Θέλετε να πάμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο, ας πούμε στον περασμένο αιώνα (!) και συγκεκριμένα στο 1990; Όσοι θυμάστε ήταν μια δύσκολη εποχή για την χώρα μας. Μαζί με το θερμόμετρο σκαρφάλωνε στα ύψη και η πολιτική αντιπαράθεση. Το ΠΑΣΟΚ αποχαιρετούσε την εξουσία, η Αριστερά ανακάλυπτε πως η Δεξιά δεν είχε το παλιό αποτρόπαιο προσωπείο του αδίστακτου δράκου και πρωθυπουργός της χώρας ήταν ένας σχετικά άγνωστος άνθρωπος ονόματι Τζαννετάκης. Λέξεις της εποχής: Κοσκωτάς, Μιμή, τούβλα, Τόμπρας. Φυσικά η φόρτιση των εξελίξεων είχε ένα σχεδόν μεταφυσικό χαρακτήρα και το σκηνικό της πολιτικής ζωής είχε ένα γκροτέσκο, σουρεαλιστικό χαρακτήρα, μ' έναν ερωτευμένο άρρωστο ηγέτη, μια αποφασισμένη γυναίκα και μια αυλή να δολοπλοκεί με επιμέλεια... Τα σύννεφα πύκνωναν και εμείς οι επίδοξοι εραστές της έρευνας του Αγνώστου βρίσκαμε καταφύγιο σε ατελείωτες συζητήσεις και περιμέναμε να δούμε πότε όλη αυτή η απίθανη ποσότητα ενέργειας και έντασης θ' άνοιγε τις πύλες από την Χώρα του Αναπάντεχου και του Μυστηριώδους. Τελείωνε ο Αύγουστος και το ΕΘΝΟΣ της 1ης Σεπτεμβρίου φιλοξενούσε μια μικρούλα είδηση... ΦΩΣ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Ένα φως άρχισε να αχνοφέγγει στο τούνελ των έργων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας στο λατομείο του Παρθενώνα και στη σπηλιά του Νταβέλη, στην Πεντέλη, καθώς στο Υπουργείο Πολιτισμού παρατηρήθηκε χτες μια κινητικότητα που δείχνει την πρόθεση της νέας πολιτικής ηγεσίας να ακολουθήσει τις νόμιμες διαδικασίες. Συγκεκριμένα χτες το πρωί έγινε αυτοψία στον ιστορικό χώρο από την προϊσταμένη της Εφορείας Σπηλαιολογίας και Παλαιοανθρωπολογίας κα Ευαγγελία Δεϊλάκη, ενώ πήραν εντολή να κάνουν αυτοψία και να καταθέσουν εκθέσεις οι Διευθύνσεις Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων και Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων. Όπως καταλαβαίνετε, αρπάξαμε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Οι φήμες ότι τα έργα ξανάρχισαν στην σπηλιά όσο πήγαιναν και φούντωναν όλο τον Αύγουστο. Αν και θυμάμαι ότι ο υδράργυρος τότε φλέρταρε με ανεξήγητη επιμονή τον αριθμό 40, έπεσαν τα σχετικά τηλέφωνα και έτσι εκείνο το Σάββατο, πρωτομηνιά και αρχή του Φθινοπώρου, ο Γιώργος Μπαλάνος, ο Τάσος (που δυστυχώς δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας) κι εγώ, ξεκινήσαμε για την σπηλιά. Για πεζοπορία ούτε λόγος...Το μικρό, ευέλικτο αυτοκίνητο του Τάσου μας μετέφερε άνετα και γρήγορα. Όλη η Αθήνα μετακόμιζε στις παραλίες κι εμείς, όπως πάντα, αντίθετα στο ρεύμα, πηγαίναμε να δούμε τι συμβαίνει. Η Πεντέλη και η σπηλιά τότε ήταν στις μεγάλες δόξες της. Καθημερινά σχεδόν την επισκέπτονταν όλες οι φυλές: νεαροί ανυπόμονοι και περίεργοι, ροκάδες και πανκ, ερωτευμένα ζευγαράκια με το όραμα του τερπνού με το ωφέλιμο, μεγάλες παρέες, αστυνομικοί (!), υποψήφιοι μάγοι της κακιάς ώρας και ότι άλλο βάλει ο νους σας! Α, ναι. Παραλίγο να το ξεχάσω. Κάπου-κάπου βλέπαμε και ορισμένους σοβαρούς ερευνητές να σαρώνουν ολόγυρα την περιοχή με βλέμμα γερακίσιο και αποφασιστικό. Όμως εκείνο το Σάββατο, ευχόμασταν κατά βάθος, όλοι αυτοί να λείπουν αν όχι σε μπάνια, τουλάχιστον σε άλλη τοποθεσία καταχωρημένη στα κατάστιχα του Παράξενου, π.χ. στον Υμηττό. Μεσημέρι, 3 η ώρα... όταν φθάσαμε επιτέλους, ακολουθώντας ένα καινούργιο μονοπάτι. Δεν υπήρχε ψυχή πουθενά. Μόνο ένας αγαθός μεσόκοπος τύπος που μάλλον είχε το ρόλο του φύλακα (!!!) στις πρόχειρες σκαλωσιές που είχαν στηθεί μπροστά στη σπηλιά. Φύλακας σε στρατιωτική περιοχή, φοβισμένος αλλά πρόθυμος ν' απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις! Μας είπε ότι πραγματικά, αρκετοί αξιωματικοί είχαν έρθει τον τελευταίο μήνα και μετά είχε κατασκευασθεί αυτό το άθλιο παράπηγμα. Όλα έδειχναν ναρκωμένα από την αφόρητη ζέστη. Ευτυχώς η σπηλιά δεν είχε καπνό και ο Γιώργος άρχισε να βγάζει φωτογραφίες διάφορα σημεία της σπηλιάς με υπέρυθρο φιλμ, την ίδια ώρα που το φλας του Τάσου και το δικό μου αρνήθηκαν να δουλέψουν. Τα αιώνια καλοδεχούμενα προβλήματα. Μια παρένθεση για την ιστορία: στην χώρα μας δεν εμφανίζουν υπέρυθρα φιλμ και ο Γιώργος το έστειλε σε μια εταιρεία στην Αμερική, όπου χάθηκε...Είχαμε τελειώσει και βγαίνοντας έξω, είδαμε δύο περιπολικά, δύο ιδιωτικά αυτοκίνητα, κόσμο και έναν ...ιερέα! Στις ανάλογες ταινίες, οι εξορκισμοί δε γίνονται παρουσία του κοινού... Τέλος, η απομυθοποίηση ήρθε αμέσως με τρόπο καταλυτικό, όταν φάνηκε ένα τηλεοπτικό συνεργείο με την επιγραφή ΚΑΝΑΛΙ 29!! Την ίδια μέρα ο τύπος φιλοξενούσε δυο μικρές ειδήσεις: Η μία ήταν του ΕΘΝΟΥΣ, που σας έγραψα λίγο πιο πάνω και η άλλη των ΝΕΩΝ: ΟΥΦΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ιπτάμενα φωτεινά αντικείμενα UFO εμφανίστηκαν (?) χθες βράδυ στην Πεντέλη, στο Μέτσοβο και στα Γρεβενά, σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες κατοίκων των παραπάνω περιοχών. Τα ιπτάμενα αυτά αντικείμενα είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες εμφανίστηκαν γύρω στις 10 το βράδυ, ήταν μακρόστενα σαν φωτεινοί σωλήνες και αφού "στάθμευσαν" γύρω στα είκοσι λεπτά στον έναστρο ουρανό, χάθηκαν στο Διάστημα. ΤΑ ΝΕΑ, 1η Σεπτεμβρίου 1990 Δεν είδαμε τίποτα άλλο περίεργο και αφού έφυγαν τα περιπολικά και το συνεργείο του Καναλιού 29 μαζί με τον ιερέα, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Η ζέστη, η πείνα και η δίψα μας ανάγκασε να μείνουμε στη Νέα Πεντέλη και να βρούμε καταφύγιο σε μια δροσερή αίθουσα. Το φαγητό και η παγωμένη μπύρα μας βοήθησαν να συνέλθουμε γρήγορα. Η συζήτηση και ο καφές μας είχαν βιδώσει κυριολεκτικά στις καρέκλες. Έτσι γίνεται η έρευνα ελληνιστί και όχι όπως στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές... Άλλωστε το τέρας ήταν σε διακοπές σε άγνωστα διαστατικά ερέβη, και η μικρή εκδρομή φαινόταν περισσότερο μια αφορμή να βρεθούμε...Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα πήγε 6 και τότε ο Γιώργος επέμενε να πάμε για μια γρήγορη ματιά γύρω από τη σπηλιά, πριν κατηφορίσουμε για την φλογισμένη Αθήνα. Φθάσαμε σε λίγο και όλα ήταν έρημα, ακινητοποιημένα, όπως τα είχαμε αφήσει. Ίσως η μόνη διαφορά ήταν πως τα φλας του Τάσου και το δικό μου τώρα δούλευαν ενώ του Γιώργου ...απεργούσε επιδεικτικά! Συνηθισμένοι σ' αυτά τα κόλπα, τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες και πειράζοντας τον Τάσο, άρχισε η επιστροφή. Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και η ζέστη ήταν ανυποχώρητη. Πάει η μέρα μας...Μα ήταν Σάββατο και το βράδυ όλο και κάπου θα πηγαίναμε, αν και η κούραση μας έγνεφε γεμάτη πειθώ. Η κυκλοφορία στην Κηφισίας ήταν εφιαλτική και με ρυθμό χελώνας φθάσαμε στο κέντρο. Ποια Πεντέλη και ποια Πύλη! Το θηρίο των μοντέρνων καιρών λέγεται κυκλοφορία και μέχρι στιγμής είναι άτρωτο και ακατάβλητο. Τι να λέμε...Ποια έρευνα. Για μια απόσταση 20 χιλ. να θέλεις 1,5 και 2 ώρες...Αμίλητοι και εξουθενωμένοι βρισκόμασταν στην Βασ. Σοφίας, όταν κάτι τίναξε απότομα την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Ένα μπλε αυτοκίνητο, Τογιότα αν θυμάμαι καλά με φυμέ τζάμια, ήταν πίσω μας στα 3 μέτρα και μάλλον μας ακολουθούσε...Ο Τάσος που οδηγούσε, μας λέει ξαφνικά ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είχε γίνει σκιά μας από την Αμερικανική πρεσβεία και μετά...Ήταν λέει σίγουρος γι αυτό...Του είπαμε να προσπαθήσει να κόψει ταχύτητα ή να πάει δεξιά και να τον αφήσει να προσπεράσει. Δεν γινόταν. Τα σκούρα τζάμια μας εμπόδιζαν να δούμε ποιοι ήταν μέσα. Κάτι όμως μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν της αστυνομίας...Άλλωστε και να ήταν τι θα γινόταν; Ξαφνικά ο χρόνος ανέβασε τις στροφές του με τρόπο απροσδόκητο και ότι ακολούθησε μας άφησε άφωνους. Η μπλε Τογιότα μουγκρίζοντας και επιταχύνοντας μας προσπέρασε επικίνδυνα από δεξιά (!) και μπήκε στην Ηρώδου του Αττικού. Από πίσω κι εμείς. Η απόσταση μεταξύ μας ήταν πλέον 20-25 μέτρα...και είδαμε το μυστηριώδες αυτοκίνητο να στρίβει στην πρώτη κάθετο αριστερά στην οδό Μουρούζη. Σε πέντε μ' έξι δευτερόλεπτα στρίψαμε και εμείς και....το αυτοκίνητο ήταν άφαντο!!! Σαστισμένοι συνεχίσαμε. Ο δρόμος ήταν άδειος. Δεν υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο και από τις δύο πλευρές του δρόμου! Άλλωστε στον δρόμο αυτό, έχει κάτι πρεσβείες και μέγαρα με γκαράζ που ήταν όλα κλειστά! Ακόμη και να έμπαινε σε κάποιο κλειστό γκαράζ δεν θα προλάβαινε, θα το βλέπαμε. Είχε βέβαια αναπτύξει κάποια ταχύτητα όταν μας προσπερνούσε αλλά για να μπει σε κάποιο γκαράζ, αυτό έπρεπε να είναι ανοικτό και τότε θα έκοβε αναγκαστικά ταχύτητα... Ο τέλειος αιφνιδιασμός!!! Η Μουρούζη έρημη, φωτισμένη από τα φανάρια του δρόμου καθώς η νύχτα άπλωνε γοργά τα φτερά της. Φθάσαμε στην Ρηγίλλης και με διάφορες ανούσιες μανούβρες, αφού δεν μπορούσαμε να παρκάρουμε πουθενά βρεθήκαμε πάλι στην Βασ. Σοφίας και ξαναμπήκαμε στην Μουρούζη...Τίποτα. Ούτε το παραμικρό ίχνος από την μπλε Τογιότα. Τα γκαράζ κατασκότεινα και ερμητικά κλειστά. Προσέξαμε και δυο αστυνομικούς μπροστά στα φυλάκιά τους σε πρεσβευτικά κτίρια. Το απόλυτο κενό. Η πιο απροσδόκητη έκπληξη. Η ιδανική στιγμή που το Άγνωστο σε πιάνει χαλαρό και σε τυλίγει στα σκοτάδια του...Είχε στεγνώσει το στόμα μου, φαντάζομαι και των υπολοίπων... Παγωμάρα και σιωπή. Μόνο όταν φθάσαμε στο Παγκράτι, κοντά στο σπίτι του Γιώργου, μπορέσαμε να σταθούμε και τότε κατάλαβα τι σημαίνει να έρχεσαι μπροστά σ' αυτό "που δεν γίνεται", "στο αδύνατον"...Είχαμε μουδιάσει κυριολεκτικά...ο φόβος εκδηλώνεται με αφύσικες μορφές. Σιωπή και πολυλογία. Νευρικότητα και ακινητοποίηση. Αμφιβολία για την πεζή καθημερινότητα που κυλά πλάι μας αδιάφορη και παράλληλα παρηγοριά σ' αυτήν. Τι άλλο να πω. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε τι συνέβη. Παραίσθηση; Μπα. Αποκλείεται και μάλιστα ομαδική! Φυσιολογικές εξηγήσεις για να μην τα βαφτίζουμε όλα μυστήρια. Σύμφωνοι...σας ανέφερα τι είδαμε και τι θα μπορούσε έστω και με ακραίο τρόπο να εξηγήσει την εξαφάνιση του αυτοκινήτου. Μια στιγμιαία χωροχρονική στρέβλωση; Χμ...θα μπορούσε, αλλά πάλι το φάντασμα της κβαντομηχανικής να φανερώθηκε στην Ηρώδου Αττικού, δυο βήματα από το Προεδρικό Μέγαρο; Τρέξτε. Κινδυνεύει ο Πρόεδρος!!! Τίποτα, φίλοι μου τίποτα απολύτως...Ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην εμπειρία μας και στην κατανόησή της. Κι έτσι έχει παραμείνει ως σήμερα που το μοιράζομαι μαζί σας... Μια γεύση από την μαγική χώρα της Απροσδιοριστίας και της Παραδοξότητας... Μια κοσμική φάρσα στην Αθήνα του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη! Που κολλάει σ' όλα αυτά η Πεντέλη;