Στις 4 Δεκεμβρίου 1969 – στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα των «μετεώρων» που διέσχισαν την Ελλάδα – έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση από τον καθηγητή των μαθηματικών κ. Χρήστο Ευθυμιόπουλο. Ο κ. Ευθυμιόπουλος, που τον γνώρισα προσωπικά και είναι τώρα επιτόπιος ερευνητής της APRO, είναι κάτοικος Βύρωνα και από το σημείο εκείνο έκανε την παρατήρηση, η οποία ξεχωρίζει από τις χαρακτηριστικές μαθηματικές πληροφορίες που τη συνοδεύουν. Η ιστορία συνέβη στις 4:45 το πρωί και άρχισε με τον πανικό μιας γάτας, που με τη φασαρία της έκανε το μάρτυρα να βγει έξω να δει τι γίνεται. Τότε πρόσεξε το άγνωστο αντικείμενο στον ουρανό. Το ΑΤΙΑ φάνηκε να έρχεται από το Νότο και χάθηκε τελικά στο Βορρά, με οριζόντια κίνηση πάνω από τον Υμηττό. Είχε ύψος κινήσεως και μήκος τροχιάς 30 μοίρες και 80 μοίρες αντιστοίχως και η παρατήρηση διήρκησε 3 δευτερόλεπτα. Το σχήμα του ήταν «μονοβασικό σφαιρικό τμήμα», δηλαδή σαν καβούκι χελώνας, με μέγεθος λίγο μικρότερο από κοινό πιάτο. Είχε φωτισμό μπροστά και πάνω κάπου 60 μοίρες, έντονα λευκό, ενώ το υπόλοιπο σώμα του φωτιζόταν μέτρια. Κατά τον κ. καθηγητή, ο φωτισμός δεν προερχόταν από εσωτερική πηγή, αλλά μάλλον από την τριβή του στην ατμόσφαιρα «αποκλειομένου του ηλιακού φωτός». Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που μια εφημερίδα προσθέτει ειρωνικά ότι «ούτε εμείς, ούτε το Αστεροσκοπείο τον είδε». Δεν μπορώ να φαντασθώ πόσο μεγαλύτερη αξία θα είχε η παρατήρηση, αν ήταν μάρτυς και ο υπογράφων δημοσιογράφος και κατά πόσο η μαρτυρία του θα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη ενός καθηγητή μαθηματικών. Όσο για το Αστεροσκοπείο Αθηνών, θα ζητούσα από τον κ. δημοσιογράφο να κάνει μια επίσκεψη εκεί. Θα καταλάβει αμέσως γιατί το Αστεροσκοπείο δεν θα μπορούσε ποτέ να το δει.