Καλημέρα σε όλους! Θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που συνέβη πριν 10 χρόνια περίπου. Κάθε καλοκαίρι εγώ και ο αδερφός μου πηγαίναμε στους παππούδες μας στην Πρέβεζα για διακοπές. Τότε ήμουν εγώ 10 και ο αδερφός μου 9 χρονών. Είχαμε μια αποθήκη όπου η γιαγιά μου την είχε κάνει κουζινάκι για να μαγειρεύει εκεί και να μη μυρίζει το σπίτι. Στο κουζινάκι λοιπόν είχαμε τοποθετήσει έναν παλιό καναπέ και δίπλα από αυτόν η γιαγιά μου είχε βάλει μια εικόνα της Παναγίας και ένα καντηλάκι και σπίρτα για να το ανάβει. Σε εμάς άρεσε να παίζουμε με τα σπίρτα και όταν έλειπε η γιαγιά τα ανάβαμε και μετά αφού τα φυσούσαμε για να σβήσουν και τα πετούσαμε πίσω από τον καναπέ για να μη τα δει η γιαγιά. Μια μέρα λοιπόν αφού παίζαμε αυτό το παιχνίδι και η γιαγιά ήταν στο σπίτι έρχεται τρέχοντας και μας βάζει τις φωνές, δεν καταλάβαμε πως ήξερε τι κάναμε αλλά επειδή μας μάλωσε δεν ξαναέγινε. Πριν από λίγες μέρες που θυμήθηκα το περιστατικό ρώτησα από περιέργεια την γιαγιά μου πως είχε καταλάβει ότι παίζαμε με τα σπίρτα. Η απάντησή της κυριολεκτικά με άφησε άφωνη. Μου είπε πως εκεί που έπλενε τα πιάτα στην κουζίνα ήρθε ένα σκοτάδι στα μάτια της και δεν έβλεπε τίποτα. Τότε είδε μπροστά της μια γυναίκα μαυροφορεμένη να της λέει το εξής: πήγαινε στην αποθήκη και πες στα παιδιά να μην παίζουν με τα σπίρτα γιατί θα πάρει φωτιά ο καναπές και δε θα το καταλάβουν και θα καούν ζωντανά! Όντως ένα από τα σπίρτα που είχαμε πετάξει δεν είχε σβήσει. Ειλικρινά σοκαρίστηκα από αυτό το γεγονός! Η Παναγίτσα μας έσωσε τη ζωή και εμένα και του αδερφού μου.