Ήμουν 18 ετών τότε... νέος δραστήριος, (από αυτούς που λέμε ότι το αίμα τους βράζει!) ,σπούδαζα και εργαζόμουν ταυτόχρονα. Πάντα, μέχρι και σήμερα, φορτιζόμουν έντονα συγκινησιακά με οτιδήποτε είχε να κάνει με την ζωή και τον θάνατο... (σε άλλα θέματα έχω αναφέρει πόσο έχουν επηρεάσει την ζωή μου από όταν ήμουν παιδί ακόμα... ας μην επαναλαμβάνω πάλι τα ίδια...) Μία από εκείνες τις ημέρες λοιπόν... είχα μάθει ότι ο παππούς μου έπασχε από καρκίνο... και πως δυστυχώς σε λίγο καιρό δεν θα ήταν πια μαζί μας... καταλαβαίνετε λοιπόν την "φόρτιση" που είχα μέσα μου. Εκείνο το βράδυ πήρα τους δρόμους τρέχοντας. Έφυγα από το σπίτι μου στον Άγιο Βασίλη Πειραιά και έφτασα τρέχοντας χωρίς να σταματήσω στο σπίτι της κοπέλας μου που ήταν στην Καστέλλα. Αρκετά μεγάλη απόσταση, και αν λάβουμε υπ' όψιν πως πάντα είχα μερικά παραπάνω κιλά, θα ήταν αδύνατον να την κάνω υπό κανονικές συνθήκες! Εκεί ούτε περπατώντας δεν πήγαινα! Εκεί μου άνοιξε η αδερφή της κοπέλας μου, και τρόμαξε που με είδε ιδρωμένο και λαχανιασμένο και μου έβαλε ένα ποτήρι νερό! Ήταν χειμώνας και το νερό ήταν από την βρύση και το ποτήρι ήταν σε θερμοκρασία "δωματίου" όπως το έβγαλε από το ντουλάπι. Το ακούμπησε στο τραπέζι. Μόλις το άγγιξα για να το φέρω στο στόμα μου, ακούστε τι παράξενο έγινε! Το ποτήρι κόπηκε σαν από διαμάντι ακριβώς στο ύψος που ήταν μέσα το νερό! Στο χέρι μου έμεινε μόνο ένας κύλινδρος από γυαλί!!! Το γυαλί είχε κοπεί με απόλυτη ακρίβεια... και μάλιστα αν το έπιανες γύρω γύρω με το χέρι σου... δεν έκοβε! Η αδερφή της κοπέλας μου είχε μείνει "κόκαλο". Ποτέ όμως δεν μου έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο. Ευτυχώς, δεν έχει τύχει από τότε να είμαι ξανά τόσο πολύ "φορτισμένος"