Είναι γνωστό ότι ο π. Πορφύριος είχε διορατικό και προορατικό χάρισμα. Πολλοί πήγαιναν να εξομολογηθούν και τους αποκάλυπτε τις πράξεις τους. Όμως το χάρισμα αυτό το χρησιμοποιούσε με μεγάλη διάκριση και για λόγους ποιμαντικούς. Όταν ήταν αναγκαίο. Σπάνια, όταν ήταν σε πολύ καλή διάθεση και έκανε τους μακρούς περιπάτους του για να ξεκουραστεί λίγο, ρωτούσε με εκείνο το καλοκάγαθο χαμόγελό του για την πατρίδα κάποιου της συντροφιάς. Κι ενώ δεν είχε πάει ο ίδιος διέκοπτε και συνέχιζε την περιγραφή. Αυτό το χάρισμα όμως του προκαλούσε και πολλές στεναχώριες. Πολλοί το παραξήλωναν και πήγαιναν σ’ αυτόν χωρίς μετάνοια και πίστη στον Θεό, απλά και μόνο από περιέργεια η για να πληροφορηθούν τα μέλλοντα. Ο Γέροντας φυσικά τηρούσε την ανάλογη στάση. Κάποτε όμως κι άνθρωποι, που ξεκινούσαν από τέτοιες «πονηρές» προθέσεις, έβρισκαν στο Γέροντα την πίστη και τη σωτηρία τους. Άλλος πάλι πειρασμός ήταν κάποιοι αιρετικοί η και πλανεμένοι(γλωσσολαλίες κλπ.) Ο Γέροντας ήταν κατηγορηματικός κι ανένδοτος σ’ αυτές τις περιπτώσεις και διαχώριζε απερίφραστα τη θέση του, στηλιτεύοντας την πλάνη τους και καταδικάζοντας την αίρεση. Γιατί ο ίδιος τόνιζε πάντα μόνη σωτήρια οδό την Εκκλησία και όχι κάποιες «προσωπικές» η άλλου ανάλογου είδους «κινήσεις» .