21-6-2002 Πρωινός καφές στο Τατόϊ σε έναν καφενέ. Ετοιμασίες και σχεδιασμός για την καλύτερη από την προηγούμενη φορά εξερεύνηση της Πεντέλης. Το αμάξι ξεκινάει και οι καρδιές χτυπούν με ταχύτητα μεγαλύτερη κι από εκείνη με την οποία έτρεχε το αυτοκίνητο. Φτάσαμε. Μια άλλη Πεντέλη στα μάτια μου, καλοκαιρινή . Ο φίλος μου ερχόταν για πρώτη φορά αφού στις πρώτες 2 επισκέψεις δεν κατάφερε να είναι μαζί μας. Τον ξενάγησα στο πρώτο στρατιωτικό τολ. Όλα ίδια. Φτάσαμε στο σπήλαιο. Τα εκκλησάκια ολοκαίνουργια πλέον με εκατομμύρια μύγες. Πρώτη κίνηση να μπούμε στην μικρή στοά (υπόγειο μπουντρούμι καλύτερα) κάτω από τα εκκλησάκια. Ότι είδαμε σας το περιέγραψα σε προηγούμενη απάντηση. Και έρχεται ξανά η στιγμή της εισόδου στο σπήλαιο. Υγρασία απίστευτη. Τα κοντομάνικα και τα ζακετάκια ήταν πολύ λίγα για να μας κρατήσουν σε μια καλή θερμοκρασία Όλα ίδια. Καμιά διαφορά από την τελευταία φορά. Και για να μην σας κουράσω, κάνω μια ξενάγηση στον φίλο μου εσωτερικά του σπηλαίου. Εισχωρούμε σε συγκεκριμένες σκουλικότρυπες που μπορούσαμε να πάμε μέχρι ένα βάθος προσεκτικά. Και έρχεται η στιγμή να μπούμε και στην τρύπα όπου βρισκόταν ο βράχος με τους εξορκισμούς που φύλαγαν την έξοδο από αυτό που ζούσε εκεί μέσα... Μπήκα πρώτος με τον φακό και την κάμερα και από πίσω μου ακολουθούσε ο φίλος μου. Πήγα να βάλω όπως και την πρώτη φορά το πόδι μου στον πάτο της σκουλικότρυπας για να στηριχθώ και να φωτογραφίσω ξανά τα κείμενα πάνω στον βράχο. Αντί όμως να βρεθεί το πόδι μου πάνω σε κάποιο στερεό κομμάτι βράχου, βρέθηκε στο κενό! Με αποτέλεσμα να πέσω μέσα και ο φίλος μου να κοιτάζει παγωμένος. Δεν υπήρχε πια "πάτωμα"... Πήρα τον φακό μου και είδα πως υπάρχει κι άλλος χώρος μέσα. Έσκυψα μέχρι που άρχισα να έρπω για να έχω ελπίδα να χωρέσω σε αυτό το νέο χώρο. Άναψα έναν ακόμη φακό για να δω καλύτερα. Τελικά αυτό που είδα δεν ήταν κάτι που περίμενα ποτέ φανταστώ πως θα ήταν υπαρκτό. Ένα τούνελ μικρό, όχι κυκλικό αλλά άριστα γεωμετρικά φτιαγμένο τριγωνικό! Τα χέρια μου δεν είχαν την δυνατότητα να φωτογραφίσω καθώς θα προχωρούσα κι έτσι πήρα εκεί στην αρχή την φωτογραφική του φίλου μου και έβγαλα την αρχή του τούνελ. Πήγα λίγο προς τα μέσα αλλά εκεί που έδειχνε πως σταματάει είχε μια απότομη στροφή σε απόλυτη γωνία και έτσι συνεχιζόταν το τούνελ, όμως αυτή τη φορά κατηφορικά. Δεν είχα πολλά μέσα μαζί μου, αλλά και να είχα δεν θα είχαν την ευχέρεια να τα χρησιμοποιήσω. Τα χέρια μου μόνο να έρπω με βοηθούσαν. Όποια άλλη κίνηση θα ήταν πολυτέλεια. Ο φίλος φοβήθηκε αρκετά σε σημείο πανικού, εμένα με έπιασε μια απίστευτη τρέλα να συνεχίσω με ότι είχα. Τελικά επικράτησε η λογική (ευτυχώς) και βγήκα έξω. Έφυγα μουδιασμένος γιατί ήταν απόλυτα σίγουρο και επιβεβαιωμένο πως εκεί σε υπήρχε άνοιγμα τον Μάρτιο που είχαμε πρωτοβρεθεί. Υπήρχε ένα πάτωμα ώστε να πατήσουμε γερά και να ισορροπήσουμε. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε τίποτα... Από που να άνοιξε, πώς να άνοιξε και με ποια κατεύθυνση να άνοιξε... Δεν ξέρω... Πραγματικά δεν έκατσα καν να σκεφτώ μια απάντηση. Δεν με έπαιρνε να παίξω με τυχάρπαστες απαντήσεις. Βγαίνοντας, ενώ είχαμε συμφωνήσει να διανυκτερεύσουμε έξω από την σπηλιά, ο φίλος μου αρνήθηκε κι εγώ συμφώνησα χωρίς να σκεφτώ. Λες και είχα ξεχάσει αυτό που ήθελα από την αρχή να κάνω πράξη. Φύγαμε με το αμάξι και αποφασίσαμε να φύγουμε για Δελφούς ενώ ήταν να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην Αθήνα. Μέχρι τους Δελφούς επικρατούσε μια ένταση και μια κούραση απίστευτη. Φτάνοντας μου έφυγε και πάλι αυτό το περίεργο βάρος και χάθηκε αμέσως η ένταση. Πραγματικά γαληνέψαμε εκεί. Μέχρι που φύγαμε... Για να επισκεφτούμε το Άνδρο του Κορύκειου... Φεύγοντας από το Άνδρο η ένταση τελικά δεν είχε φύγει ολοκληρωτικά... Η συζήτηση για πράγματα απλά που είχαμε πιάσει γινόταν μέσα σε έντονο ύφος. Απαράδεκτο... Ηρεμήσαμε όταν βρεθήκαμε Θεσσαλονίκη τελικά. Στην επιστροφή ο φίλος μου που είχε βάλει την φωτογραφική του μέσα στο ντουλαπάκι του αμαξιού ξαφνικά την έχασε. Μέχρι σήμερα δεν την βρήκε... Και οι όποιες φωτογραφίες του τούνελ χάθηκαν για τα καλά... Ο φίλος μου το θεωρεί τρομερά ανεξήγητο. Εγώ το θεωρώ τρομερά ατυχές γεγονός... Δεν θέλω να σκεφτώ άλλες αιτίες παράξενες... Μη χάσω και το μυαλό μου...