Μίαν φοράν της 28ης του παρόντος Δεκεμβρίου μηνός έγγιζούσης, εγίνετο ή ετοιμασία δια να τελεσθή ή παννυχίς του Όσίου την παραμονή δε έφαίνετο ή ήμερα πάνυ λαμπρά. Μετά δε την δύσιν του ηλίου, γίνεται ευθύς ταραχή και ζάλη φοβερά, αέρας σφοδρός, βροχή ραγδαία, χειμών φοβερός, ώστε όπου έπιπτε τόσον πολύ πλήθος χιόνος, εις τρόπον οπού και τα δένδρα σκέπασε, και τους δρόμους και τάς κορυφές των βουνών, και όλος ό φαινόμενος τόπος έγινε ένα ίσωμα ου μόνον δε τούτο, αλλά και τόσος ανεμοστρόβιλος ακολούθησε τη νυκτί εκείνη, όπου όλοι οί ευρεθέντες εφοβήθησαν και έλεγαν ότι και αυτός ό κουμπές του καθολικού έχει να παρθή από τον άνεμον, και να ριφθή εις το βάθος του λάκκου ένας δε αδελφός από τους εορταστάς τρέχει να θεώρηση Τι γίνεται ό κόσμος έξω, και πηγαίνοντας εις το δοξάτον κατά το δυτικό μέρος και προβαίνοντας, εξέστη από τον φόβον του, είδε γαρ τοιούτον θέαμα φοβερόν. Ήγουν, είδεν ωσάν να έξήλθεν ένα φως τρισάκτινον εκ του αγίου σπηλαίου του Όσίου, και ανέβαινε τρεις φορές μέχρι του παρεκκλησίου του άνωθεν όντως του σπηλαίου, και πάλιν τρεις φορές κατέβη και Έμεινε εν τω σπηλαίω λαμπρόν και εις την όψιν, γλυκύτατον και εις την καρδίαν φανέρωνε δε τούτο, ότι ό Σίμων με το να τελείωσε εν τω σπηλαίω τα τρία έτη της εαυτού ζωής, ανέβη εις το επουράνιον κατοικητήριον, ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων και φωνή αγαλλιάσεως, ένθα φως το αληθινό της αγίας Τριάδος. Τρέχει ό αδελφός εκείνος εις την έκκλησίαν, και ευθύς ήκουσε εν τω θυσιαστηρίω παρά του Ιερέως να λέγη: Δόξα τη άγία και ομοουσίω και ζωοποιώ και αδιαιρέτω Τριάδι, και τα εξής. Έδιηγήθη ουν τα οραθέντα ό αδελφός τω λογιωτάτω κυρ Γεδεών, ό δε άπεκρίθη, σιώπα, αδελφέ, και κρύπτε μυστήρια Θεού- ψαλλομένων δε των τριαδικών ύμνων, ήγουν του Ανοίξαντός σου την χείρα, και των λοιπών, επήγε δεύτερον ο αδελφός εκείνος να θεώρηση, αρά μένει το φως εκείνο έτι; Και το μεν τρισάκτινον εκείνο φως δεν θεώρησε, μόνον είδεν ότι το άγιον σπήλαιον έλαμπε...