Την Κυριακή, και κατά τις 5:30- 6:00 ή ώρα το πρωί, μια απρόσμενη επίσκεψη με ξύπνησε ενώ ήμουν στη Σπηλιά. Ένας τύπος γύρω στα 50 – 60, είχε έρθει για να ανάψει καντήλια και λιβάνια στα εκκλησάκια. Ξαφνιάστηκε κι’ αυτός που με είδε, όμως δεν αργήσαμε να πιάσουμε την κουβέντα. Ο τύπος αυτός, (δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του) ήταν ο προϊστάμενος του λατομείου που βρίσκεται ακριβώς δεξιά όπως βλέπουμε τη Σπηλιά, ο μεγάλος γκρεμός. Δούλευε εκεί μέχρι και το 1979. Κατόπιν τους έδιωξαν απο’ κεί. Κατά τη διάρκεια της «λατομικής θητείας» του στο Πεντελικό, ο εν λόγω κύριος μου γνωστοποίησε τα εξής: 1) Χαμηλότερα της Σπηλιάς, στο λατομείο το οποίο αναφέρεται εδώ, είχε αποκαλυφτεί από τα μπουρλότα ένα άνοιγμα, στο οποίο μπήκε λέει ο ίδιος και αντίκρισε μια τεράστια υπόγεια αίθουσα, παρόμοια με την γνωστή Σπηλιά, γεμάτη από τεράστιους ογκώδεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Φοβούμενοι την εμπλοκή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, μπάζωσαν όλο το σπήλαιο. Την πληροφορία αυτή την είχα ξανακούσει από άλλους, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ευσταθούσε μέχρι που το άκουσα δια στόματος του ίδιου του προϊστάμενου. 2) Όλα τα χρόνια που δούλευε στο βουνό, είχε βρει πάρα πολλά ακατέργαστα αγάλματα, άλλα μεγάλα και άλλα μικρά, ενώ ένα από αυτά του είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση. Ήταν ένα λιοντάρι μήκους τριών μέτρων. Ομοίως κι’ αυτά, θαμμένα κάτω από την λατύπη. Την ίδια τύχη είχε και το κολοσσιαίο άγαλμα που βρέθηκε πριν από κάποιες δεκαετίες, ογδόντα μέτρα πριν από την κορυφή. Με νύχια και με δόντια κρατιόμουν να τον αρχίσω στα μπινελίκια, γιατί ενώ μου το’ παιζε στενοχωρημένος που αναγκαζόταν να καταστρέψει αρχαιότητες αλλά και το περιβάλλον φυσικά, κατέληξε στο «κοίτα να δεις φίλε, έπρεπε και’ μεις να βάλουμε κανά φράγκο στην τσέπη». Κατά τ’ άλλα ήταν ο ευσεβής και καλόψυχος χριστιανός, που ερχόταν να ανάψει τα καντήλια στον – κατά τα δικά του λόγια – σπουδαιότατο και υπερπολύτιμο αυτό ναό. Τα μνημεία της αρχαιότητας όμως, καθώς και το μοναδικό πεντελικό περιβάλλον, φαίνεται πως δεν ήταν σπουδαία και πολύτιμα για τον αρχιλατόμο. 3) Το τρίτο και το οποίο με συγκλόνισε περισσότερο, είναι ότι τόσο αυτός όσο και οι εργάτες του, είχαν ανακαλύψει σε διάφορα σημεία των αρχαίων λατομείων υπολείμματα γιγάντιων ανθρώπινων σκελετών που πρέπει – σύμφωνα πάντα με τον λατόμο – να είχαν μέχρι και 2,50 μέτρα ύψος. Κάποια δάχτυλα που βρήκε, ήταν έλεγε, δύο φορές μεγαλύτερα απ’ τα δικά του. Μην ρωτήσετε τι απέγιναν τα οστά…τα έσπασαν και τα έθαψαν. Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι το εξής: Στην περίπτωση που οι σκελετοί αυτοί ανήκαν σε αρχαίους λατόμους, είναι δυνατόν οι συνάδελφοί τους να τους παρατούσαν εκεί άθαφτους; Δεν είναι λίγο παράλογο αυτό;