" ήμουν τρίτη δημοτικού όταν η μαμά μου αποφάσισε να μετακομίσουμε σε ένα σπίτι στο κέντρο της θεσ/νικης, το σπίτι ήταν ομολογούμενος μεγάλο είχε 2 μπάνια 2 κρεβατοκάμαρες και για να μην τα πολυλογώ έτσι αρχίζει και το δικό μου εφιαλτικό εξάμηνο. Η κρεβατοκάμαρα της μαμάς μου ήταν μακριά από τη δικιά μου πήγαινα να κοιμηθώ και κάθε βράδυ είχα το ίδιο πράγμα, μια φωτιά εξελισσόταν επάνω στο πάπλωμα κάθε βράδυ την έβλεπα, την ένιωθα αλλά όταν άρχιζα να τσιρίζω και ερχόταν η μαμά μου ποτέ δεν υπήρχε τίποτα. Δεν ξέρω αν με πίστευε αλλά ξέρω ότι είχε ταραχτεί πολύ. Ένα άλλο τρομακτικό είναι ότι δεν λειτουργούσαν τα ξυπνητήρια και γενικά τα ρολόγια μέσα σε εκείνο το σπίτι. Λίγο αργότερα όταν γύριζα στο σπίτι και ήμουν μόνη μου γιατί η μαμά μου δεν είχε σχολάσει από την δουλεία γινόταν το εξής απίστευτο, έβαζα τα κλειδιά στην πόρτα την άνοιγα αλλά ποτέ δεν έφτανα μέσα στο σπίτι σαν να μην με άφηνε να μπω και όταν τελικά έμπαινα και αν έμπαινα οι αποστάσεις των δωματίων γινόντουσαν χιλιόμετρα και δεν έφτανα ποτέ...... το τελικό της αυτής περίεργης ιστορίας ήταν ένα όνειρο για μένα πέρα για πέρα αληθινό τα πράγματα του σπιτιού αιωρούνταν νωχελικά μέσα στο σπίτι πετσέτες καλαμάκια κτλ. Η διαμονή μας σε εκείνο το σπίτι ήταν μόνο έξι μήνες, ευτυχώς βέβαια φύγαμε για άλλους λόγους αλλά φύγαμε και αυτό μετράει τώρα 22 χρόνων και ακόμα όταν περνάω έστω και απʼ έξω κάτι με πιάνει αν έχει κάποιος παρόμοια εμπειρία ας με ενημερώσει γιατί κάποια χρόνια αργότερα που έμεινα μόνη σε ένα σπίτι είχα πάλι περίεργα γεγονότα μήπως το κουβαλάω εγώ? "