…Πήγαμε και ξαναπήγαμε…και ξαναπήγαμε στη σπηλιά. Δεκάδες φορές. Και κάθε φορά είχαμε τα ίδια προβλήματα. Σε μία περίπτωση ένας φακός, που ήταν ακουμπισμένος μακριά από όλους και σε στιγμή που όλων τα μάτια ήταν πάνω του, άρχισε να αναβοσβήνει από μόνος του. Σε μια άλλη περίπτωση ένας που βρισκόταν στο τεχνητό τούνελ φώναξε : «Πάμε να φύγουμε, γιατί εδώ θα αφήσουμε τα κόκαλά μας!» και βγήκε έξω όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τον ρωτήσαμε τι είδε και απάντησε «Τίποτα». Τον ρωτήσαμε γιατί είπε αυτά που είπε και απάντησε : «Εγώ δεν είπα τίποτε»… Αυτή ήταν ίσως η μόνη εκδήλωση φόβου στη σπηλιά. Ήταν συχνό το να χάνεται κάποιος χωρίς λόγο και μετά να ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από την ομάδα. Μερικές φορές ρώτησαν και μένα που ήμουν τόση ώρα, αλλά – απ’ όσο ξέρω – δεν είχα απομακρυνθεί από τους άλλους