Έμεινε λοιπόν πάλιν εις το σπήλαιον ό ιερός Σίμων (καθώς και ό μέγας Αντώνιος εις το μνήμα), αγωνιζόμενος πολλούς χρόνους και υπομένων πάσαν κακοπάθεια, και πολλοί από πολλά μέρη του Όρους πήγαιναν εις αυτόν (ου γαρ δύναται, κατά το θείον λόγιον, πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη), και ωφελούντο ψυχή τε και σώματι διότι και διακρίσεως χαρίσματι επλούτει, δια να εξηγεί τας θείας Γραφάς και να δίδει και αλλάς ψυχωφελείς σύμβουλος, και προορατικού χαρίσματος αξιωθείς, πρόλεγε τα μέλλοντα. Πλην, αυτός εις ταύτα παντελώς δεν ηρέσκετο ούτε ευχαριστείτο, μισώντας ως ταπεινόφρων την εξ ανθρώπων τιμήν και αποφεύγοντας την ενόχλησιν των πολλών, επειδή του εγίνετο εμπόδιο εις την ησυχία του δια το όποιο αίτιο, και διελογίζετο να αναχώρηση εις τόπον ερημικότερο. Άλλ' ό θεός οπού προνοεί και φροντίζει δια την κοινή ωφέλεια των ανθρώπων, τον εμπόδισε από τον τοιούτον σκοπό, με το μέσον της πανάχραντου αυτού Μητρός και τι λογής, έρχομαι να το διηγηθώ και προσέχετε, ότι κατά άλήθειαν, πολλής προσοχής είναι άξιον. Εκεί οπού μίαν νύκτα προσηύχετο ό Όσιος, βλέπει πάλιν το σπήλαιον γεμάτο από φωτοχυσία θεϊκή, και αισθάνετο πολλήν ευωδία, και ελάμβανε πνευματικήν ευφροσύνη ακούει δε και θείαν φωνή οπού του έλεγε ετζι. "Σίμων, Σίμων, φίλε πιστέ και λάτρη του Υιού μου, μη αναχωρεί των ώδε, ότι εις φως τέθηκα σε μέγα, και μέλλω να δοξάσω τον τόπον τούτον με το όνομά σου". Ό δε ταπεινότατος Σίμων, δεν πιστεύει εις την οπτασία φοβείται μήπως είναι τέχνη του πονηρού και παγίδα διότι έτρεμε πολλά τον λόγον οπού λέγει ό Απόστολος, ότι ό αρχέκακος μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός δι' αυτήν την αιτία είχε πάλιν τον ίδιον σκοπό, και εστοχάζετο πάλιν, που να υπάγη να ησυχάσει. Ήσαν δε τότε ημέραι οπού πλησίαζε ή εορτή των Γενεθλίων του Σωτήρος Χριστού και μίαν νύκτα προβαίνοντας έξω από το σπήλαιον, βλέπει θέαμα φοβερόν του φαίνεται ωσάν να εχωρίζετο ένας αστήρ από τον ούρανόν, και εστέκετο επάνω εις την αντικρύ πέτραν, όπου είναι τώρα κτισμένο το σεβάσμιον μοναστήριον αυτήν την οπτασία πολλές νύκτες την έβλεπε ο Άγιος, αλλά, καθώς είπομεν, εφοβείτο μήπως είναι καμία πλάνη του εχθρού- ωστόσο, ήλθε αυτή ή κυρία νύκτα των Γενεθλίων του Χριστού, και τότε δεν βλέπει μόνον τον αστέρα, ότι κατέβει άνωθεν και στάθηκε αντικρύ επάνω της πέτρας, αλλά ακούει και θείαν φωνή οπού του έλεγε ετζι "εδώ πρέπει να θεμελίωσης, ω Σίμων, το κοινόβιο σου και να σώσεις ψυχάς, και πρόσεχε καλώς μην απιστήσης, ως πρότερον, εγώ θέλω είμαι βοηθός σου βλέπε, μη αμφίβαλε, δια να μη πάθης κανένα κακόν". Ακούει δε την θείαν ταύτην και αγγελική φωνή τρεις φορές, οπού έλεγε τα αυτά λόγια όθεν γίνεται όλος έντρομος και ενθουσιών, και του εφαίνετο (καθώς έλεγε αυτός ύστερον εις τους μαθητάς του), ότι ευρέθη εκεί εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας μαζί με τους ποιμένας, και ήκουσε μελωδία αγγελική οπού έψαλλαν εκείνα τα θεοχαρίτωτα λόγια "δόξα εν Υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν άνθρώποις ευδοκία μη φοβείστε υμείς, ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλη, ήτις εσται παντί τω λαω". Τότε λέγει, άρχισε να μου φεύγει ο τρόμος και ή εκστασις και ευφραινόμην πνευματικώς, ωσάν να έβλεπα παρούσα την Δέσποινα Θεοτόκο και τον δίκαιον Ιωσήφ με τους υιούς του, και τον Κύριόν μας νήπιο εσπαργανωμένον μέσα εις την φάτνη.