Σάββατο 12 Νοέμβριου 2005. Πρόκειται να πάω σε ετεροχρονισμένη γιορτή κάποιου Μιχάλη μετά τις 12 το βράδυ και κατά τις 9.30, βλέποντας ότι "γλαρώνω" από το φαγητό που είχα πριν λίγο φάει, η γυναίκα μου πρότεινε να πεταχτούμε στο βουνό. Είχα αρκετές μέρες ν’ ανέβω και δέχτηκα ευχαρίστως. Όταν φτάσαμε στην σπηλιά έκανε κρύο και για πρώτη φορά πλησίασα με το αυτοκίνητο (έχουν βγάλει τις πέτρες απ τον δρόμο) για το χατίρι της γυναίκας μου (που δεν προνόησε χοντρό μπουφάν) μέχρι το πευκάκι. Άφησα τους προβολείς ανοιχτούς για να περιφέρεται χωρίς φακό, και μπήκα στο εκκλησάκι να ανάψω τα καντήλια. Κάποιος είχε περάσει πριν από μένα και είχε ανάψει το μόνο εναπομείναν καντήλι για λαδί (εγώ ανάβω ρεσω και κατάργησα τον πόλεμο με τους ποντικούς που γουστάρουν και το λαδί και τους φελούς) στο ένα ιερό. Όλα ήταν θετικότατα! Τα ρεσω έχουν και το καλό ότι μπορείς να ανάβεις όσα θέλεις, έτσι όταν έβγαινα από το εκκλησάκι έλαμπε ολόκληρο. Εκείνη τη στιγμή ένα τζιπ σταμάτησε κολλητά πίσω από το αυτοκίνητο μου, αφήνοντας αναμμένους τους προβολείς, ενώ ήδη άναβαν οι δικοί μου. Βγήκε ένας τύπος με γιλέκο πορτοκαλί με άσπρες ρίγες, αυτά που φοράνε όσοι εργάζονται στους δρόμους, γύρω στα τριάντα με ψιλοφαλακρίτσα και μουσάκι. Τον καλησπέρισα και τον ρώτησα αν ήταν πυροσβέστης και μου απάντησε «όχι Έλληνος» χωρίς να σταματήσει και μπήκε στο εκκλησάκι. Εγώ ήθελα να μπω στην σπηλιά πριν φύγουμε και άφησα την γυναίκα μου στο αυτοκίνητο και μπήκα μέσα. Όλα ήταν θετικότατα όπως και έξω όταν πρωτοήρθαμε, και θα ήθελα να κάτσω περισσότερο χρόνο μέσα αλλά είχα και τον τύπο στο μυαλό μου. Βγήκα και είχε φύγει. Άφησε κάτι στο άνοιγμα δεξιά έξω απ το εκκλησάκι όμως μου λέει η γυναίκα μου και άναψε ρεσω μέσα, αλλά ρε γαμώτο μπήκε σαν κλεφτής, στα μουλωχτά (αυτά ενώ άναβαν οι προβολείς του αυτοκίνητου μου, συν του δικού του και την γυναίκα μου να παρακολουθεί θέλει δεν θέλει – από ποιον κρυβότανε?) Απόρησα για το που βρήκε ελεύθερο χώρο να ανάψει ρεσω και μπήκα να δω – ο τύπος είχε φτιάξει στο πεζούλι μπροστά στο μεγάλο παράθυρο μια πεντάλφα με 5 ρεσώ. Πήγα στο άνοιγμα να δω τι άφησε και είδα ένα μεγάλο μαύρο κουτί με δέκα παιδικά δακτυλάκια κολλημένα με σελοτέϊπ πάνω του, αλλά πως – επρόκειτο για κάτι μακάβρια ζελεδάκια που πουλάνε στα ψιλικατζίδικα και τα είχε τοποθετήσει ανά 5 στην κάθε πλευρά, με το κομμένο μέρος να ακουμπά στην ακμή του κουτιού, σαν να κόπηκαν τα δάκτυλα ενός παιδιού με μπαλτά και έμειναν πάνω στο κουτί. Άνοιξα το κουτί και μέσα είχε γλυκίσματα του ψιλικατζίδικου με τα περισσότερα νάνε παιδικές μασελίτσες και δακτυλάκια. Ομολογώ ότι τα πήρα στο κρανίο γιατί συμπέρανα ότι επρόκειτο για κάτι αρνητικό που έχει σχέση με παιδί και κατέστρεψα το κουτί. Η γυναίκα μου με προέτρεπε να φύγουμε γιατί τα δακτυλάκια με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένα την είχαν σοκάρει, αλλά είπαμε τάχα πάρει στο κρανίο που μου ξέφυγε κάτω από την μύτη μου ο τύπος. Έτσι, τσατισμένος όσο δεν παίρνει, κατευθύνομαι αντίθετα απ την σπηλιά στον δρόμο και βρίζω με όλη μου την δύναμη και όλο τον πλούτο μπινελικιού της Ελληνικής γλώσσας τον τύπο. Έχω φτάσει στα μισά του δρόμου και ξαφνικά ξεπροβάλουν απ το σκοτάδι (χωρίς φακούς, κεριά, φαναράκια, κάτι που να φέγγει) πιτσιρίκια, όλα στο ίδιο ύψος να έχουν γεμίσει τον δρόμο σε όλο του το πλάτος και κατευθύνονται καταπάνω μου με σταθερό βηματισμό σαν να μην τρέχει τίποτα. Η τσατίλα μου αυτομάτως εξανεμίστηκε μπροστά σε παιδάκια και μετατράπηκε σε ενοχές. Αυτά με προσπέρασαν "τιτιβίζοντας" και χασκογελώντας φυσιολογικότατα, σαν να πήγαιναν εκδρομή μέρα μεσημέρι και σαν εγώ να ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος (είπαμε, έβριζα με την ψυχή μου!) Ανάμεσα στα παιδάκια διέκρινα μια ξανθή κοπελίτσα και την ρώτησα στα Αγγλικά (σημ. Aragorn : Γιατί την ρώτησε στα Αγγλικά;) αν είναι κάποιο σχολείο ή παιδικός σταθμός – δεν μου απάντησε, δεν με κοίταξε, απλά συνέχισε να περπατάει στον ίδιο ρυθμό με τα παιδάκια και με προσπέρασε χαμογελώντας και σφίγγοντας τα χέρια της από το κρύο. Μου απάντησε ο τύπος που εμφανίστηκε μετά από τα παιδιά, στο τέλος (χωρίς φακό κι αυτός) σε σπασμένα Αγγλικά ότι είναι τα πεντάχρονα γενέθλια της κόρης του. Αυτό σε συνδυασμό με τα παιδάκια με αποσυντόνησε πλήρως με το να με γεμίσει ενοχές και έπαψα να αναλύω άμεσα τα γεγονότα. Τον σταμάτησα με κόπο μπορώ να πω λέγοντας του, ξέρεις εδώ ο τόπος είναι ιερός, αλλά δε μουρχόταν το χόλυ (γμτ το εμένταλ μου) και με προφταίνει αυτός και λέει "αϊ νόου, μάτζικ" και μου την ξανακοπανάει. Εγώ τρέχω πίσω του χωρίς να δίνω σημασία στο ότι τα παιδιά με την άλλη (Σημ. Aragorn : εννοεί την ξανθή κοπελίτσα) έχουν μπει στην σπηλιά με σταθερό ρυθμό και χωρίς κανένα φακό. Τον προφταίνω στο πευκάκι και προσπαθώ να του εξηγήσω την «παρεξήγηση» με χίλια ζόρια, μέχρι που λέω κάτι για το κουτί – «τι έγινε το κουτί?» με ρωτάει σοβαρεύοντας. Μέχρι να του εξηγήσω είχε φτάσει κοντά και το είδε μόνος του. Τσατίστηκε, και έπαψε να μου απαντάει ενώ τον πίεζα να τρέξω στην πλατεία να του φέρω γλυκά πριν βγουν τα παιδάκια. Έκανε σαν να μην υπήρχα και κατευθύνθηκε προς την σπηλιά με εμένα από πίσω να απολογούμαι και να ακολουθώ. Έφτασα μέχρι την γωνία της τσιμεντένιας υποστήριξης των βυζαντινών δεξαμενών και εκεί φρέναρα απότομα και έφυγα, φωνάζοντας την τελευταία μου πρόταση "σόρυ σε πέρασα για σατανιστή". Μπήκα στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Συναντήσαμε το τζιπ του τύπου παρκαρισμένο λίγο πριν την τελική ανηφόρα, και ένα μικρό πουλμανάκι στο πλάτωμα με την λάσπη από κοκκινόχωμα, λίγο μετά την άσφαλτο. Τα παιδιά έκαναν την διαδρομή στο σκοτάδι και στο κρύο χωρίς φακούς? Γιατί στο τζιπάκι δεν χωρούσαν όλοι, ούτε καν οι μισοί – άπρεπε να κάνει 3-4 βόλτες ο τύπος. Στην επιστροφή δεν συνάντησα κανένα αυτοκίνητο να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει – ακόμη και η πλατειά ήταν έρημη. Εδώ τελειώνει η αφήγηση έτσι όπως την βίωσα εκεί. Ακολούθησαν ένα σωρό απορίες… Ποσά ήταν τα παιδάκια? Άγνωστο – η γυναίκα μου λέει 7-10 εγώ λέω πάνω από 15 (από το πόσα με προσπέρασαν) Και οι δυο δεν θυμόμαστε κανενός παιδιού το πρόσωπο, το χρώμα των μαλλιών ή τα ρούχα. Θυμόμαστε τον τύπο και την τύπα, (Σημ. Aragorn : Εννοεί την ξανθιά κοπελίτσα) αν και την θεωρούμε σαν να πήγαινε πακέτο με τα παιδιά. Ένα από τα παιδάκια μας χαιρέτησε σε άψογα Αγγλικά λέγοντας χέλοου γκόστς – αυτό εγώ δεν το άκουσα καν. (και αυτό το γκόστς το χρησιμοποίησε ο "φίλος" μου) Από τα παιδιά θυμάμαι μόνο σκούρες φιγούρες στο ίδιο ύψος και το συνοθύλευμα των φωνών τους – παρεμπιπτόντως δεν καταλάβαμε σε τι γλώσσα μιλούσαν. Ο τύπος μιλούσε σπασμένα τα Ελληνικά και στα ίδια χάλια τα Αγγλικά, δεν είχε Γερμανική προφορά ή κάποια άλλη, έτσι υπέθεσα ότι ήταν Βαλκάνιος (γι αυτό τον παρουσίασε Ρουμάνο ο "φίλος" μου, αλλά έτσι μου μίκρυνε και τον κατάλογο των ύποπτων) Γιατί δεν μπήκα μέσα στην σπηλιά πίσω από τον τύπο αλλά φρέναρα? Το κατάλαβα μετά, αφού εκείνη την στιγμή δεν σκεφτόμουν – η λογική μου μπορεί να είχε κολλήσει στις τύψεις, αλλά οι αισθήσεις και το υποσυνείδητο λειτουργούσαν και διαπίστωσα ότι μέσα από την σπηλιά δεν ερχόταν ο παραμικρός ήχος, η παραμικρή αναλαμπή Φώτος. Και όμως το πρώτο πλάτωμα ήταν άδειο – υπήρχε αρκετό φως από τους προβολείς μου μέχρι εκεί και δεν υπήρχε κανένας! Άρα είχαν κατεβεί στον πάτο χωρίς φακούς και σιωπηλά, γιατί η γυναίκα μου επιμένει (και στο υποσυνείδητο το έχω καταγεγραμμένο και εγώ) ότι μόλις μπήκαν στην σπηλιά σταμάτησαν αμέσως να μιλάνε και έπεσε σιωπή. Αυτό που ένιωσε το σώμα μου ήταν ότι η σπηλιά είναι άδεια και Φύγε – (το γνωστό φύγε που έχω ξαναναφέρει). Αφηγήθηκα την ιστορία σε μερικούς φίλους με τον καπετάν Βρίλη πρώτο, επειδή είναι λογικός, είναι σκεπτικιστής και έχει εκπαιδευτεί στο να μπαίνει σε σπηλαία.. Ανάμεσα σε αλλά με ρώτησε γιατί δεν τηλεφώνησα στην αστυνομία και μου πρόσθεσε ένοχες γιατί έτσι έπρεπε να είχα πράξει! Η μόνη μου δικαιολογία είναι οι ένοχες απέναντι σε παιδάκια. Όμως του φάνηκε αδιανόητο να βάζεις ανθρώπους σε σπηλιά μέσα στην νύχτα, χωρίς προσωπικούς φακούς και κράνη, πόσο μάλλον πεντάχρονα. Και εδώ μου έδωσε ένα στοιχείο ένας από τους βασικούς ύποπτους για το τόπο των γενέθλιων, λέγοντας μου όταν του διηγήθηκα την ιστορία "μπορεί να είχαν ξανάπαει στην σπηλιά" ενώ ο ντράγκαν (Σημ. Aragorn : Κάποιο μέλος του ESOTERICA.gr) το χρησιμοποιεί επίσης σαν δικαιολογία: είχαν ξανάπαει, άρα μπαίνουν χωρίς φακό 11-12 τη νύχτα. Έλεος… Παρακαλώ τους ενήλικες που γνωρίζουν την σπηλιά να δηλώσουν αν μπαίνουν χωρίς φακό νύχτα (χάσμα αριστερά μετά το σταλαγμιτικό δωματιάκι, σκάμμα αριστερά αμέσως μετά, σίδερα να προεξέχουν δεξιά, γκρεμός μετά το πρώτο πλάτωμα δεξιά, λάσπες που γλιστράνε, κτλ) Για να μην αναφερθώ στην σπόντα του ντράγκαν: "γιατί δεν έκατσαν να παρακολουθήσουν τα γενέθλια από μακριά" - ένας μόνο μου τόχει πει κατ ιδίαν… αυτός ξέρει… Ας σταματήσει ο φαρσέρ Ρουμάνος τις παρεμβολές – δεν έχει νόημα, πέραν του εγώ του ίσως. Προσωπικά κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με την γυναίκα μου: καλά του έκανα αν όντως ήταν εκεί και όντως έκανε τρομοπάρτυ στην σπηλιά του Πανός, της Πεντέλης, των λατομείων του Παρθενώνα, στο εκκλησάκι των Αμώμων… Κάνουμε ολόκληρο αγώνα να αποκαταστήσουμε το όνομα του βουνού και της σπηλιάς – δεν θα επιτρέψουμε ως Έλληνες να γίνονται τρομοπάρτυ που μεταδίδουν λάθος μηνύματα σε πεντάχρονα!. το λέω χωρίς να ντρέπομαι, αυτό που με προβληματίζει είναι το αν υπήρξαν όντως παιδάκια… και επειδή το λέω, το χρησιμοποίησε κι αυτό ο "φίλος" μου λέγοντας ότι η αδελφή του ντράγκαν μας είδε 3 και δεν θυμούνται τα χαρακτηριστικά μας.. Παρεμπιπτόντως, ήταν η μοναδική φορά που ανέβηκα χωρίς φωτογραφική μηχανή γιατί ήταν αφόρτιστη. θα ήταν ενδιαφέρον να μου πουν και άλλοι την γνώμη τους ως προς το πόσο μακάβριο ήταν το κουτί.