Σε ανασκαφή της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στα Γιαννιτσά της Πέλλας εντοπίστηκε αναδευτήρας ηλικίας οκτώ και πλέον χιλιάδων χρόνων. Το πήλινο βαθύ αγγείο έφερε στον πυθμένα του κοίλωμα που σχηματίστηκε από την έντονη συστροφή ξύλινου στελέχους που ''πατούσε'' στη βάση του αγγείου. ''Κατά συνέπεια, τεκμηριώνεται η επινόηση του μίξερ και η χρήση του αναδευτήρα πριν από 8 και πλέον χιλιάδες χρόνια'' τόνισε στην ανακοίνωσή του στη διάρκεια του 15ου Επιστημονικού Συμποσίου για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και Θράκη, που ολοκληρώθηκε το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, ο αρχαιολόγος κ. Πανίκος Χρυσοστόμου που προΐστατο της ανασκαφής του παλαιολιθικού οικισμού. Οι πρόσφατες ανασκαφικές τομές στην περιοχή έδωσαν εκτός από κινητά ευρήματα και δεκάδες πήλινα ανθρωπόμορφα και ζωόμορφα ειδώλια της αρχαιότερης νεολιθικής περιόδου. Οι κατοικίες που εντοπίστηκαν στη διάρκεια της ανασκαφής, περιγράφονται ως συγκροτήματα τριών χώρων με κεντρικό πυρήνα ένα ευρύχωρο κτίσμα διαστάσεων 8x8 μέτρων που χρονολογούνται ανάμεσα στο 6.300 και στο 6.000 π.Χ. Στο πήλινο δάπεδο αποκαλύφθηκαν θήκες, λάκκοι, θερμικές κατασκευές και μια κυκλική εστία (σόμπα). Σε γειτονικό χώρο με τις κατοικίες εντοπίστηκαν επίσης στη διάρκεια της ανασκαφής δύο ταφές νεογνών. Σύμφωνα με τις ραδιοχρονολογήσεις, η εποχή των ευρημάτων εντοπίζεται ανάμεσα στο 6.250 και το 6.700 π.Χ. Στην ίδια ανασκαφή ανακαλύφθηκε λίθινη σφραγίδα των αρχών της 5ης χιλιετίας π.Χ., η οποία δίνει νέα διάσταση αλλά και σαφέστερα στοιχεία για την ιστορία της γραφής στα Βαλκάνια. Η σφραγίδα φέρει συμπλέγματα χαράξεων σε ευθύγραμμη διάταξη, που αποτελούν κώδικα συμβόλων ή σημείων ενός μάλλον πολύπλοκου συστήματος γραφής. Πρόκειται, σύμφωνα με τους ειδικούς, μάλλον για ''πρωτογραφή'', σε αντιδιαστολή με την αποδεδειγμένη δομή των μεταγενέστερων ανατολικών γραφών. Η λίθινη μακρόστενη σφραγίδα (Σημ. Aragorn : Η αναφορά υπάρχει στο PARANORMAP) με διαστάσεις 2,5x5,5 εκατοστών λειτουργούσε ως μήτρα - συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι ερευνητές τόσο από τον κοίλο σχηματισμό της εσωτερικής επιφάνειας όσο και από τα ευδιάκριτα και σε αντιστροφή ανάγλυφα γραμμικά αναπτύγματα και σημεία του εκμαγείου της. Στις άκρες της φέρει οπές, στις οποίες στερεώνονταν σύνδεσμοι για τη σύνδεση των μερών. Δεν αποκλείεται η ύπαρξη πολλών τέτοιων σφραγίδων και σφραγισμάτων, ώστε η συρραφή τους να εξασφαλίζει ένα μεγαλύτερο νοηματικό σύνολο. Ολες οι χαράξεις έχουν λοξή διευθέτηση προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά. Τέτοιοι σχηματισμοί, υποστηρίζει ο κ. Χρυσοστόμου, σε απλή ή σύνθετη μορφή, δεν είναι άγνωστοι ούτε στον ελληνικό ούτε στο βαλκανικό χώρο κατά τη νεολιθική εποχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η γνωστή ξύλινη πινακίδα του Δισπηλιού της Καστοριάς, που χρονολογείται στην αρχή της νεολιθικής εποχής και αποτελεί καταγραφή ευθύγραμμων στοιχείων (Σημ. Aragorn : Για περισσότερες πληροφορίες πηγαίνετε Καστοριά -> Δισπηλιό). Παρόμοια ή και πανομοιότυπα συμπλέγματα με αυτά της σφραγίδας των Γιαννιτσών βρέθηκαν σε αγγεία, ειδώλια, σφονδύλια και άλλα αντικείμενα του κεντροβαλκανικού πολιτισμού.