14 χρόνια πριν είχαμε πάει όλα τα μικρά, στην ράχη με τους γονείς μας (ήμουν τότε 10 χρονών) το απόγευμα. Κάτσαμε μέχρι που νύχτωσε. Στο δρόμο του γυρισμού, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, ξεκινήσαμε πρώτοι εμείς (4παιδια) και ήμασταν μπροστά με προβάδισμα 150 μέτρα στο περίπου. Είχαμε ένα μικρό φακό μαζί που μας φώτιζε το δρόμο. Φτάνουμε λοιπόν σ’ ένα σημείο του δρόμου (μια αριστερή κατηφορική στροφή, όπου δεν μας έβλεπαν οι δικοί μας) (η στροφή είναι στη φωτό <κέδρος> 20 περίπου μέτρα από το τέλος της αριστερής στροφής που φαίνεται)που είναι ανάμεσα σε 2 πανύψηλα έλατα (το θυμάμαι και ανατριχιάζω) ένα αριστερά όπως κατεβαίνει η πλαγιά από την ράχη και ένα δεξιά του δρόμου, στο "γκρεμό" του δρόμου. Ξαφνικά, ακούγεται κάτι σαν βρυχηθμός λιονταριού από το αριστερό έλατο, σταματάμε όλοι τότε ασυνείδητα και το παιδί που κρατούσε το φακό φωτίζει προς τα εκεί. "Κάτι" πηδάει από ένα κέδρο δίπλα στο έλατο και προσγειώνεται στα τέσσερα ποδια,3 μέτρα ακριβώς μπροστά μας στη μέση του δρόμου. Ο Γιάννης, το παιδί με το φακό εν τω μεταξύ, το φωτίζει συνέχεια. Σηκώνεται στα 2 του πισινά πόδια, γυρίζει και μας κοιτάζει.. Είχε 2 μεγάλα κόκκινα μάτια, δόντια μυτερά πεταχτά προς τα έξω και φορούσε ένα κόκκινο σκουφάκι μυτερό ,σαν αυτό που φοράνε οι κακιές μάγισσες στα παραμύθια.. Ακούγεται ψιλογελοίο όμως αν το έβλεπες δεν θα το σκεφτόσουν καν. Είχε μια διαολική φάτσα, το θυμάμαι ξεκάθαρα. Ήταν σαν νάνος γύρω στο 1 μέτρο ύψος και έτσι έχει μείνει όποτε συζητάμε γι' αυτό. Μας ξανακάνει ένα βρυχηθμό, που όμοιο του δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου, σαν λιοντάρι πάντως ακουγόταν, κοιτάζοντας μας και πηδάει με ένα σάλτο στο γκρεμό στο δεξί έλατο. Δεν ακούστηκε τίποτα, ούτε μια πέτρα να κυλάει αφού ο γκρεμός (γύρω στα 20 μέτρα) είναι γεμάτος πέτρες!!! Γυρίζουμε και τρέχουμε προς τα πίσω στους δικούς μας, οι οποίοι φυσικά μίλησαν για ζώο-λύκο...Η Αρέντα έχει πολλές ιστορίες. Αλλά και το μέρος έχει προδιάθεση, αν σκεφτεί κανείς ότι το βουνό πίσω από την Αρέντα με τις αχανείς κάθετες ορθοπλαγιές, ονομάζεται Νερα'ι'δοβούνι!! Γιατί άραγε?