Έψαχνα διαβάζοντας βιβλία η στο ίντερνετ.. πάντα μου κινούσε την περιέργεια.. και αρκετές φορές μου έχουν συμβεί καταστάσεις που δεν δινόταν μια φυσιολογική απάντηση! Είμαι εδώ τώρα για να σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη προ ημερών (νομίζω ήταν ξημερώματα 2/9/2006), και θα ήθελα να μάθω αν συνέβη ποτέ κάτι παρόμοιο σε κάποιον από εσάς! Είχα γυρίσει σπίτι μου από μια βόλτα και πήρα τηλέφωνο τον καλό μου για να τον καληνυχτίσω. Ήταν όλα όμορφα ως τότε, δεν είχε συμβεί κάτι και ήμουν και εγώ και εκείνος πολύ ήρεμοι... Βγήκε στο μπαλκόνι του να μου μιλήσει ως συνήθως... (Εδώ να πω πως συνεχώς από εκείνο το σημείο του ουρανού πολύ συχνά το βράδυ ενώ μου μιλάει τυχαίνει και περνάει ένα φως πολύ γρήγορα και εξαφανίζετε. Το είχαμε συνηθίσει πλέον, λέγαμε UFO θα ναι και γελούσαμε... ΕΔΩ ΡΩΤΑΩ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΑ UFO?). Εκεί που μιλούσαμε, το είδε πάλι... Ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι, δεν είπα τίποτα(δεν το θεώρησα σοβαρό),όμως το ίδιο και εκείνος... Είχαμε αρχίσει να νιώθουμε το ίδιο, την ίδια ''περίεργη'' ζαλάδα η οποία δυνάμωνε και χαλάρωνε την ίδια χρονική στιγμή και στους δυο μας... Μετά βλέπαμε και οι δύο τα πάντα σε slow κίνηση... κουνούσα το χέρι μου και το έβλεπα αργό, το ίδιο και εκείνος... ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΑ ΠΑΘΑΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ! Με τρόμαζε παρά πολύ η ιδέα το ότι κάποιος αισθάνεται το ίδιο με μένα... τον ίδιο πόνο, τις ίδιες ''ενοχλήσεις''... Νιώθαμε τόσο κουρασμένοι, σαν κάτι να μας ''ρουφούσε'' την ενέργεια, την δύναμη... Κλείσαμε το τηλέφωνο για να ετοιμαστεί να έρθει σπίτι μου, φυσικά και δεν γινόταν να το περάσουμε ο καθένας ξεχωριστά κάτι τέτοιο... Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, συνέχισε ακόμα πιο δυνατά... Νόμιζα ότι ίσως να πέθαινα, τα ποδιά μου τρέμανε από την περίεργη κούραση όμως ένιωθα πως άμα σταματούσα να περπατάω δεν θα ξανασηκωνόμουν...θα λιποθυμούσα! άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω, ήθελα να βλέπω ανθρώπους γιατί φοβόμουν μόνη μέχρι να έρθει το αγόρι μου! Κοίταξα τον ουρανό... τα σύννεφα ήταν κόκκινα, το δικαιολόγησα από μέσα μου ότι ίσως να ήταν επειδή θα έβρεχε κοκκινόχωμα(δεν έχει βρέξει ακόμα)!(Δεν γινόταν να το δικαιολογήσω ότι ήταν από την δύση του ήλιου γιατί ήταν περίπου 2 η ώρα το βράδυ)! Ήρθε ο καλός μου... νιώθαμε ακόμα το ίδιο. Μας άφηνε και μας έπιανε αυτό το περίεργο συναίσθημα(ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ), κάποιες φορές βούιζαν και τα αυτιά μας... Πέσαμε να κοιμηθούμε κάποια στιγμή, Ακούσαμε να περνάει από πάνω μας πολλές φορές κάτι σαν μαχητικό αεροπλάνο και μόλις περνούσε αυτό και βγαίναμε στο μπαλκόνι να δούμε τι είναι ,ξαφνικά φυσούσε δυνατός αέρας... μετά από λίγο σταματούσε, και όταν ξαναπερνούσε, ξανά αέρας! Δεν προλάβαμε να δούμε τι ήταν... (πάντως ίσως όντως να περνούσαν μαχητικά αεροπλάνα επειδή κάποια χλμ πιο κάτω έχει αεροδρόμιο)! Κοιμηθήκαμε κάποια στιγμή(επιτέλους)... Την επόμενη μέρα ήρθε σπίτι μου ένας φίλος που μένουμε στην ίδια γειτονία... Μου είπε ότι το χθεσινό βράδυ ένιωθε τις κινήσεις του, slow και νόμιζε ότι έβλεπε σκιές πίσω από κάτι αμάξια (δούλευε security την νύχτα)- Το δικαιολόγησε στο ότι είχε να κοιμηθεί δυο μέρες, δεν το πήρε στα σοβαρά... εμένα όμως με σκάρε που ακόμα ένας ένιωσε κάτι τέτοιο! (Να πω πως δεν ήμασταν κάτω από επήρεια ναρκωτικών ουσιών, αλλιώς ποιος ο λόγος να γράφω τώρα) Από εκείνη την νύχτα μέχρι και σήμερα πολλές φορές εμένα και τον καλό μου(συγχρόνως)μας πιάνει αυτό το περίεργο ζάλισμα... Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να μάθουμε πλέον να ζούμε με αυτό... Θα θελα πολύ να μάθω τι ήταν αυτό, σε ποιον ''ειδικό'' μπορούμε να μιλήσουμε, χωρίς να μας βγάλουν τρελούς!