Σαν με ξαναπήρε ο ύπνος, βρέθηκα πάλι στο μοναστήρι. Τούτη όμως τη φορά ήμουν, λέει, στο κελάκι του Αγίου. Εκείνος ήταν πλαγιασμένος στο κρεβάτι του. Ξάφνου σηκώνεται και ξαπλώνει σε ένα … φέρετρο που βρισκόταν στο πάτωμα! Δίπλα ήταν μια τοιχογραφία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης . Μου έκανε εντύπωση το ότι το δεξί χέρι του αγ. Κωνσταντίνου ήταν από σάρκα και οστά! Ο αγ. Κωνσταντίνος εκφωνούσε επικήδειο στον αγ. Νεκτάριο, εξιστορώντας την αγιότητά του. Έλεγε πως ήταν επίγειος άγγελος! Κάποια στιγμή σηκώνει το χέρι και το ακουμπά στο κεφάλι μου , λέγοντας: - Άκουσε ,παιδί μου, Βασίλειε, θα πας στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω και θα σκάψεις στο βόρειο άκρο της. Εκεί θα βρεις την εικόνα μου. Στη συνέχεια μου υπέδειξε ακριβώς το χώρο της ανασκαφής. Το πρωί αναστατωμένος πήγα στο κουρείο. Εξιστόρησα το όνειρό μου στο αφεντικό . Τον παρακάλεσα να με αφήσει να πάω για να υλοποιήσω την εντολή του αγ. Κωνσταντίνου. Εκείνος, αν κι ευσεβής χριστιανός, με απέτρεψε λέγοντάς μου να πάω την μεθεπόμενη που ήταν Κυριακή και δεν είχαμε δουλειά. Έτσι κι έγινε... Περιττό να σας πω, κύριε Μελινέ, ότι το διήμερο κόντεψα να κόψω τα αυτιά τα αυτιά όλων των πελατών που έρχονταν, από την αφηρημάδα και τους συλλογισμούς για τη μεγάλη μέρα της Κυριακής! Κούρευα, ξύριζα , μα το μυαλό μου "έσκαβε" ! Ξημέρωσε επιτέλους η πολυπόθητη Κυριακή! Πήρα κρυφά μιαν αξίνα από το σπίτι , για να μη δημιουργήσω υποψίες και ξεκίνησα για το σκάψιμο. Τα πόδια μου πατούσαν και δεν πατούσαν στο έδαφος , δεν θυμάμαι! Στο μυαλό μου στροβιλίζονταν ένα σωρό σκέψεις. Μόλις έφτασα , έπιασα να κάνω « αναγνώριση » του εδάφους. Με μεγάλη ευκολία επεσήμανα το σημείο που μου είχε υποδείξει ο άγιος Κωνσταντίνος. Το όνειρο από την αρχή επαληθευόταν! Σκέφτηκα να μπω πρώτα στο ναό , να ευχαριστήσω τον Θεό και τον Άγιο και να τους παρακαλέσω να με βοηθήσουν και στη συνέχεια. Έτσι κι έγινε. Με δάκρυα στα μάτια γονάτισα μπροστά στο τέμπλο και προσευχήθηκα θερμά. Λίγες φορές θυμάμαι να έχω προσευχηθεί με τόση ζέση και κατάνυξη. Πήρα κουράγιο. Με αποφασιστικότητα έδραξα την αξίνα και μια και δυο πλησίασα στο σημείο της εικόνας. Έπιασα να σκάβω με απίθανη ταχύτητα . Ούτε κι εγώ ξέρω που έβρισκα τόση δύναμη. Σαν να ήμουν ... κομπρεσέρ! Εκείνα τα λεπτά της προσπάθειας, η λέξη κούραση είχε διαγραφεί από το λεξιλόγιό μου! Λες κι έσκαβαν δυο ξένα χέρια σιδερένια και όχι τα δικά μου! Παράλληλα με το σκάψιμο, προσευχόμουν ενδόμυχα να κάνει ο Θεός το θαύμα να βρω την εικόνα του αγίου Του. Είχα σκάψει λιγότερο από ένα μέτρο, όταν η αξίνα χτύπησε πάνω σε κάποιο ξύλο! Ανατρίχιασα. Το μυαλό μου πήρε αμέσως « στροφές » κι ένιωσα ένα κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό . Ήμουν περισσότερο από βέβαιος πως εντόπισα την εικόνα! Δεν είχα καμιάν αμφιβολία πως έφτασα στο αίσιο τέλος των προσπαθειών μου. Έκανα το σταυρό μου και μουσκεύοντας με δάκρυα ευγνωμοσύνης τα χώματα που ανέδιδαν μια παράξενη μυρωδιά μούχλας ανάμικτη με κάποια περίεργη ευωδία , άπλωσα τα τρεμάμενα χέρια μου κι έφτασα ως το "ξύλο". Και τότε - ω Θεέ μου - χωρισμένη στα δυο από την αξίνα , ανέσυρα την εικόνα! Την καταφιλούσα με λαχτάρα, αδιαφορώντας για το ότι ήταν γεμάτη λάσπες. Εκείνη ακριβώς την στιγμή δεν ήξερα αν πατούσα στη γη ή αν βρισκόμουν στα ουράνια! Ύψωσα την εικόνα για να τη δει όλος ο κόσμος . Οι παριστάμενοι περίοικοι που μόλις είχαν λειτουργηθεί ,με επικεφαλείς τους εφημερίους του ναού αρχιμανδρίτη Φιλήμονα- τον μετέπειτα Μητροπολίτη Γυθείου και Οιτύλου – και π. Αργύριο, γονάτισαν και κλαίγοντας άρχισαν να ψάλουν , λες κι είχε δοθεί ένα υπερκόσμιο σύνθημα , το απολυτίκιο και το κοντάκιο: « Του Σταυρού Σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος…» και « Κωνσταντίνος σήμερον, συν τη μητρί τη Ελένη τον Σταυρόν εκφαίνουσι…». Οι στιγμές ήταν απερίγραπτες ! Το όνειρο πήρε σάρκα και οστά. Δεκάδες χριστιανοί ολόγυρά μου, άνδρες, γυναίκες και παιδιά παραληρούσαν κλαίγοντας: « Θαύμα, θαύμα! » . Ο εφημέριος ενθουσιασμένος εδήλωσε: « Απόφαση όλων μας είναι να ανεγερθεί ναός των αγίων Ισαποστόλων κι ένα κελί για το παιδί που υπήρξε σκεύος εκλογής του Θεού για να βρεθεί η εικόνα , ο πολύτιμος αυτός θησαυρός » …. ] Από το βιβλίο « Ο Γέροντας Νεκτάριος » Μανώλης Μελινός