Συγκλονιστική όσο και συγκινητική είναι η περίπτωση της διασώσεως από βέβαιο θάνατο πενήντα πέντε Χαλκιδέων επιβατών πούλμαν ,που κατευθύνονταν στο Προσκύνημα. Ο Γέροντας Νεκτάριος περιγράφει τα γεγονότα: Το μεσημέρι της Κυριακής 30 Απριλίου 1972 ,βρισκόμουν στο Ναό. Ξάφνου ακούστηκαν φωνές. Αναρωτήθηκα τι να συμβαίνει. Έτρεξε κάποιος και μου είπε ότι γκρεμίστηκε στο γεφύρι ένα πούλμαν και σκοτώθηκαν πολλά άτομα! Τα έχασα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Ο κ. Φιλαλήθης Κούρνης ,από τη Χαλκίδα, είχε φρικτούς πόνους στο στομάχι. Επικαλέστηκε τον Άγιο Νεκτάριο ,ζητώντας να αποκατασταθεί η υγεία του. Είπε μάλιστα: « Άγιέ μου, βοήθησε να εγχειριστώ και να μην έχω καρκίνο και θα μαζέψω συμπατριώτες μου να έρθουμε στην Καμάριζα με πούλμαν ,να σε ευχαριστήσουμε ». Πράγματι ,έγινε η επέμβαση κι όλα πήγαν καλά. Ο κ. Κούρνης κράτησε το λόγο του. Μάζεψε 55 συμπατριώτες του και ναύλωσαν ένα πούλμαν από τη Θήβα. Λίγο πιο κάτω από το Προσκύνημά μας ,στην ανηφόρα, έσπασε η μπάρα του αυτοκινήτου. Ακυβέρνητο πέφτει πάνω σε μια μάντρα. Ύστερα συνεχίζοντας την ξέφρενη πορεία του ,προσκρούει σε πεύκο και το σπάει. Στη συνέχεια γκρεμίζεται κάτω από το γεφύρι. Ούτε τζάμια έμειναν ούτε ρόδες. Τίποτα. Στα πίσω μάλιστα καθίσματα βρίσκονταν γριούλες τις οποίες ο οδηγός δεν ήθελε να πάρει μαζί φοβούμενος μη τους συμβεί κάτι λόγω της ηλικίας τους. Εκείνες όμως επέμεναν και ξεκίνησαν μαζί με τους άλλους ,λέγοντας με πίστη: « Ο άγιος Νεκτάριος θα μας βοηθήσει » . Όταν λοιπόν έγινε το δυστύχημα, ειδοποιήθηκε η αστυνομία κι έτρεξε μαζί με ασθενοφόρα που είχαν και μουσαμάδες για να καλύψουν τα πτώματα όπως περίμεναν. Εγώ, μόλις με ενημέρωσαν για το κακό , γονάτισα αμέσως εκεί που βρισκόμουν. Ήμουν έξω από το Ναό. Σήκωσα τα χέρια και τα μάτια στον Ουρανό και – μη ξέροντας ακόμη λεπτομέρειες – είπα : « Άγιε Νεκτάριε, γιατί το επέτρεψες αυτό έξω από το Σπίτι σου; Γιατί δεν έβαζες το χέρι σου και να γλιτώσεις τους ανθρώπους που έρχονταν να σε προσκυνήσουν; » . Ας επανέλθουμε όμως στο χώρο του δυστυχήματος. Οι τραυματιοφορείς και οι αστυνομικοί άρχισαν να βγάζουν τους ανθρώπους από το παράθυρο του οδηγού. Οι πόρτες είχαν μαγκώσει. Το πούλμαν είχε σταθεί σχεδόν όρθιο , με το πίσω μέρος του κάτω. Μάλιστα τα λάδια, οι διάφορες τσάντες κι οι επιβάτες είχαν γίνει ένα σώμα. Οι καημένοι οι άνθρωποι δεν ήξεραν που βρίσκονταν… Όμως , ω του θαύματος! Ανεσύρθησαν όλοι – και οι 55 - σώοι! Ούτε μια γραντζουνιά ούτε μια μύτη ανοιγμένη! Τι είχε συμβεί; Τη στιγμή που το πούλμαν γκρεμιζόταν, πολλοί από τους επιβάτες είδαν ένα κληρικό με επανωκαλύμμαυχο πάνω από το αυτοκίνητο! Ήταν όμως δυνατόν; Ο άγιος Νεκτάριος ήταν ολοζώντανος και συγκράτησε το πούλμαν! Οι αστυνομικοί και οι τραυματιοφορείς δεν πίστευαν στα μάτια τους. Πώς δηλαδή βγήκαν όλοι οι επιβάτες ζωντανοί… Σταυροκοπιόνταν συνεχώς κι έλεγαν: « Θαύμα, θαύμα » ! Ήλθαν αμέσως στο Προσκύνημα και γονατίσαμε όλοι στην εικόνα του. Με δάκρυα δοξολογούσαμε τον Θεό κι ευχαριστούσαμε τον άγιο Νεκτάριο . Στο σημείο του θαύματος οι διασωθέντες έφτιαξαν εικονοστάσι κι έρχονται κάθε χρόνο στις 30 Απριλίου ή την Πρωτομαγιά και κάνουμε Δοξολογία . ] Από το βιβλίο « Ο Γέροντας Νεκτάριος » Μανώλης Μελινός