1986....Εκεί στη γειτονία μου τη παλιά είχαμε ένα μεγάλο ρέμα που έτρεχε νερό από το Σέιχ Σου...Είχε μια παλιά μικρή γέφυρα, υδροβιότοπο και πολλά παλιά μικρά σπίτια....Μέσα σε όλα αυτά υπήρχε εγκατελειμένο και το σπίτι της κυρα-Φωτεινής(η οποία είχε πεθάνει το 1978....έτσι το ξέραμε).....Εκεί που παίζαμε με τις αντίπαλες γειτονίες, σκεφτήκαμε να παραβιάσουμε τη κλειδωμένη πόρτα για να δούμε τι έχει μέσα....Αφού σπάσαμε τη κλειδαριά, μπήκαμε μέσα(επίσης ρίξαμε και ολόκληρο τοίχο-ήταν εύκολο αφού ήταν χτισμένο με λάσπη και τούβλα)....Σε μια πόρτα έγραφε ''Ιούνιος 1932''...παντού ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας άλλης εποχής...μου έχει μείνει η εικόνα του γαλατά με τη κανάτα και το φέσι....Είδαμε ότι είχε και πίσω πόρτα και αποφασίσαμε να κατεβούμε στο υπόγειο...Κάτω ήταν γεμάτο σκόνη και αράχνες...Παντού υπήρχαν μεγάλα ψάθινα καλάθια, σκόρπια περιοδικά (Θησαυρός, Εικόνες, Ταχυδρόμος, Ρομάντζο....)...Βρήκαμε παλιές κουτές τσιγάρα, άδειες του Στράτου (της δεκαετίας του '30), φωτογραφίες του Μεταξά κ.ά. Επειδή ένιωθα λίγο άβολα και τα είχα ψιλοπαίξει από την όλη ατμόσφαιρα είπα τους υπόλοιπους να φύγουμε και ανεβήκαμε επάνω......Το βράδυ είδα ένα περίεργο όνειρο - μάλλον εφιάλτη θα το έλεγα-....''Σηκώνομαι με τις πιζάμες μου σιγά-σιγά, πηγαίνω στη εξώπορτα του σπιτιού μου χωρίς να με αντιληφθεί κανείς, την ανοίγω και κατεβαίνω από τις σκάλες μέσα στο σκοτάδι....Κατευθύνομαι στο σπίτι της κυρα-Φωτεινής.....Φτάνω εκεί μπροστά στο γκρεμισμένο τοίχο, στέκομαι σε στάση προσοχής και κοιτάω μέσα......Μέσα από ένα τοίχο εμφανίζεται μια οπτασία.....Δε μπορούσα να διακρίνω χαρακτηριστικά.....Απλά θυμάμαι μια κουκούλα και κάτι σαν ράσο....Επίσης διέκρινα μαύρα παπούτσια ή παντόφλες...Υπήρχε ένα έντονο φως γύρω από αυτή τη φιγούρα, που άρχισε να με πλησιάζει χωρίς να κουνάει τα ποδιά, σαν να είναι στον αέρα φαινότανε και απλώνει τα χέρια να με ακουμπήσει....''.....Εννοείται ότι ξύπνησα τρομαγμένος, με ταχυκαρδία, από τα γόνατα και κάτω δεν αισθανόμουν τίποτα και δε μπορούσα να φωνάξω......Αφού όλο το βράδυ το πέρασα κουκουλωμένος επιτέλους ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα, κατέβηκα να δω τους φίλους μου...δεν ανέφερα σε κανέναν τίποτα...Μου είπαν να ξανάπαμε εκεί και εγώ αρνήθηκα...Με χίλια ζόρια με έπεισαν να πάω μέχρι εκεί αλλά θα τους περιμένω έξω.....Αυτοί μπήκαν κι εγώ θα τους περίμενα έξω...Σε μια στιγμή το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα μικρό λοφάκι που ήταν ακριβώς δίπλα.....Καθώς πλησιάζω αισθάνομαι ένα υπόκωφο ήχο που μου τρυπούσε τα αυτιά....σκύβω και βλέπω το χώμα να υποχωρεί....ξαφνικά μέσα από τη γη πετάγεται ένα τεράστιο σμήνος από σφήκες....Στο νοσοκομείο μου έβγαλαν γύρω στα 10 κεντριά από το μάτι και αλλά τόσα από το πρόσωπο.....Το πως πέρασαν οι επόμενες μέρες ήταν ότι χειρότερο...Με φουσκωμένο πρόσωπο, που έβγαζα συνεχεία πύων..... Λίγο καιρό μετά, αφού ανάρρωσα έβγαλα το σκύλο μου βόλτα.....Το είχα αφήσει λυτό και αυτό άρχισε να τρέχει....φαντάζομαι είναι ευνόητο προς σε ποιο σημείο.....Έτρεξα να το προλάβω και το βλέπω να μπαίνει μέσα στο σπίτι....Φοβήθηκα τόσο πολύ, που είχα πάλι ταχυκαρδία και δε πήγα να το ψάξω...σκέφθηκα ότι θα γυρίσει μόνο του....Σους γονείς μου είχα πει ψέματα ότι το είχα δώσει σε ένα φίλο μου και ότι θα μου το έδινε την άλλη μέρα....Αφού πέρασε και το βράδυ, αποφάσισα να πάω να το βρω...πήρα ένα φίλο μου και πήγαμε μαζί έξω από το σπίτι...άρχισα να το φωνάζω...Ξαφνικά εμφανίζεται τρέχοντας και κοντοστέκεται μπροστά μας...ακριβώς στο σημείο που είχα δει την οπτασία στο όνειρο μου.....Εγώ το φωνάζω να έρθει αλλά αυτό συνέχιζε να κάθεται εκεί....Σε μια στιγμή το βλέπω να αρχίζει να γρυλίζει, να βγάζει αφρούς και να μας δείχνει τα δόντια του.. Αμέσως μετά μας ορμάει...Εμείς το βάλαμε στα ποδιά......Γυρνάω πίσω και το βλέπω εκεί στο ρέμα να με κοιτάει...Μέχρι να γυρίσω να μιλήσω στο φίλο μου, το σκυλί είχε εξαφανιστεί.....ήταν η τελευταία φορά που το είδα....... Δε ξέρω αν είναι ενδιαφέρον ή όχι, αλλά αυτό το γεγονός μου σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.