Μάρτιος 2002, ξεκινήσαμε με μερικούς ακόμη φίλους από Θεσσαλονίκη για να δούμε και να ερευνήσουμε (το κατά δύναμην πάντα) το σπήλαιο της παράξενης και αινιγματικής Πεντέλης. Φτάσαμε στην Αθήνα αργά το βράδυ και φυσικά δεν τρέξαμε στην Πεντέλη αλλά τρέξαμε κατευθείαν για φαγητό με οδηγό μας τον κ. Φουράκη και έναν αδελφικό φίλο από την Αθήνα. Τέλος πάντων... την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με μπόλικη συννεφιά για το σπήλαιο της Πεντέλης ή αλλιώς για την σπηλιά του λήσταρχου Νταβέλη. Μια επίσκεψη προηγήθηκε στο βουνό στο πρώτο στρατιωτικό τολ που έφτιαξαν οι αμερικανοί για να πλευροκοπήσουν ίσως κάποιο μέρος της σπηλιάς. Το τολ δεν είναι ολοκληρωμένο. Έχει σταματήσει σχετικά απότομα αφήνοντας πολλά υλικά πίσω τους, τα οποία έχουν βρεθεί προ πολλού από άλλους επισκέπτες του σπηλαίου και έχουν συλλεχθεί από τους ίδιους. Η κάμερα μου έγραφε συνεχώς σε κάθε μου βήμα. Με τα πολλά ή λίγα, φτάσαμε έξω από την σπηλιά. Τα έργα στα 2 βυζαντινά εκκλησάκια, όπου το ένα είναι μέσα στο άλλο, έδειχναν να είναι στην αρχή τους ακόμη. Μπάζα και άλλα εργατικά υλικά έξω από την σπηλιά. Καθόλου όμορφο το θέαμα. Επάνω ακριβώς από την σπηλιά έχει έναν μικρό απότομο γκρεμό, όπου παρατηρήσαμε μια κούκλα δεμένη με σύρμα στο λαιμό της και ένα κλειδί κρεμασμένο στο πόδι της. Τα φαινόμενα σατανολατρείας ή ότι άλλο που προκαλεί ασχήμιες είναι συχνά εκεί. Ακόμη και τα 2 εκκλησάκια για να χτιστούν πρώτα κατέστρεψαν τον ναό του Πανός. Το σπήλαιο λεγόταν Πανεπόλειο στην αρχαιότητα αφού εκτός από "προμηθευτής" μαρμάρου ήταν και τόπος λατρείας του Πανός. Και τώρα κάνω ένα μικρό προσπέρασμα σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες και εισέρχομαι στην εμπειρία εισόδου του σπηλαίου. Έχω στήσει ανοιχτή την κάμερα στα μάτια μου να καταγράφει την είσοδο μας μέσα στο σπήλαιο. Όλα καλά με την είσοδο. Και αυτό το σημείο να το θυμάστε που λέω. Εγώ βλέπω μόνο μέσα από την κάμερα. Φτάνουμε στο πρώτο λαγούμι-δίοδο-τούνελ που φτάνει μέχρι την μικρή λιμνούλα που ίσως πολύ να έχετε δεί σε φωτογραφίες ή σε κάποιο δελτίο του καναλιού star. Μια απλή περιήγηση και τέλος από εκεί. Συνεχίσαμε προς το βάθος. Παντού πρώην "σκουληκότρυπες" μπαζωμένες για να μην μπει ή να μην "βγει" τίποτα. Μπήκαμε σε μερικές που έμειναν ανοιχτές αλλά καθώς προχωρούσαμε βλέπαμε πως σταματάνε απότομα από τσιμέντο... Φραγμένα παντού. Συνεχίσαμε την έρευνα που στην ουσία ήταν "ξενάγηση" για εμάς. Η διάθεση και η περίεργη ευτυχία που είχαμε μέσα στο σπήλαιο ήταν περίεργη. Δεν καταλάβαμε πως περνούσε ο χρόνος, αφού εμείς πιστεύαμε πως το πολύ μια ώρα να είμαστε μέσα ενώ τελικά είχαν περάσει 3,5 ώρες. Αυτό αναφέρθηκε και από άλλους επισκέπτες του σπηλαίου. Και άλλα αναφέρθηκαν για πρόβλημα σε μηχανήματα (φακούς φωτογραφικής μηχανής, κασετοφώνου κ.α.), και για αυτό σας είπα λίγο πιο πάνω να θυμάστε πως είχα την κάμερα διαρκώς στα μάτια και έβλεπα μέσα από αυτή στην είσοδο της σπηλιάς. Βγήκαμε λοιπό από την σπηλιά γεμάτοι λάσπη και υγρασία. Προχωρήσαμε για να πάμε στο δεύτερο και τελευταίο τολ των αμερικανών που είναι και το μικρότερο. Τίποτα κι εκεί. Απότομα σταματημένο. Α!!! Ξέχασα να σας πω πως στην κάμερα είχαμε συνδέσει ένα πολύ καλό μικρόφωνο με δυνατή εμβέλεια. Έπιανε ήχους που εμείς δεν υπήρχε να ακούσουμε ποτέ. Και αυτό θέλω να το θυμάστε εδώ. Βγήκαμε και από εκεί και πήγαμε λίγο πιο κάτω και ακριβώς απέναντι από την σπηλιά στον αρχαίο πλακόστρωτο δρόμο ο οποίος έφτανε μέχρι την Ακρόπολη και από τον οποίο είχαν μεταφερθεί τα μάρμαρα για να κατασκευαστεί ο Παρθενώνας. Από εκεί λοιπόν ξεκινήσαμε λασπωμένοι και βρώμικοι για να πάμε σε μια ταβέρνα στην περιοχή της Πεντέλης όπου και θα μας περίμενε ο αείμνηστος Γκιόλβας μαζί με τον κ. Φουράκη και μερικά παιδιά από τον Κύκλο της Αθήνας. Εκεί ακούσαμε πολλά για την Πεντέλη από τον κ. Γκιόλβα. Στην πορεία της συζήτησης ο κ. Φουράκης μας συμβούλευε να μην ξαναπάμε στην Πεντέλη, ενώ ο κ. Γκιόλβας μας ωθούσε να ξαναπάμε παρ' όλο τον κίνδυνο. Το θράσος και η τόλμη ήταν το κλειδί έλεγε. Εμείς λοιπόν πήγαμε ξανά το ίδιο βράδυ μέσα στην απόλυτη σκοτεινιά, όχι όμως στην σπηλιά αλλά στην πλευρά του "περίεργου" δρόμου της Πεντέλης. Αυτή την νυχτερινή επίσκεψη θα σας την αναφέρω αύριο ή μεθαύριο γιατί τώρα θέλω να σας πάω μαζί μου στο ξενοδοχείο όπου και διαμέναμε και αποφασίσαμε να βάλουμε την κάμερα να παίξει και να μας δείξει την καταγραφή της ημέρας. Να δούμε και τα προσωπάκια μας να γελάσουμε Και το "έργο" ξεκινάει... Όλα καλά και Π Ε Ν Τ Α Κ Α Θ Α Ρ Α ! Μέχρι που ήρθε η ώρα να μπούμε στην σπηλιά... Σας είπα παρπάνω πως τα μάτια μου τα είχα πάνω στην κάμερα και έβλεπα μέσα από αυτήν. Στην τηλεόραση λοιπόν... η κάμερα δείχνει πεντακάθαρα να φτάνουμε στην είσοδο της σπηλιάς και ο ήχος να είναι πεντακάθαρος και με καλή λεπτομέρεια. Με το που φτάνουμε ακριβώς κάτω από την είσοδο της σπηλιάς η εικόνα της κάμερας ασπρίζει τελείως! ο ήχος του περίγυρου αλλοιώνεται σαν να μπουκώνει από κάτι και την θέση του παίρνουν ήχοι "στριγκλοί" και απόκοσμοι. Έτσι τουλάχιστον αποδίδονταν από την τηλεόραση. Κρατάει αυτή η εικόνα του λευκού και των παράξενων ήχων για μερικά λεπτά 8 έως 10 αν θυμάμαι καλά. Και ξαφνικά που λέτε, καθαρίζει όλο το τοπίο όταν έχουμε φτάσει στην μέση του βάθους της σπηλιάς. Και αναφέρω τώρα, πως είναι και ήταν αδύνατον να είχα μπροστά μου αυτό το λευκό κάλυμμα, πρώτον, γιατί θα είχα σκοτωθεί αν ήμουν βλάκας και ήθελα να περπατάω στα τυφλά μέσα σε σπηλιά και δεύτερον η κάμερα ήταν ήδη ελεγμένη για τυχών προβλήματα. Αργότερα δώσαμε το υλικό σε έναν γνωστό μας ειδικό πάνω σε αυτά τα θέματα μιας και ήταν η δουλειά του. Η απάντηση του ήταν αποστομωτική. Η κάμερα έγραψε ότι κατέγραφες εκείνη την ώρα, μου/μας είπε. Και βάλτε στην άκρη πως αυτό το παλικάρι δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ του σχέση με τέτοια παράξενα πράγματα και ενδιαφέροντα μυστηρίου. Να λοιπόν ένα παράξενο μέσα στα αρκετά που είδαμε εκεί μέσα. Μην περιμένετε να σας δώσω εξήγηση γιατί πολύ απλά δεν την έχω. Πολλοί είπαν διάφορα αλλά εγώ θα μείνω απλά στο ότι υπήρξε ένα φαινόμενο. Ένα χρόνο μετά μας παίρνει τηλέφωνο ο ένας από την παρέα που ήμασταν τότε και μας λέει τρελαμένος να δυναμώσουμε τέρμα τον ήχο στο σημείο που η κάμερα μαζί με το μικρόφωνο καταγράφουν το δεύτερο τολ... Όντως το σοκ ήταν μεγάλο για μένα και τους άλλους αφού αντί για ησυχία ή τις δικές μας φωνές ακούγονται ψίθυροι μελωδικοί και μάλιστα γυναικείοι!!!! Ούτε εδώ μπορώ να πω τίποτα αν και το συνδυάζω με κάποιο άλλο σπήλαιο που έχει ένα παρόμοιο φαινόμενο. Τι άλλο να πεις για αυτό...; Εγώ τουλάχιστον δεν έχω εξήγηση... Και να σας πω την αλήθεια, ίσως να μην θέλω να δώσω... Το μυστήριο όταν παραμένει μυστήριο είναι πιο ρομαντικό.:) Ας πάμε τώρα και λίγο για μια μικρή αναφορά στα εκκλησάκια. Υπήρχαν τοιχογραφίες λαξευμένες που έδειχναν βυζαντινές προσευχές ή αναφορές και έναν άγγελο χωρίς φωτοστέφανο αλλά τρία κερατάκια? - λοφίσκοι?.... κάτι ήταν διαφορετικό επάνω του... Όπως και έναν αετό βυζαντινό, ο οποίος... ήταν μονοκέφαλος και όχι δικέφαλος!!! Πάμε λίγο στο εσωτερικό της σπηλιάς για να κλείσουμε με την καταγραφή ενός βράχου που βρισκόταν σε ένα λαγούμι (το οποίο μέχρι το καλοκαίρι που ξαναεπισκέφτηκα άλλαξαν πολλά σε βαθμό τρέλας ) . Πάνω σε αυτόν τον βράχο λοιπόν που ήταν από ένα περίεργο υλικό και που δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό... σαν κρυσταλίτης... κάτι τέτοιο μπορεί, βάζαμε τον φακό επάνω του και αυτός φέγγοντας από μέσα προς τα έξω πρόδιδε βυζαντινές γραφές-εξορκισμούς για να εμποδίσει αυτό το "κάτι" που ερχόταν από το εσωτερικό να βγει προς την επιφάνεια... Αυτό λέει η μετάφραση ορισμένων βυζαντινών κειμένων και που δυστυχώς δεν καταφέραμε να μεταφράσουμε πλήρως τους υπόλοιπους." Μάρτιος του 2002 Η συνέχεια της ημέρας μετά την πρωινή επίσκεψη στην Πεντέλη και μετά το νυχτερινό τραπέζι με τον κ.Φουράκη και τον κ.Γκιόλβα. Πρώτη και τολμηρή νυχτερινή επίσκεψη στην άλλη πλευρά της Πεντέλης, στον δρόμο της βαρύτητας και της αντιβαρύτητας. Κάνουμε στάση μέσα στην σκοτεινιά σε μια πλαγιά χωρίς φώτα. Οι 2 από την παρέα μένουν κοντά στο αμάξι κι εγώ με τους άλλους 2 ανεβαίνουμε έναν παλιό χωμάτινο δρόμο ανηφορικό. Ένας ήχος που έγινε για πρώτη φορά γνωστός στα αυτιά μας μέσα στο σπήλαιο στην πρωινή επίσκεψη μας ακούστηκε στο πλάι μας και για "μερική" ακρίβεια, στο 1 με 2 μέτρα απόσταση. Οι φακοί να πέφτουν παντού γύρω μας, η κάμερα να γράφει και τα μάτια να προσπαθούν να ξεχωρίσουν μια σκιά παραπάνω από τις προβλεπόμενες.(εδώ χρειάστηκε να υπάρχει εκπαίδευση για να μπορείς να ξεχωρίζεις μέσα στις εκατοντάδες σκιές την μια παραπάνω). Τίποτα... Περπατάμε προς το σημείο που ακούστηκε ο ήχος-ουρλιαχτό αλλά τίποτα δεν υπάρχει σε εκείνο το σημείο. Το ουρλιαχτό ακούγεται ξανά από πίσω μας ακριβώς! Γυρνάμε απότομα χωρίς φακούς αυτή τη φορά. Και πάλι τίποτα. Ξανά το ουρλιαχτό. Λίγο πιο ψηλά από το σημείο που βρισκόμασταν. Ανεβαίναμε σιγά σιγά χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε προς ποια κατεύθυνση οδεύουμε. Όσο πλησιάζαμε το ουρλιαχτό που γινόταν συνεχές, αυτό τόσο περισσότερο απομακρυνόταν προς την κορυφή του λόφου. Σε κάποια στιγμή σταματήσαμε απότομα και είδαμε, ευτυχώς και οι 3, μια σκιά να πετάγεται σαν τρελή πρώτα προς τα αριστερά και μετά προς τα δεξιά, μια προς το μέρος μας και μια προς τα πάνω όπου και συνέχισε να φεύγει. Κάναμε την απερισκεψία να χωριστούμε κάπως και να τρέξουμε από πίσω της. Ευτυχώς το σύνδρομο της "τρέλας" που σε πιάνει στην Πεντέλη με συμπτώματα τον υπερβολικό ενθουσιασμό και την παράξενη ευτυχία, σταμάτησε απότομα και καταλάβαμε το λάθος μας. Βρεθήκαμε πάλι μαζί και μη ξέροντας τι να κάνουμε πια πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το αμάξι. Ο ήχος του ουρλιαχτού ήταν αρκετά δυνατό και έκανε αντίλαλο. Το παράξενο εδώ είναι πως οι άλλοι 2 στο αμάξι δεν άκουσαν τίποτα! Και βρισκόντουσαν σε σημείο ώστε ειδικά στα πρώτα λεπτά που ακούστηκε ο ήχος να είναι πεντακάθαρα αντιληπτός. Φύγαμε λοιπόν και ακολουθήσαμε τον "περίεργο" δρόμο. Τράβηξα με την κάμερα τους δείκτες ταχυτήτων του αμαξιού την ώρα που στην ανηφόρα το αμάξι πήγαινε μόνο του! Οι ταχύτητες ήταν στο μηδέν... Και έρχεται η ώρα που το βράδυ καθόμαστε να δούμε το βίντεο από την ημερήσια καταγραφή που κάναμε. Εκεί λοιπόν που ήδη σας εξιστόρησα τα πρώτα γεγονότα που δεν είδαμε με τα μάτια μας αλλά μόνο μέσα από την κάμερα, σας μεταφέρω όσα ο ήχος αυτή τη φορά μας έδωσε από την νυχτερινή επιδρομή σε εκείνη την πλαγιά της Πεντέλης. Στην κάμερα λοιπόν δεν έχει καταγραφεί κανένα ουρλιαχτό και κανένας περίεργος ήχος... Αυτό όμως που καταγράφηκε ήταν ακόμη πιο παράξενο και εντυπωσιακό για εμάς. Την ώρα της καταγραφής, σκοτεινής καταγραφής, ένας ήχος σαν κύμα αέρος ακουγόταν να πλησιάζει προς τα πάνω μας μέχρι που ακούστηκε με δύναμη να σκάει απότομα πάνω μου/μας ή στην κάμερα . Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά ο ήχος είναι τόσο δυνατός που αν τον δυναμώσω για να ακούσω πιο καθαρά, ίσως τότε να κουφαθώ τελείως... Ένα άλλο σύμπτωμα της Πεντέλης που κατατάσσεται στην αρνητικότητα που έχω διαπιστώσει στην σπηλιά και γενικά σε ολόκληρο ίσως τον χώρο, είναι πως μετά από ώρες, τα νεύρα είναι αρκετά τεντωμένα με αποτέλεσμα να υπάρχουν καβγάδες μεταξύ της παρέας από το πουθενά, χωρίς αιτία...! Την άλλη μέρα τα νεύρα μας ήταν κουρέλια και μια μικρή εξασθένηση γινόταν αντιληπτή σε όλους μας. Πήγαμε μια βόλτα στην Ακρόπολη και στον Παρθενώνα και αντί η ανάβαση να μας κάνει ακόμη χειρότερα, ξαφνικά γίναμε παιδάκια όλο χαρά. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Να σας επισημάνω μάλιστα πως αρκετοί ήταν εκείνοι που έχουν ερευνήσει πολλές φορές τον χώρο της Πεντέλης αλλά ποτέ νύχτα και οι προτροπές τους ήταν να μην πατήσουμε νύχτα εκεί πάνω! Εμείς μέσα στην τρέλα μας πήγαμε. Και να σας πω κάτι...; Εγώ δεν μετάνιωσα ποτέ μου. Και μια νύχτα στο σπήλαιο είναι μέσα στα σχέδια μου για το μέλλον. Το σπήλαιο αυτό έχει κάτι που με καταγοητεύει. Με "φωνάζει" συνεχώς να πάω κοντά του να το ξαναεπισκεφτώ. Τώρα... είναι η αρνητικότητα ή η θετικότητα του σπηλαίου που με φωνάζει...; Ποτέ δεν θα μάθω μάλλον.