Τον 9ο αιώνα, όταν βασιλιάς ήταν ο Θεόφιλος ο εικονομάχος, είχε ξεσπάσει μεγάλος διωγμός κατά των Ιερών εικόνων και κατά των Χριστιανών που τις προσκυνούσαν. Τον καιρό εκείνο ζούσε στα μέρη της Νικαίας μια ευσεβής χήρα η οποία είχε ένα μονάκριβο γιο. Η γυναίκα φύλαγε και τιμούσε μια εικόνα της Παναγίας σε ιδιωτικό παρεκκλήσι. Οι στρατιώτες του βασιλιά, σε έλεγχο που έκαναν ανακάλυψαν την ιερή εικόνα και προτίμησαν να μην εκτελέσουν αμέσως το διάταγμα περί εικόνων, αλλά να εκβιάσουν την πλούσια κάτοχο της, δίνοντας της διορία να συγκεντρώσει χρήματα. Στο διάστημα αυτό η χήρα και ο γιος της έκαναν δέηση στην Παναγία και την παρακάλεσαν να διαφυλάξει την εικόνα της. Έπειτα μετέφεραν την εικόνα στη θάλασσα και την έβαλαν στα κύματα, για να μην βεβηλωθεί από τους εικονομάχους. Έκπληκτοι είδαν την εικόνα να προχωρεί όρθια πάνω στα κύματα, προς τα δυτικά ενώ ο γιος της χήρας ακολουθώντας την συμβουλή της φεύγει κι αυτός προς τα δυτικά, πηγαίνει στο Άγιο Όρος και στη μονή Ιβήρων γίνεται μοναχός. Μετά το θάνατό του, ένα βράδυ του έτους 1004, είδαν οι μοναχοί της μονής πάνω στη θάλασσα ένα πύρινο στύλο που έφτανε ως τον ουρανό. Το όραμα διαρκεί μέρες και τότε οι μοναχοί βλέπουν στο τέλος του στύλου, μια εικόνα να πλέει όρθια στα κύματα. Κάνουν δέηση στην Θεοτόκο να τους δώσει την εικόνα και εκείνη εμφανίζεται στον αναχωρητή Γαβριήλ. Του λέει να περπατήσει στα κύματα, να πάρει την εικόνα και να την δώσει στον ηγούμενο και στους μοναχούς της μονής, όπως και έγινε. Οι μοναχοί μερόνυχτα ευχαριστούσαν την Παναγία για την μεγάλη τιμή που τους έκανε. Τοποθέτησαν την εικόνα στο ναό όμως κατ΄ επανάληψη η εικόνα εξαφανιζόταν από αυτόν και βρισκόταν τοποθετημένη εσωτερικά πάνω από την πύλη της μονής. Η Παναγία πληροφόρησε σε όραμα τον Όσιο Γέροντα Γαβριήλ, ότι αυτή είναι η θέση που διάλεξε μόνη της για να φυλάγει αυτή τους μοναχούς και όχι να φυλάγεται απ’ αυτούς. Οι Μοναχοί έκλεισαν την πύλη της Μονής, έκτισαν καινούρια, μεγαλοπρεπή και κοντά στην παλαιά πύλη της Μονής έκτισαν παρεκκλήσιο, όπου μετέφεραν τη θαυματουργή εικόνα της «Πορταΐτισσας». Μέχρι σήμερα η παρουσία της στη μονή και στο Άγιο Όρος θεωρείται εγγύηση για την προστασία του Αγιορείτικου Μοναχισμού από την Θεοτόκο.