Εδώ να πω πως στην Αρέντα τότε ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 13ΧΡΟΝΩΝ.Ηταν καλοκαίρι και είχαμε γυρίσει από την μοναδική καφετέρια-μπαρ του χωριού ,ημι-πιωμένοι (2-3 ποτά) εγώ, ο αδερφός μου, ο ξάδερφός μου και η ξαδέρφη μου. Αφού χωρίσαμε με τα άλλα παιδιά από το μαγαζί, είπαμε να την πέσουμε για ύπνο.. Εμάς (εμένα και τον αδερφό μου δηλαδή) μας είχε προτείνει η θεία μου αλλά και τα ξαδέρφια μου, να κοιμηθούμε δίπλα καθώς ήμασταν μόνοι μας. Αφού γελάσαμε για κανα μισάωρο στο κρεβάτι είπαμε τελικά να κοιμηθούμε. Δεν περνάει μισό λεπτό και ακούγονται από το δρόμο (το σπίτι είναι ακριβώς κάτω από το δρόμο) γέλια μικρών παιδιών, πάρα πολλά σαν παιδική χαρά. Εγώ ασυναίσθητα λέω "ρε μα***** τι μπόμπες ήταν αυτές που ήπιαμε ακούω φωνές". Σηκώνεται ο ξάδερφός μου όρθιος και ανοίγει το φως. Σηκωνόμαστε όλοι, ενώ συνέχιζαν τα γέλια και οι φωνές και ενώ παρέμεναν "στάσιμα" πάνω στο δρόμο. Τότε, το θυμάμαι και μου σηκώνεται η τρίχα τα γέλια αλλάζουν σε κλάματα μικρών παιδιών....Ούτε στον εχθρό να μη τύχει αυτό παιδιά, μείναμε εντελώς.. Η ξαδέρφη μου τρέχει προς τα μέσα φωνάζοντας τη θεία μου και εντελώς απότομα σταματούν όλα. Το τι ήταν δεν ξέρω, πάντως και να συνεχιζόταν δεν ξέρω αν θα έβγαινα έξω να δω τι είναι...Πολύ ανατριχιαστική εμπειρία