Μια μικρή συμβολή στο θέμα. Είχα δει τις εκπομπές του Μπαλάνου αλλά και άλλες για το συγκεκριμένο δρόμο και πρόσεξα τότε και τη διάψευση του ότι είναι ανηφόρα που δόθηκε από τον Άρη Σταθάκη, και υποτίθεται ότι βρέθηκε με τρίποδες κλπ. Η μεθοδολογία για να διαπιστώσει κανείς ότι είναι ή δεν είναι ανηφόρα ένας δρόμος ή μια υποτιθέμενη βαρυτική ανωμαλία είναι αυτονόητο ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περιλαμβάνει τοποθέτηση οργάνων στο προς μελέτη σημείο, όπως έχει επισημανθεί και από την ιστοσελίδα "Ιρανον" διότι η τοποθέτησή του και η ευθυγράμμισή του με την κατακόρυφο χρησιμοποιεί τη βαρύτητα η οποία είναι προς μελέτη και υπό αμφισβήτηση. Ομοίως και η τοποθέτηση μιας φωτογραφικής μηχανής δε μπορεί να δώσει οριστική απάντηση καθώς δεν μπορεί κανείς να αποδείξει ποιο είναι το ανηφορικό και πιο το κατηφορικό από τη στιγμή που η απέναντι πλευρά που φωτογραφίζεται δε μπορεί να κριθεί ως ανηφορική η κατηφορική μόνο και μόνο από τη θέση της ως προς τον ορίζοντα. Ο μόνος εύκολος και προφανής τρόπος για να αποδειχτεί η βαρυτική ανωμαλία κατά τη γνώμη μου είναι ο εξής: σε τακτά διαστήματα -αποστάσεις να κρεμαστούν λεπτές στέρεες ράβδοι φωτιζόμενες με φωτάκια σε όλο τους το μήκος ή βαμμένες με φωσφοριζέ και να αφεθούν να ηρεμήσουν. Εννοείται ότι πρέπει να γίνει σε ημέρα άπνοιας κατά προτίμηση σούρουπο προς νύχτα καλοκαιριού. Η διαφορά στην κλίση τους (οι ράβδοι θα σχηματίζουν κάποια μικρή γωνία μεταξύ τους) ορώμενη από μακριά θα καταστήσει εμφανές το φαινόμενο της βαρυτικής αλλοίωσης. Η φωτογράφισή τους από σημείο σε γωνία σχεδόν 90 σε σχέση με το μέσον του δρόμου και επί του επιπέδου του δρόμου μπορεί να δώσει μετά από επεξεργασία της εικόνας και πιο λεπτομερή στοιχεία. Άλλος τρόπος είναι να έχει κανείς μια ψηφιακή ζυγαριά ακριβείας με ένα γνωστό βάρος επ’ αυτής και να διασχίσει αργά όλη την έκταση του δρόμου αυτού. Αν υπάρχει βαρυτική ανωμαλία που μπορεί να κάνει τα αυτοκίνητα να κινηθούν θα υπάρχουν και σημεία με ελαφρά μειωμένη ή αυξημένη βαρύτητα πράγμα το οποίο θα φανεί αν κανείς ζυγίσει το ίδιο και γνωστό βάρος σε κάθε σημείο που θέλει να ελέγξει. Οι διαφορές θα είναι μικρές μεν αλλά παρατηρήσιμες υποθέτω. Όταν πήγα πριν μερικά χρόνια (1998 νομίζω) στο δρόμο αυτό για πρώτη φορά παρατήρησα ότι αλλάζει η αίσθηση που έχει κανείς ως προς την ανηφορικότητα ή μη του δρόμου κάπου στο μέσον. Δηλαδή ένιωσα σε κάποιο σημείο κάτι σαν ζαλάδα ή αναγούλα όπως νιώθει κανείς όταν στριφογυρίζει. Σε εκείνο το σημείο αν θυμάμαι καλά το αυτοκίνητο ΔΕΝ πήγαινε πουθενά, ούτε μπρος ούτε πίσω από μόνο του. Ενώ από πιο κάτω ή πάνω πήγαινε. Το ότι η δύναμη είναι διαφορετική κατά καιρούς και ότι υπάρχει διαφορετική επίδραση ακόμη και στο ίδιο αυτοκίνητο είναι άλλο θέμα. Πήγα καλοκαίρι, Αύγουστο νομίζω και είχα αρκετό χρόνο για παρατηρήσεις. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση τόσο στο δρόμο όσο και στη σπηλιά του Νταβέλη, ήταν ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ! Οι βράχοι κοντά στο δρόμο έχουν πολύ σίδερο και δεν ξέρω τι άλλα στοιχεία, ενώ στη σπηλιά και σε όλο το βουνό έχουν κάτι σαν γυαλιστερό χρώμα που φαίνεται έντονα και στη λάσπη της σπηλιάς. Από τη σπηλιά έχει αφαιρεθεί μεγάλος όγκος χώματος και λάσπης. Γιατί άραγε; Πράγματι κανείς χάνει τον προσανατολισμό του όταν ψάξει να βρει τη σπηλιά (το έχω πάθει με άλλο πρόσωπο μαζί) και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν απλά και μόνο τα δέντρα τότε (γιατί τώρα δεν υπάρχουν ούτε αυτά) αλλά ότι πρέπει να υπάρχει μια πηγή κυμάτων στην περιοχή που προκαλεί αυτά τα φαινόμενα. Όχι απαραίτητα ανθρωπογενής. Τα βράχια σε όλη την περιοχή μπροστά στη σπηλιά αλλά και εντός εκτός από την κρυσταλλικότητα που παρουσιάζουν έχουν και μια ακόμη ιδιομορφία:σχηματίζουν στρώματα, πολλά λεπτά στρώματα. Αυτό από ηλεκτρική άποψη αλλά και από θερμική σημαίνει ότι μπορούν να αποθηκεύσουν μεγάλα ποσά ενέργειας και θερμότητας. Είναι φυσικοί ΠΥΚΝΩΤΕΣ μεγάλων διαστάσεων. Συνδυάστε το αυτό με την ύπαρξη σιδήρου. Πυκνωτές + σίδηρος(αγωγός με αντίσταση)=ηλεκτρικά κυκλώματα! Ανάλογα λοιπόν με τις καιρικές συνθήκες και με την εποχή γίνεται φόρτιση ή εκφόρτιση αυτών των πυκνωτών. Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι σε μια τέτοια περίπτωση; Εκπομπή κυμάτων! Και αν λάβουμε υπόψιν μας τη σχέση μεταξύ ηλεκτρισμού και βαρύτητας (που επίσημα δεν έχει ανακαλυφτεί αλλά ανεπίσημα χρησιμοποιείται τόσο από τη φύση όσο και από τους ανθρώπους) καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα αντιβαρυτικά φαινόμενα έχουν σαν αφετηρία τους τις φορτίσεις εκφορτίσεις των υλικών αυτών και εξηγούνται και οι περιοδικότητες πολύ εύκολα. Η σελήνη ας μην ξεχνάμε ότι επηρεάζει και το μαγνητικό πεδίο της Γης και όχι μόνο το βαρυτικό. Δε θα αναφέρω το πιεζοηλεκρικό φαινόμενο που εμφανίζεται σε μερικούς κρυστάλλους, γιατί αυτό θα απαιτούσε να ξέρω ότι υπάρχουν τέτοιοι κρύσταλλοι εκεί (πχ χαλαζίας), ενώ δεν είμαι βέβαιος για κάτι τέτοιο. Έρχονται λοιπόν κάποιοι και κάνουν κάποια έργα εκεί. (Τα στραβώματα στις κολώνες νομίζω ότι έγιναν κατά λάθος όταν προσπαθούσαν να τις λυγίσουν για να φτιάξουν τη σήραγγα.) Η κίνηση στην εν λόγω σπηλιά είχε τρεις εμφανείς σκοπούς κατά τη γνώμη μου, αν και ο βασικός είναι ο πρώτος: α)Αφαίρεση υλικού (λατύπης) για εκμετάλλευση σε παραγωγή οπτικών ινών και άλλων διατάξεων β)Μεταβολή της μορφολογίας του εδάφους ώστε να αλλάξουν οι ιδιότητες της περιοχής και να πάψει να είναι πομπός ενέργειας που θα προκαλούσε προβλήματα σε λεπτά όργανα αεροσκαφών ή άλλων διατάξεων που είχαν και έχουν ως σκοπό την επόπτευση του χώρου από ηλεκτρομαγνητική άποψη γ)Την εξέταση του κατά πόσο θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί η ιδιάζουσα θέση του χώρου για αποθηκευτικούς ή άλλους σκοπούς. Ο πρώτος σκοπός εκπληρώθηκε. Ο δεύτερος επίσης με την κατασκευή των μεγάλων σκαλοπατιών και ο τρίτος όχι καθώς η υγρασία και τα υλικά της περιοχής έδειξαν ότι δεν είναι κατάλληλος χώρος για αποθήκευση οποιουδήποτε σημαντικού υλικού αλλά και γιατί έγινε πολύς θόρυβος τότε και αφέθηκε για πιθανή μελλοντική εκμετάλλευση. Βασικά ο σκοπός ήταν για μερικούς να βγάλουν το υλικό και να κερδίσουν από αυτό. Επειδή όμως δε μπορούσαν να το κάνουν άμεσα υποκίνησαν και ανωτέρους τους στη διαδικασία του να ξεκινήσουν κάποια υποτιθέμενα έργα με σκοπούς που ήξεραν ότι δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν. Οι ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές δεν ήταν και τόσο σημαντικές όσο θεωρούσαν ότι είναι, αλλά έπρεπε να υπάρχει κάποιο πρόσχημα για να γίνουν τα έργα και να αφαιρεθεί το υλικό χωρίς να μπορεί να πει κανείς τίποτε λόγω δήθεν στρατιωτικών μυστικών ή εθνικής ασφάλειας. Το σχέδιο πέτυχε και μετά ήρθαν και οι δήθεν αποκαλύψεις για έργα που έθεταν σε κίνδυνο τη σπηλιά, πράγμα αληθές μεν υποκινούμενο όμως από εκείνους που ήθελαν να περατωθεί εύσχημα η επιχείρηση. Και έτσι έλαβε τέλος το "σχέδιο" και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στο όλο σχέδιο συμμετείχαν και άνθρωποι του εσωτερικού χώρου οι οποίοι υποκινούσαν με έντεχνα δημοσιεύματα αναγνώστες σχετικά με τα μυστήρια της σπηλιάς κλπ κλπ ενώ ήξεραν (ορισμένοι και λίγοι από αυτούς) ότι όσα συνέβαιναν στη σπηλιά μόνο μυστήρια δεν ήταν. Έμπλεκαν και μπλέκουν αλήθεια και φαντασία και δημιουργούν έναν άλλο κόσμο μια άλλη πραγματικότητα. Έτσι οι ορδές των αναζητητών τρέχουν να γνωρίσουν τα μυστήρια της σπηλιάς ενώ τα ίδια μυστήρια θα μπορούσε να γνωρίσει κανείς σε οποιαδήποτε άλλη παρόμοια σπηλιά (γιατί δεν είναι μοναδική στο είδος της) ή και χωρίς καμιά σπηλιά από τη φύση την ίδια. Το ίδιο που έγινε και με τα υποτιθέμενα μυστικά των τούνελ της Αθήνας ή με τα καπάκια. Όπως η μέδουσα απλώνει τα πλοκάμια της έτσι και οι μυθοπλάστες του καιρού μας απλώνουν τους μύθους τους! Και η ζωή συνεχίζεται.