στα κράνη τους, είδα ότι το σημείο που είχε φανεί το φως ήταν σε νεκρή γωνία για τους άλλους, και τελικά, ούτε φανάρια, ούτε ανακλάσεις μπορούσαν να κάνουν ένα τόσο συγκεντρωτικό κύκλο και μια τόσο σαφή κίνηση. Τι κάναμε μετά; Τίποτε. Ούτε το συζητήσαμε καν. Εξήγησα αδιάφορα τι είχε συμβεί, το δέχθηκαν αδιάφορα και συνεχίσαμε την έρευνα αδιάφορα χωρίς άλλα τέτοια συμβάντα. Εδώ οφείλω να προσθέσω κάτι : Δεν ξέρω τι ήταν ο παράξενος ήχος χορδής που είχα ακούσει, αλλά δεν αποκλείεται να ήταν φωνή νυχτερίδας που, όταν εκπέμπει στο ακουστικό φάσμα, μοιάζει αρκετά με αυτό που άκουσα.