Επισκεπτόμενος φέτος το χωριό των γονιών μου Κορομηλιά (ΗΡΑΚΛΕΙΑ παλιά ονομασία)και μένοντας μετά από πολλά χρόνια για αρκετές μέρες, θέλησα να περπατήσω στα παλιά μονοπάτια των γύρω βουνών και να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Στην αναζήτηση των διαδρομών αυτών ήρθε μαζί μου και ένας φίλος τον οποίο είχα να δω πολλά χρόνια. Κουβεντιάζοντας μαζί του διαπίστωσα ότι ο φίλος αυτός διακατείχετο από το ίδιο μικρόβιο με μένα, δηλαδή την αναζήτηση κρυμμένων θησαυρών. Έτσι λοιπόν άρχισε να μου εξιστορεί τα ακόλουθα τα οποία έζησε από πρώτο χέρι πριν από πολύ λίγα χρόνια. Κάνοντας παρέα με κάποιον παππού (επίσης μανιώδη αναζητητή) ήρθαν σε επαφή μαζί τους δύο τούρκοι οι οποίοι έψαχναν κάποια χαρακτηριστικά σημεία στην περιοχή. Από την γεωγραφική περιγραφή των τούρκων κατευθύνθηκαν στην νότια πλευρά του χωριού αναζητώντας μία συγκεκριμένη βρύση την οποία γνώριζε ο παππούς. Η βρύση ήταν το σταθερό σημείο που θα τους οδηγούσε στο ακριβές σημείο του θησαυρού. Ενώ ο χώρος ήταν αυτός που έψαχναν δεν τους έβγαιναν οι ευθείες από την βρύση για τις κρυμμένες λίρες. Προσπάθησαν όλη νύχτα να εντοπίσουν το ακριβές σημείο χωρίς όμως να το καταφέρουν οπότε το ξημέρωμα αναγκάστηκαν να φύγουν μη δίνοντας όμως άλλα στοιχεία. Όπως του εξομολογήθηκε ο παππούς το επόμενο πρωί, τους οδήγησε σε μία βρύση η οποία ήταν πολύ μεταγενέστερη από αυτήν που ψάχνανε ενώ γνώριζε ότι λίγο πιο κάτω ήταν η πραγματική θέση της παλιάς βρύσης που είχε καταστραφεί. Αυτό που είχε κάνει εντύπωση στον φίλο μου είναι ότι, ενώ είχαν έρθει με αυτοκίνητο το οποίο είχε ελληνικές πινακίδες φεύγοντας το ξημέρωμα διαπίστωσε ότι υπήρχε και δεύτερο αυτοκίνητο κοντά που δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία του. Το εν λόγω αυτοκίνητο είχε περίεργες πινακίδες κατά τον φίλο μου και από την περιγραφή τους κατάλαβα ότι επρόκειτο για αυτοκίνητο του τουρκικού προξενείου. Φυσικά από τότε ξημερωβραδυάζονται στην περιοχή χωρίς να έχουνε καταφέρει τίποτα μέχρι σήμερα. Την ιστορία αυτή την γράφω έτσι ώστε αν κάποιος έχει κάποια στοιχεία να βοηθήσει αν θέλει. Επισκεπτόμενος την περιοχή, ο φίλος, μου υπέδειξε και τα υπολείμματα ενός κτίσματος που κατά τα λεγόμενα των παλαιοτέρων ήτανε τούρκικο αρχοντικό το οποίο αυτοί κατέστρεψαν για να πάρουν τις πρώτες ύλες για την κατασκευή των δικών τους σπιτιών, κάτι που συνέβη από περιγραφές τους και στην παρακάτω αναφερόμενη βουλγάρικη εκκλησία. Ξέχασα να σας πω ότι στην βόρεια πλευρά του χωριού υπάρχει ένας απότομος λόφος με εκκλησία του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του. Μαθητής της Ά δημοτικού επί επταετίας όντας, θυμάμαι ότι η χωροφυλακή σφράγισε με τσιμέντο μία μικρή είσοδο στην ανατολική πλευρά της κορυφής του λόφου. Για την συγκεκριμένη είσοδο καταλαβαίνετε ότι οργίαζαν οι φήμες για αρκετό διάστημα την εποχή εκείνη ενθυμώμενος ότι κάποιοι μιλούσαν για στοές, για κάποιο κανόνι όπως επίσης και για κάποιο παλαιοχριστιανικό μοναστήρι που δεν υπάρχει πλέον . Άλλωστε μια πιο ακριβή παρατήρηση των στοιχείων της περιοχής (κεραμικά και διάφορα ευρήματα) μας δείχνουν ότι πράγματι κάτι μεγάλο υπήρχε εκεί. Στις δυτικές παρυφές του λόφου υπάρχει τούρκικο νεκροταφείο με μη ορατά σημάδια στον γύρω χώρο για κάποιον που δεν το γνωρίζει, ενώ στις νότιες παρυφές υπήρχε μικρό σπήλαιο το οποίο έχει καταρρεύσει. Βορειοδυτικά υπάρχουν τα ερείπια παλιάς βουλγάρικης εκκλησίας από την οποία έχει απομείνει μόνο το ιερό, (προσοχή στις τρύπες γύρω-γύρω κίνδυνος διαστρέμματος ή κατάγματος) ενώ στην ευθεία των δύο παραπάνω υπάρχει σε μεγάλη απόσταση το γνωστό γυναικόκαστρο. Μεταξύ του χωριού και των δύο αυτών χώρων υπάρχει ρεματιά που κατά τα λεγόμενα των παππούδων παλιότερα είχε πολύ νερό.