Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στην Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τη θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τον άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση και καταγράφεται χωρίς τις επαναλήψεις, με ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στο γραπτό κείμενο να αποδίδεται το νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στο θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο “συναγερμός” θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας δια θεοσημείας στο γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, και τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι' ενυπνίου υποδείξεως στην αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη. Την Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 το βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από το μηχανάκι στην άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στον εγκέφαλο και την μεταφέραμε στο Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν να περάσει από αξονικό τομογράφο. Με τα πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή να ετοιμαστεί ασθενοφόρο για Θεσσαλονίκη. Με το γαμπρό και τη σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, να ετοιμαστεί ο γαμπρός μου για να μάς πάει. Την ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει να μην ελέγχει τις πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση και ξεκινούν. Φθάνοντας στην Κοζάνη σταματάει το ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή των χεριών, των ποδιών, η ίριδα χάνεται, και τής ξανακάνει μια ένεση. Περί τις 4.30 π.μ. φθάνουμε στο Ιπποκράτειο. Μετά την εξέταση στον αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου και ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε να λέει με επιστημονική ορολογία ότι το παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στον εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη. Δηλαδή, τελειώνει; τον ερωτώ. Ο γιατρός δεν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά το κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: "Προσευχήσου!" Τι προσευχή να κάνω; Δεν ξέρω. Δεν είχα σχέση με την Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: "Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!" Τότε, μου ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τον δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τον παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τον τυφλό, εσύ πού ανέστησες τον Λάζαρο, την Μαρία δεν θα την αφήσεις! Έλεγα αυτήν την προσευχή συνέχεια, ενώ την κατεύθυναν προς την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση με την εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος. Το πρωί ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε να πάρει μια απόφαση, δεν μπορούσαν να αφήσουν το παιδί να πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση και δίνουν την εντολή σ' ένα χειρούργο να κάνει την επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από το μέτωπο και αποσυμφορήθηκε το αίμα πού είχε μαζευτεί με τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακουλάκι από το αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς το έδειξαν οι γιατροί. Την εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στο “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από το Άργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού την χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. Άρχιζε το κρίσιμο στάδιο· εάν θα ζούσε, και πώς θα ζούσε. Σ' εμάς ήδη είχαν φέρει τα θαύματα τού αγίου Ραφαήλ και αρχίσαμε να τα διαβάζουμε, όπως και την Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δεν είχαμε πρότερο βίο να διαβάζουμε και να κάνουμε προσευχή, δεν είμαστε κοντά στην Εκκλησία. Όμως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, και σ' εμάς εισακούστηκε από τον Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα να μου δώσει και ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θα εκπληρώσει την προσευχή μας. Ήταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από την Εντατική, μετά την ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ' ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τον δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νυν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εγώ θεώρησα την παρουσία του ως απάντηση στο αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιος ήταν. Είχε έρθει στην Καστοριά με άδεια, έμαθε για το συμβάν, και παρακαλούσε για την σωτηρία τής κόρης μας. Ένα πρωινό διαπίστωσε πώς στο δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς να έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ' αυτό και ήρθε επειγόντως στη Θεσσαλονίκη, να μάς καθησυχάσει για την εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε την γυναίκα μου να ανεβεί και να σταυρώσει τη Μαρία με ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τον είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στα λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στη Μονή Γρηγορίου. Στην Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στην Εκκλησία, διάβαζε τα θαύματα τού αγίου Ραφαήλ και προσευχόταν: Άγιε μου Ραφαήλ, έλα και σ' εμάς, κάνε ένα θαύμα και θα το λέω σ' όλο τον κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Την άλλη μέρα την παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη και τής λέει: Ξέρεις τι όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τον γιο μου και πήγα σ' ένα νοσοκομείο. Ήταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα και ένας από αυτούς φορούσε μια άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τι θα γίνει με το παιδί μου; Σ' εμάς πότε θα έρθετε; Μου λέει αυστηρά. Εσένα σου είπα, την Τετάρτη θα γίνει η επέμβαση! Τρίτη πρωί αποφασίζει το ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δεν είχαν κανένα λόγο να κρατούν τα μηχανήματα και θα προσπαθούσαν να δουν αν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Την Τετάρτη θα έκαναν το τεστ φωτός, και αν ζούσε, καλώς αν δεν ζούσε, θα μάς προετοίμαζαν για το τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν για το χειρότερο. Αυτά τα έλεγαν στο φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά και τα πληροφορηθήκαμε εκ των υστέρων. Τετάρτη την έβαλαν στον αξονικό τομογράφο και πήραν το μήνυμα με το τεστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος. Από κει και πέρα γνώριζαν τι μπορούν να κάνουν, να μη δίνουν τόση νάρκωση, ώστε να δουν αν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί να δούλευε, αλλά δεν ήξεραν αν μπορούσε να κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: Ήταν πολύ βαριά χτυπημένη, αν ζήσει, θα είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σε πλήρη καταστολή. Κάθε βράδυ διάβαζα το πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ και το Ψαλτήρι τού Δαυΐδ και προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει να κοιμόμαστε σε φίλους μας. Αυτό το διάστημα, με παρακίνηση μιας θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από το Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε και εξομολογηθήκαμε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, στο Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τα γεγονότα με έκαναν να πλησιάσω στην Εκκλησία. Όπως κοιμήθηκα την Τρίτη το βράδυ και προσευχόμουν, έλεγα στον άγιο Ραφαήλ, τον άγιο Νικόλαο και την αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από το Νοσοκομείο, εσείς όμως μην την αφήσετε την Μαρία. Στις 5 τα ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στο Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι και βλέπω μπροστά μου τούς τρεις Αγίους όπως είναι στο εικόνισμα αλλά με τις ρόμπες τις χειρουργικές. Μόλις πάω να μπω στο θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στη μεταβολή και μου δίνουν να καταλάβω ότι θα έχουμε πρόβλημα, αλλά να μην χάσω το θάρρος μου. Ξυπνάω, και φεύγουμε με τη γυναίκα μου για το Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δεν μπορούμε να την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί να στενοχωρηθώ, μου έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θα πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τις επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σε τρεις μέρες υποχώρησε ο πυρετός. Άρχισαν να τής βγάζουν το οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή και Κυριακή πρωί αποφάσισαν να βγει από την Μ.Ε.Θ. για τη Νευροχειρουργική, είχε πτώση στο ένα βλέφαρο και υπήρχε περίπτωση να μείνει έτσι το μάτι της. Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει να μειώνουν την καταστολή, το παιδί ανησυχούσε και σε μια κίνηση έπεσε από το κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. Έτρεξαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δεν είχε καμιά επιπλοκή. Εκείνο το βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε το όνειρο με τον άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη το εξής. Αμφέβαλε για τη σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, με την σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού και, αντί εκείνης, το όνειρο το είδε η δική της αδελφή, σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει το ένα της παιδί στην αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου. Είδε μια εικόνα τής Αγίας να αιωρείται μπροστά της. Σε μια στιγμή νιώθει το χέρι τής Αγίας να την πιέζει επίμονα στην δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στο σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στη Μαρία μας για την αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε την Αγία να τής λέει: Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω να φάει και από το μήλό μου. Ξύπνησε με συγκίνηση νιώθοντας την πίεση στο κεφάλι της. Φρόντισε να μάς ενημερώσει και μάς έστειλε από την ευλογία τής Αγίας. Καθίσαμε εικοσιέξι ημέρες στο “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στην Καστοριά στο Νοσοκομείο για δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πει ότι μετά από ένα χρόνο, θα έρθετε να ξανακάνουμε επέμβαση, για να βάλουμε πλαστικό μέτωπο, να προστατεύεται το παιδί. Πήγαμε στο “Ιπποκράτειο” πάλι, στις 24 Ιουνίου 1998 και έγινε η επέμβαση στο μέτωπο. Έρχονταν οι γιατροί και τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν την Μαρία και οι γιατροί πού δεν μάς γνώριζαν, επειδή στο συμβούλιο μάθαιναν την κατάστασή της. Πέρασε καιρός και ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στον ύπνο της τον άγιο Ραφαήλ να απαιτεί το οφειλόμενο χρέος: Εσύ κάτι μου χρωστάς και το θέλω! Μέσα στο όνειρό της δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι απαιτούσε, και ο Άγιος τρεις φορές επανέλαβε τα ίδια λόγια. Ξύπνησε και συλλογιζόταν το όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, αν σωζόταν η Μαρία μας, να διαλαλεί την ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει. Σε επίσκεψή μου στο Άγιο Όρος, στη Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια με το παλιό, στο βιβλίο επισκεπτών έγραψα το όνομα, τη διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα να γράψω την αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε το στυλό. Επιχείρησα με άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, με κάποια απορία. Μετά την προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας, μίλησα με τον π. Πανάρετο και μου υπέδειξε να γράψω δυο λόγια για το περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης. Ήταν, φαίνεται, θέλημα Θεού να διηγηθούμε το θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στη Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.