Το θέμα αυτό επέλεξα να το γράψω γιατί με προβληματίζει καιρό.. Έγινε στην αρχή του χρόνου, ενώ πήγαινα στη δουλειά μου. Στις 7.00 το πρωί κατέβαινα από ένα δρόμο που βγάζει στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Ο δρόμος αυτός ήταν έρημος και το κρύο τσουχτερό. Νυσταγμένη όπως ήμουν, ξαφνικά σαν κάποιος να μου είπε να κοιτάξω μπροστά μου όπως και έκανα. Στο τέλος του δρόμου λοιπόν, είδα μια γριούλα μέσα στα μαύρα που κρατούσε κι ένα μπαστούνι. Ήταν «καθαρό» μαύρο αν καταλαβαίνετε που μου έκανε εντύπωση και δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τη γριά. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι μέσα στα αυτιά μου άκουγα τη λέξη «αγία». Όπως περπατούσα λοιπόν πήρα την απόφαση να περάσω ακριβώς από δίπλα της για την παρατηρήσω καλύτερα. Η γριά περπατούσε υπερβολικά αργά ίσως και καθόλου. Περνώντας από δίπλα της, παρατήρησα ότι ήταν γύρω στα 90, με άσπρο στεγνό πρόσωπο, γαλάζια μάτια και υπερβολικά κουρασμένη στα όρια της λιποθυμίας. Ήμουν έτοιμη να της ζητήσω να την πάω έστω μέχρι το σπίτι της, αλλά ο συνάδελφος με περίμενε στο δρόμο και θα αργούσα. Ο αληθινός όμως λόγος που δεν το έκανα είναι ότι φοβόμουν πολύ. Την προσπέρασα και μετά από δύο βήματα γύρισα να τη κοιτάξω, μήπως και είχε ήδη σωριαστή κάτω. Αυτό λοιπόν είναι και το πρόβλημά μου. Η ΓΡΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ. Δεν ήταν δυνατό να έχει μπει σε καμιά πολυκατοικία ή οπουδήποτε καθώς περπατούσε τόσο αργά που δε θα προλάβαινε, κι εγώ επαναλαμβάνω ότι έκανα μόνο δύο βηματάκια και ξαναγύρισα να τη κοιτάξω. Μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας και κόντεψα να λιποθυμήσω απ’ την ταραχή μου. Βγήκα μέσα στη μέση του δρόμου και κοιτούσα σαν χαζή. Νόμισα ότι θα πάθω κάτι στον δρόμο αφού κάνω και ολόκληρο ταξίδι μέχρι τη δουλειά μου και ξεκίνησα να βλέπω φαντάσματα. Σημειωτέων ότι ούτε χάπια παίρνω, ούτε ναρκωτικά ούτε τρελή είμαι και φυσικά ούτε κοιμόμουν όρθια!!! Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο ήταν το μήνυμα..