Πράσινη ομίχλη στο σπήλαιο
Ημερομηνία: 05/05/2007
Καταχωριτής: Aragorn
Πηγή: Γιώργος Μπαλάνος, Πέρα από το αίνιγμα της Πεντέλης. Εκδόσεις Locus-7, σελ. 23-25
Γυρίσαμε λοιπόν όλη αυτή τη κεντρική αίθουσα χωρίς να συναντήσουμε τίποτα το ενδιαφέρον., δηλαδή κάτι σχετικό με τον σκοπό της έρευνας. Στην συνέχεια αρχίσαμε την εξερεύνηση των πηγαδιών. Το μεγαλύτερο απʼ αυτά, και το πρώτο που κατεβήκαμε, ήταν το πρώτο που βλέπει κανείς στο χάρτη στο βάθος δεξιά.
Κατεβήκαμε με ανεμόσκαλα τα πρώτα λίγα μέτρα, αν και αργότερα βρήκαμε τρόπους καθόδου χωρίς σκάλες. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα ευρύχωρο οριζόντιο τούνελ που, μετά από μια μικρή στροφή, έβγαινε στο άνοιγμα ενός ακόμη μεγαλύτερου πηγαδιού με κάθετα τοιχώματα. Εκεί χρειαστήκαμε νομίζω δύο ανεμόσκαλες, και έτσι το βάθος του θα πρέπει να ξεπερνούσε τα δέκα μέτρα, αλλά δεν είμαι σίγουρος γιʼ αυτό. Δεν κάναμε σπηλαιολογική έρευνα, βλέπετε, και δεν μας ενδιέφεραν οι επιμέρους μετρήσεις. Ήταν εδώ που άρχισαν τα παράξενα συμβάντα.
Τα πολλά και βαρά εφόδια και όργανα τα είχαμε αφήσει πάνω, στη κεντρική αίθουσα. Τότε δεν είχε φανεί περίεργο, αλλά σε δεκάδες αποστολές αργότερα επαναλήφθηκε το ίδιο πράγμα : Αφήναμε τα όργανα της έρευνας στη κεντρική αίθουσα και προχωρούσαμε στα τούνελ χωρίς όργανα. Παράλογο; Ίσως, αλλά δεν παύει να είναι γεγονός και μη με ρωτήσετε γιατί. Δεν ξέρω, ούτε εγώ ούτε οι άλλοι, γιατί ποτέ δεν κατεβάζαμε τα όργανα μαζί μας κάτω.
Εκείνη τη φορά λοιπόν και λίγο πριν κατέβουμε στο βαθύ πηγάδι που υπήρχε στο τέρμα του υπόγειου διαδρόμου, κάποιος γύρισε πίσω στα εφόδια για να φέρει κάτι… νομίζω τις ανεμόσκαλες για το πηγάδι. Χάρη στη καλή ακουστική μπορούσαμε να επικοινωνούμε από μεγάλη απόσταση και κάποια στιγμή άκουσα τη φωνή του να φτάνει από ψηλά : «Υπάρχει μια περίεργη πράσινη ανταύγεια σαν ομίχλη στην ατμόσφαιρα!»
«Πόσο έντονη είναι;», φώναξα αδιάφορα
«Όχι πολύ… κάτι σαν φωτεινή ομίχλη».
«Για ρίξε μια ματιά στον Γκάιγκερ», φώναξα πάλι αδιάφορα.
«Υπάρχει μια αυξημένη δραστηριότητα», απάντησε σε λίγο «αλλά σε φυσιολογικά όρια. Δεν είναι τίποτα το επικίνδυνο».
«Α, καλά. Έλα κάτω τώρα», είπα τελικά και το ξέχασα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος της ομάδας ενδιαφέρθηκε να δει ή να εξετάσει τι σήμαινε αυτή η πρασινωπή ομίχλη με την «αυξημένη δραστηριότητα», δηλαδή με κάποια εντονότερη ραδιενέργεια από τη συνηθισμένη της σπηλιάς. Η μόνη μου αντίδραση, θυμάμαι ήταν να ρίξω μια ταυτόχρονη ματιά στη πυξίδα που είχα μαζί μου. Είχε διαλυθεί κυριολεκτικά! Ολόκληρη η εσωτερική βάση είχε ξεκολλήσει, παραμορφωθεί και η πυξίδα ήταν εντελώς άχρηστη. Κανείς δεν έδωσε σημασία. Βγαίνοντας από τη σπηλιά την πετάξαμε.
0 Σχόλια: