Ο ίδιος ο γέρων Γκαβο-Νικόλας όταν ήταν στη Λαύρα ακόμα, πήγε για υπηρεσία προς τα μέρη του Άθωνα. Είχε χιονίσει, καθότι χειμώνας και είχαν ασπρίσει τα πάντα. Σε όλη τη διαδρομή από Μεγίστη Λαύρα μέχρι «Κρύα Νερά» και «Κερασιά» τα πάντα ήταν κάτασπρα και χιονισμένα. Ούτε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας ή ζώου μέσα στο χιονισμένο μονοπάτι. Κάπου στη διαδρομή και μετά τα «Κρύα Νερά» προς τον Άθωνα συνάντησε ίχνη γυμνών ποδιών στα χιόνια, πράγμα που του έκανε εντύπωση και τον έβαλε σε υποψίες ότι κάποιος γυμνός ερημίτης κρύβεται σε αυτά τα μέρη. Άλλη φορά πάλι, όταν ο ίδιος είχε περάσει από την ίδια περιοχή, πάλι χειμώνας και χιόνια, συνάντησε πιο πάνω προς τα μέρη του Άθωνα πάλι ίχνη γυμνών ποδιών στα χιόνια. Αυτή τη φορά τόσο του κίνησε τη περιέργεια το πράγμα αυτό, που σκέφτηκε να ακολουθήσει τα ίχνη για να βρει το «θήραμα». Αψήφησε και το κρύο και τον κόπο και την κούραση και ακολούθησε τα ίχνη. Για μια στιγμή είδε ότι τα ίχνη οδηγούσαν σε κάποια σπηλιά, όχι φυσική, αλλά σχηματιζόμενη γύρω-γύρω από θάμνους σαν μια μεγάλη φωλιά. Εκεί σταματούσαν τα ίχνη. Άρχισε τότε ο Γκαβο-Θεόδωρος (έτσι ήταν το όνομά του πριν γίνει μοναχός) να φωνάζει και να ψάχνει τη περιοχή για να βρει τάχα τον ερημίτη. Όχι μόνο απάντηση δεν πήρε αλλά και παραδόξως από ʽκει και πέρα χάνονταν τα ίχνη των γυμνών πατουσών. Έτσι επέστρεψε στη Λαύρα απογοητευμένος αλλά «θαυμάζων το γεγονός».