Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τότε που ενώ περίμενα έξω από κατάστημα σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης (Σαλονίκη ) μια φίλη να καθαρίσει από μια δουλειά, αντιλαμβάνομαι ένα πολύ συνηθισμένο τύπο χωρίς τίποτα περίεργο πάνω του( γύρω στα 35, κολλητά προς τα πίσω μαλλιά, γυαλιά ηλίου και επιμελώς ατημέλητο καθημερινό ντύσιμο), να με πλησιάζει με αφύσικο τρόπο (πολύ αργές κινήσεις) από το πλάι σταματώντας στο μισό μέτρο απόσταση από μένα ενώ τριγύρω η κίνηση των πεζών αραιή και λιγοστή. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία καθώς κοιτούσα σε παραδιπλανή κατεύθυνση ενώ ταυτόχρονα περίμενα να δω την παράπλευρη εξέλιξη. Μετά από κανά λεπτό και όταν κατάλαβε ότι τον αντιλήφθηκα, ο τύπος αποχωρεί και διασχίζει το δρόμο για να περάσει απέναντι. Λέω από μέσα μου, άλλη μια περίπτωση από τις τόσες ανάξια σχόλιου. Πως γίνεται όμως και το βλέμμα μου δεν ξεκόλλησε από πάνω του με αποτέλεσμα να τον παρακολουθώ όπου και να πήγαινε. Στο πεζοδρόμιο, σε στοά να ρίχνει μια ματιά σε πλανόδιο πάγκο με βιβλία, να κοιτάζει βιτρίνες. Και αυτό κάθε τρεις και λίγο να κοιτάζει στα κλεφτά να δει αν το βλέμμα μου είχε απαγκιστρωθεί από πάνω του. Ήξερε εξ’ αρχής ότι τον παρακολουθούσα. Το όλο στόρι έπαιζε ανάμεσα στο παράξενο, το κινηματογραφικό και το ηλίθιο, όταν αποφάσισα να το τραβήξω λίγο καθότι όλα έδειχναν να συμμαχούνε μαζί μου για να μπω στο παιχνίδι.. Πέρασα και γω στο απέναντι πεζοδρόμιο και ήμουν ο κυνηγός μέσα σ’ αυτό το «διάλειμμα» της καθημερινότητας. Επιτάχυνα το βήμα προκειμένου να μη βγει έξω από το βεληνεκές του οπτικού μου πεδίου και χάσω το στόχο. Μας χώριζαν δέκα μέτρα περίπου όταν έκοψε ανήσυχα και απότομα (αφού βάδιζε γρήγορα πλέον) πίσω από ένα περίπτερο. Απλά τώρα τον είχα! Πολύ γρήγορα έκοψα και γω, καιιιι… ο τύπος άφαντος! Έφαγα τον κόσμο, έψαξα παντού τριγύρω που πιθανό μπορούσε κάποιος να κατευθυνθεί όση ταχύτητα και να είχε αναπτύξει. Ακόμη και τα ερωτηματικά που σχηματίζονταν στα μάτια της υπαλλήλου μέσα στο ίδιο το περίπτερο. Η πιθανότητα να χάθηκε μέσα στο πλήθος αποκλείεται καθώς η κίνηση όπως είπα αρχικά ήταν πολύ αραιή, σε σημείο που παρατηρούσες με άνεση τον όποιο περαστικό. Αν δεν κάνουν τώρα πουλάκια τα μάτια μου, είχε ενδιαφέρον το όλο σκηνικό από πλευρά έρευνας πια του συγκεκριμένου σημείου που έγινε η φάση αλλά και άλλων - δύσκολα στη προσέγγιση – γνωστών άγνωστων ζητημάτων. Αυτά!