Τον Ιούνιο του 1978 η Θεσσαλονίκη συγκλονίζεται από έναν ισχυρό σεισμό και από τα χιλιάδες κτίρια της πόλεως, ένα μόνον καταρρέει και αυτό βρίσκεται στην πλατεία Ιπποδρομίου. Το γεγονός αυτό αν και είναι συγκλονιστικό, ωστόσο δεν προκαλεί κατάπληξη στους αμύητους όσον αφορά την ιστορία της πόλης. Γι΄ αυτούς όμως που γνωρίζουν, είναι ένα ακόμη τραγικό συμβάν στην αλυσίδα των μακάβριων γεγονότων που στοιχειώνουν τον καταραμένο τούτο τόπο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στην θέση που βρισκόταν η πολυκατοικία που κατέρρευσε υπήρχε μια κατοικία πού ανήκε σε παλιά οικογένεια της Θεσσαλονίκης. Μόνη κληρονόμος μία υπέργηρη γυναίκα που τα χρόνια και οι συμφορές είχαν κλονίσει την ψυχική της υγεία. Την γυναίκα αυτή επισκέφθηκε ένας Πολιτικός Μηχανικός για να την πείσει να δώσει το σπίτι της αντιπαροχή. Συνηθισμένος στις αρνήσεις των υπέργηρων ιδιοκτητών, ο Πολιτικός Μηχανικός δεν σταμάτησε να την πιέζει. Ένα Χειμωνιάτικο απόγευμα την επισκέφθηκε για μία ακόμη φορά, με αποτέλεσμα οι αποκαλύψεις της να φέρουν στο φως την απόκρυφη ιστορία της Πλατείας. « Κατοικήσαμε το σπίτι αυτό πού για χρόνια ήταν κλειστό,» είπε η γηραιά κυρία «χωρίς να γνωρίζουμε την μοίρα των προηγούμενων ιδιοκτητών του. Είμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια και οι γονείς μου είχαν άλλα τρία παιδιά. Οι γείτονες πού γνώριζαν την ιστορία του, μας έβλεπαν με δυσπιστία και άλλες φορές με τρόμο. Οι γονείς μου όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήθελαν να πουν τα τρομαγμένα τους βλέμματα. Ένα βράδυ ένας αλαφροϊσκιωτος της γειτονιάς, κτύπησε την πόρτα μας. Ζήτησε να δει τον πατέρα μας προσωπικώς. Στην συζήτηση εκείνη πού λίγα κατάλαβε ο πατέρας μου, ο άνδρας αυτός του παρέδωσε ένα μικρό βιβλιαράκι δέκα περίπου σελίδων, χωρίς συγγραφέα, με τίτλο: «Ο ΑΙΜΟΡΡΑΓΩΝ ΛΙΘΟΣ». Στο βιβλιαράκι αυτό περιγραφόταν η ιστορία μιας μαρμάρινης στήλης στην οποία ήταν γραμμένα 18.000 ονόματα. Η στήλη αυτή ορθωνόταν στο σημείο που αργότερα κτίστηκε το σπίτι μας. Μία φορά τον χρόνο η στήλη αιμορραγούσε και οι Θεσσαλονικείς πού ήταν οπαδοί αλλόκοτων δοξασιών συγκεντρώνονταν εκεί και έκαναν μία τελετή για να εξιλεωθούν από το αίμα των νεκρών που ήταν αναγραμμένοι στην στήλη. Το βιβλιαράκι εκείνο έγραφε πως η στήλη ήταν τοποθετημένη στο κεντρικό σημείο του αρχαίου Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης που έδωσε το όνομά του στην πλατεία. Όταν ο Θεοδόσιος κατέσφαξε τους 18.000 Θεσσαλονικείς, τα συσσωρευμένα πτώματα λένε πως κάλυψαν την στήλη αυτή και το αίμα τους πότισε βαθιά το μάρμαρο. Τρομοκρατημένοι οι εναπομείναντες Θεσσαλονικείς, θέλησαν να τιμήσουν τους νεκρούς εκείνους, δεν τολμούσαν όμως να το κάνουν. Κάθε φορά πού περνούσαν από το σημείο εκείνο έριχναν και μια μικρή πέτρα στην αρχή και αργότερα άφηναν ένα όστρακο, ένα σπασμένο κομμάτι αγγείου όπου είχαν χαράξει το όνομα του δικού τους νεκρού. Όταν αυτοκράτορας έγινε για λίγους μήνες ο Ευγένιος Φλάβιος στα 392, οι Θεσσαλονικείς αναθάρρησαν και χάραξαν τα ονόματα των σφαγιασθέντων πάνω στην στήλη εκείνη που αιμορραγούσε μια φορά τον χρόνο, την ημέρα εκείνης της σφαγής. Αυτό δεν άρεσε στους φανατικούς εχθρούς των Θεσσαλονικέων και με την πτώση του αυτοκράτορα γκρέμισαν την στήλη. Τα χρόνια πέρασαν, το ίδιο και οι αιώνες και στο σημείο εκείνο κτίστηκε το σπίτι μας. Λένε πως στα θεμέλια βρήκαν χιλιάδες όστρακα και μια σπασμένη στήλη και νόμισαν πως αν τα απομάκρυναν θα σταματούσαν τα φαινόμενα πού χαρακτήριζαν τον τόπο. Η οικογένεια πού έμενε στο σπίτι αυτό πριν από εμάς ήταν πλούσια και ισχυρή, όλα τα μέλη της όμως χάθηκαν. Άλλος τρελάθηκε, άλλος δολοφονήθηκε κι άλλος αρρώστησε βαριά. Το σπίτι ερήμωσε για χρόνια, ώσπου το κατοικήσαμε εμείς. Ένα βράδυ λίγο πριν πέσουμε για ύπνο, άρχισε να αιμορραγεί ο τοίχος του κεντρικού δωματίου, να ακούγονται κραυγές και χλιμιντρίσματα αλόγων. Τρομοκρατημένοι βγήκαμε έξω και κοιμηθήκαμε στο σπίτι ενός συγγενή μας. Την άλλη ημέρα δεν είδαμε ούτε ένα από εκείνα τα σημάδια. Ο πατέρας μου όμως εκείνη την χρονιά αρρώστησε σοβαρά και σε λίγους μήνες πέθανε. Η μητέρα μου δεν άντεξε τον τρόμο και κλείστηκε σε ψυχιατρείο. Ο μεγάλος μου αδελφός δολοφονήθηκε σε μια συμπλοκή, ενώ τα άλλα δύο αδέλφια μου, άγνωστο πως, πνίγηκαν στην θάλασσα. Έβλεπα να έρχεται και η σειρά μου όταν ένας άγνωστος με πλησίασε και με συμβούλευσε την επόμενη χρονιά, την ίδια ημέρα να κάνω την τελετή που συνήθιζαν οι αρχαίοι Θεσσαλονικείς, για να εξευμενίσω τα πνεύματα των σφαγιασθέντων. Επειδή δεν γνώριζα τι ακριβώς να κάνω, την ημέρα εκείνη συγκεντρώθηκαν κάποιοι άγνωστοι στο σπίτι μου που έψαλαν ύμνους που δεν είχα ακούσει ποτέ. Με την τελετή αυτή προστατεύαμε έτσι κάθε χρόνο όχι μόνο το σπίτι μου αλλά και ολόκληρη την περιοχή του αρχαίου Ιπποδρόμου. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν από δυνάμεις πού εμείς πια γνωρίζουμε καλά. Εάν πεθάνω και εγώ τότε κανείς δεν θα μπορεί να προστατεύσει τον τόπο. Μην κτίσεις στο σημείο αυτό γιατί είναι καταραμένο. Αν όμως κτίσεις δίδαξε στους κατοίκους να τιμούν τους νεκρούς προγόνους μας». Αυτά είπε η γριά αλλά κανένας δεν την άκουσε. Όταν η πολυκατοικία κατέρρευσε ελάχιστοι γνώριζαν την ιστορία αυτή. Οι δύο – τρεις πού ήξεραν δεν άφησαν να κτιστεί στο ίδιο σημείο ένα κτίριο κατοικιών. Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΜΩΣ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΤΕΙ ΑΝ ΟΛΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ. Μετά τιμής Όμηρος Ευστρατίου Ιστορικός - Συγγραφέας