Η δική μου πρώτη επαφή με τα όρμπς ήταν όντως στην σπηλιά της Πεντέλης, συγκεκριμένα στο δεξί τούνελ, όταν δανείστηκα μια ψηφιακή για να φωτογραφίσω την δοκό υποστήριξης Α6 βγήκαν τα πρώτα δυο (ανάμεσα σε 70 φωτογραφίες καθαρές) και μόνο πάνω στην δοκό, η μηχανή δεν είχε ξαναβγάλει ποτέ της όρμπς - ο φίλος τσέκαρε όλες τις φωτογραφίες του (και είχε επισκεφθεί αρκετά υγρά ή σκονισμένα σκοτεινά μέρη ανά την Ελλάδα) και προβληματίστηκε (πίστευε ότι χάλασε η μηχανή του - όταν μάλιστα μετά από μια εβδομάδα από το τσεκάρισμα βρήκε "επιμολυσμένες φωτογραφίες" μέσα στον υπολογιστή του, τα ψιλοέπαιξε και μου την πούλησε). Άρχισε να ανεβαίνει μαζί μου και το κουφό είναι ότι κάθε μέρα που περνούσε αυξάνονταν οι φωτογραφίες με όρμπς - στο τέλος εκείνης της περιόδου έβγαζα συνεχώς φωτογραφίες με χιλιάδες όρμπς, κάθε είδους (για να βρω "καθαρές" φωτογραφίες για το βιβλίο, ίδρωσα - και πάλι σε κάποιες υπάρχουν όρμπς) έχω φωτογραφίσει κινούμενα, διπλά, και ένα πράσινο που "αποφεύγει" το πτερύγιο του αυτιού μου καμπυλώνοντας προς τα μέσα σε εκείνο το σημείο την επιφάνεια του. Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι η παρουσία κάποιων ατόμων (στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα) στο κάδρο τα "προσήλκυε", ενώ άλλα άτομα τα "απωθούσαν", όπως επίσης έκανα για πειραματισμό συνεχόμενες φωτογραφίσεις στο ίδιο σημείο ακριβώς και εκεί έχει καταγράφει το περίεργο να εμφανίζονται ξαφνικά και ξαφνικά να σταματούν εντελώς (μιλάμε για φωτογραφίσεις ανά δευτερόλεπτα, όσο χρειάζεται η μηχανή για να ξανατραβήξει - πολλοί επισκέπτες τότε με κοίταζαν σαν παλαβό αφού στεκόμουν ακίνητος σε ένα σημείο και τράβαγα δεκάδες φωτογραφίες στη σειρά με τη μηχανή ακίνητη), όπως επίσης βρέθηκα ένα βράδυ με τον φίλο μου τον βριλ στην σπηλιά και δοκιμάσαμε διάφορα είδη φωτισμού - στο φως του φακού αιωρούνταν εκατομμύρια σωματίδια, τα έβλεπα με γυμνό μάτι ή όταν άναβε το φλας και άστραφταν ωστόσο όταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω περιμετρικά τον χώρο στο βάθος της σπηλιάς, έβγαιναν ελάχιστα όρμπς με εξαίρεση την στιγμή που έφτασα στο σημείο που στεκόταν ο βριλ και τότε εμφανίστηκαν και μάλιστα με πολύ χιούμορ, γύρω του. Το χιούμορ του τόπου που αναφέρω και παρακάτω, εκφράζεται καθαρά σε αυτή την φωτογραφία, αφού ο βρίλης φαίνεται να είναι ο μόνος που δήλωσε κάποτε ότι θα πάει για ψάρεμα στην σπηλιά, και τον έχω να έχει ψαρέψει ένα μεγάλο όρμπ (με την σαν καλάμι ράβδο που κρατούσε), όπως επίσης έχω φωτογραφίες του και του Νταβέλη να εστιάζουν με την δική τους μηχανή, και στην φωτογραφία που εγώ τους έβγαλα εκείνη τη στιγμή να εμφανίζεται ένα όρμπ, φαινομενικά μπροστά στον φακό τους. Ελπίζω να μου επιτρέψει να τις παραθέσω στο δεύτερο βιβλίο, όπως ελπίζω να μου επιτρέψει ο φίλος Παναγιώτης να παραθέσω κάποιες παλιές φωτογραφίες του που παρουσίασαν όρμπς ενώ δεν είχαν όταν τραβήχτηκαν - ξέρω ότι ακούγεται ακραίο, αλλά αν τις δει κανείς θα κουφαθεί: είναι τόσο πολλά τα όρμπς και τόσο εμφανή (πάνω σε πρόσωπα πχ) που είναι αδύνατον να μην τα δεις, και επειδή ήταν φωτογραφίες από γλέντια, κάποιες μου τις είχε δείξει όταν ήταν ακόμη καθαρές έχω και εμένα να δείχνω με το δάκτυλο κάπου ψηλά και εκεί ακριβώς να εμφανίζεται ένα όρμπ - το ότι την ώρα που έδειχνα είπα στον Παναγιώτη "βγάλε μου ένα εδώ ρε μλκ και θα την αγοράσω 2000 ευρώ την μηχανή σου", είναι άραγε σύμπτωση ή χιούμορ? η γνώμη μου για το τι είναι τα όρμπς? Αντανακλάσεις φωτος πάνω σε μικροσωματίδια σκόνης ή υγρασίας όμως αυτό που με παραξενεύει δεν είναι η προέλευση τους, αλλά η συμπεριφορά τους ως προς το ποτέ και που παρουσιάζονται. Προσωπικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι επηρεάζονται, είτε από τον άνθρωπο (φωτογράφο ή φωτογραφιζόμενο), είτε από τον τόπο. Αυτά που εγώ έχω φωτογραφίσει και θεωρώ ότι επηρεάστηκαν από τον τόπο της σπηλιάς, εμπεριέχουν χιούμορ, γι αυτό και μιλάω για Νόηση. ΥΓ. Τους τελευταίους 6-7 μήνες τα όρμπς στις φωτογραφίες μου (με την ίδια μηχανή πάντα) έχουν σχεδόν εξαφανισθεί - παρουσιάζονται ελάχιστα σε λίγες φωτογραφίες, αν και η σκόνη και η υγρασία στην σπηλιά είναι πάντα σε αυξημένα επίπεδα. Λέτε να χάλασε η μηχανή μου?