Το Μάρτιο του 1945 ο Δ/ντής μου ο Γ. Γιακουμάκης Συντ/ρχης Μηχανικού με εγκαθιστά στο Καστέλλι της Μεσσαράς με το συνεργείο με εντολή να αποφράξομε το Λαβύρινθο. Μαζί με μένα ήταν και ο Μιχ. Χλιουνάκης μόνιμος Ανθ/γος Μηχανικού από τη Βιάννο. Μετά από ένα μήνα μετετέθη με αναρρωτική άδεια και έφυγε. Γιατρό στο συνεργείο είχαμε τον Στερεό τον Μαυρικάκη από τις Πηνές Μερ/λου. Τώρα είναι στο Ηράκλειο γιατρός. Στο Καστέλλι μείναμε 4 μήνες και μετά όλο το συνεργείο μετακομίσαμε στο δροσερό χωριό, τον Αμπελούζο. Παίρνομε και 150 εργάτες από τα γύρω χωριά και το έργο αρχίζει. Το ΓΕΣ τότε είχε μεγάλη ανάγκη από Γερμανικά πυρομαχικά. Αλλά τι να πει κανείς γι αυτό το έργο!! Από που να αρχίσει; Όλα ήταν κατεστραμμένα. Υπήρχαν ρωγμές κατάμαυρες από τους καπνούς της ανατίναξης από τα ωστικά κύματα της μεγάλης ανατίναξης που έφταναν ως 300 μέτρα κάτω στα έγκατα της γης. Ποια στάθμη να υπολογίσεις και που να βρεις την είσοδο; Το έργο ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε οι ογκόλιθοι να σπάσουν με ανατινάξεις για να μπορέσουμε να τους φορτώσουμε με τα χέρια στο χειροκίνητο βαγόνι που είχαμε εγκαταστήσει και να τις ρίξομε στο γκρεμό. Με τις ανατινάξεις αυτές κινδυνεύαμε μήπως ανατινάσσονταν και τα πολεμοφόδια που ελλείψει οξυγόνου δεν είχαν εκραγεί και ήσαν ανακατωμένα μέσα στα μπάζα. Με τους ανιχνευτές ερευνούσαμε πάνω στα συντρίμμια και στα μπάζα της ανατίναξης αν υπήρχαν για να τα καταστρέψομε Δουλεύαμε έχοντας ανά πάσα στιγμή μπροστά μας το θάνατο. Στο συνεργείο υπήρχε μια πειθαρχία αυστηρή! Όχι μάλλον ήταν ένας αυτοσεβασμός μεταξύ των στρατιωτών και των εργατών που είχε αναπτυχθεί. Είχαμε αδελφοποιηθεί γιατί μας είχε ενώσει το έργο και ο κίνδυνος. η αρχή στο ναρκοπόλεμο ότι το πρώτο λάθος είναι και το τελευταίο μας έκανε προσεκτικότερους όλους. Είχαμε στ' αλήθεια δεθεί. Στα μέσα του χρόνου ο 718 Λ. Μηχανικού ανεχώρησε στην Καστοριά κι εμείς τότε αποσπαστήκαμε στη Δ/νση Εργων Μηχανικού που είχε έδρα τα Χανιά με Δ/ντή τον Ταγμ/ρχη Κ. Μαρκάκη. Είχε και παράρτημα στο Ηράκλειο με Δ/ντή τον Δημ. Μαρκόπουλο Ταγμ/ρχη Μηχανικού. Τότε έκανε την θητεία του εκεί και ο Μηχανικός Νίκος Μεταξάς ο οποίος είχε αναλάβει την επιμελητεία και τον ανεφοδιασμό από το Ηράκλειο του συνεργείου μας σε εκρηκτικά υλικά και τρόφιμα μαζί με τον Λοχία Μαμαλάκη. Ήλθε και μας ευλόγησε όλους ο τότε Επίσκοπος Γορτύνης και Αρκαδίας Ευγένιος. Μόλις είχε μεταφέρει την έδρα της Επισκοπής του από τους Αγίους Δέκα στις Μοίρες. Πολλά αυτοκίνητα με πέτρες πελεκημένες φορτώναμε για τις Μοίρες για την ανέγερση της νέας Επισκοπής του εκεί. Το έργο προχωρούσε με δραματικές συνθήκες. Συμφωνήσαμε όλοι να μην κατεβαίνουμε τα βράδια στο Καστέλλι με τα φορτηγά αυτοκίνητα και τα φορτώναμε με αγγωνάρια που τα ξεφόρτωναν στην πλατεία του χωριού για να κτιστεί μια εκκλησία, ενθυμούμαι την τελετή της θεμελίωσης της εκκλησίας "Αγία Μαρίνα" σε σχέδια του Συντ/ρχου Γ. Γιακουμάκη. Η Χάρη Της μας διεφύλαξε όλους σώους και αβλαβείς χωρίς να ξεματώση ούτε μύτη που λένε. Ενθυμούμαι τους ενοριακούς Επιτρόπους του χωριού τον Δράκο Ξαγοράρη, το Μανόλη το Μανασάκη, το Μανώλη Χατζηδάκη που δούλεψαν με κέφι με όλους τους Καστελλιανούς και έκτισαν την ωραία μεγάλη εκκλησία τους. Στα εγκαίνιά της δεν παραβρέθηκα γιατί μετά την απονάρκωση της Κρήτης με μετέθεσαν στην Καστοριά όπου συναντήθηκα ξανά με τον Γ. Γιακουμάκη φτιάχνοντας με τον λόχο μας τον 718 Λ. Μηχανιούτο αεροδρόμιο στο Αργος Ορεστικόν. Τακτικά όμως πηγαίνω στην Αγία Μαρίνα και προσκυνώ την εικόνα Της. Κάποτε με τα παιδιά μου πήγαμε και μεταλάβαμε. Ας ξανάλθομε όμως στον λαβύρινθο. Με χίλια βάσανα ανακαλύψαμε την είσοδό του. Στο δάπεδό της υπήρχαν βαθιές ρωγμές που έφταναν κάτω ως τα θεμέλια της γης. Με την τρομερή ανατίναξη η οροφή έπεσε και κατέφραξε τις πόρτες. Το φρακάρισμα του στέρεψε τις στοές από οξυγόνο. Δημιουργήθηκαν μεγάλες πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Ρωγμές παντού. Πολλά πυρομαχικά δεν εξερράγησαν, όμως κατεστράφησαν και έγιναν άχρηστα. Κρατήθηκε για λίγο ανοιχτός ο λαβύρινθος. Αλλά πάλι οι περίεργοι χωρικοί πήγαιναν και μάζευαν τις οβίδες και τους κάλυκες είτε για να πάρουν σεντίτιδα για λίπασμα ή για ψάρεμα είτε να μαζέψουν τους μπαφύλους για να τους κάνουν ανθοδοχεία. Πολλοί σκοτώθηκαν πάλι εδώ. Γι αυτό η είσοδος κλείστηκε οριστικά κρύβοντας μέσα στις γκρεμισμένες του στοές και κατακόμβες τα μυστικά αιώνων μαζί με τα κόκκαλα των χιλιάδων δούλων και νέων και νεανίδων της Αθήνας. Τα κύματα του Αιγαίου πελάγου που ο πατέρας του Θησέα Αιγέας το βάφτισε με το όνομά του πέφτοντας από το Σούνιο βλέποντας απελπισμένα να επιστρέφει ο Θησέας πάλι με τα μαύρα πανιά, θυμίζουν στον κάθε Ελληνα τον μύθο του Μινώταυρου, του Θησέα και του λαβυρίνθου. * Ο Νίκος Γ. Χουρδάκης εγγενήθη στη Νεάπολη. Σπούδασε Παιδαγωγική και Δημόσιες σχέσεις. Υπηρέτησε στο στρατό ως Ανθ/γός από το 1944 ως το 1950. Υπήρξε Δ/ντής της Εθνικής Εστίας του Βασιλικού και Εθνικού Ιδρύματος στο Αχίλλειο Κέρκυρας ως το 1954 και έκτοτε στο Π. Βασιλίσσης στην Αθήνα όπου φιλοξενήθηκαν 250 χιλ. φορείς Κοινοτικής Ανάπτυξης απ' όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Το 1968 απεμακρύνθη της Υπηρεσίας και ίδρυσε τα ξενοδοχεία Mirabello. Είναι ο Πρόεδρος του Αεροδρομίου Ιεράπετρας "Ξένιος Ζευς".