«Στις 2 Σεπτεμβρίου 1990, βρέθηκα με το γαμπρό μου να ψαρεύω μετά από πολλά χρόνια με πετονιά, στο φάρο του νέου λιμανιού της Κέρκυρας. Μαζί μας ήταν και άλλα τέσσερα άτομα, ο αστυφύλακας και παλιό μου γείτονας Σκορδίλης Αλέκος με δύο φίλες του και ένας ηλικιωμένος ψαράς. Κατά τις 10.15 το βράδυ μια από τις γυναίκες της συντροφιάς η οποία κοίταζε ΒΔ βάζει τις φωνές : «Ω, τι είναι αυτά στον ουρανό;». Γυρίζουμε όλοι και βλέπουμε αυτό το απίστευτο και απίθανο θέαμα : ένα σμάρι από αρκετά διαστημόπλοια να κινούνται πολύ χαμηλά προς τη πόλη της Κέρκυρας. Ύψος πορείας γύρω στα 1000 μέτρα. Την απόσταση που χωρίζει το νησί Βίδο από τη πόλη (1800 μέτρα) την διάνυσαν όπως υπολόγισα σε 5 περίπου δευτερόλεπτα. Έτσι η ταχύτητά τους δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερη από 600 μίλια την ώρα. Βέβαια δεν ξέρω τι ταχύτητα ανέπτυξαν αργότερα αλλά ο θόρυβος που έκαναν έμοιαζε με θρόισμα. Τα μικρά σκάφη τα οποία άφηναν φωτεινά ίχνη διαφορετικά του μεγάλου άλλαζαν συνεχώς θέσεις μεταξύ τους. Το πέρασμά τους ήταν τέτοιο ώστε τα είδαν πολλοί, και κάποιοι γνωστοί μας που βρίσκονταν μεσοπέλαγα τρομοκρατημένοι άραξαν το σκάφος τους γρήγορα και βγήκαν στη στεριά. Το θέαμα αυτό το είδαν και η γυναίκα μου μαζί με έναν από τους γιους μου και άλλους γνωστούς και άγνωστους από τη θέση Ανεμόμυλος στο κόλπο της Γαρίτσας.». Ο κ. Δημητράτος, που έκανε την παραπάνω αναφορά, αναφέρει ότι τα σκάφη ήταν συνολικά 13 (12 μικρά και 1 μεγάλο), ότι όλα άφηναν κόκκινα ίχνη και ότι η «ουρά» του μεγάλου σκάφους πρέπει να ήταν μεγαλύτερη από 50 μέτρα. Μέσα σε αυτή κουνιόταν νωχελικά ένας γκρίζος καπνός. «Μήπως υδρατμοί;», όπως αναρωτιέται ο καθηγητής. Τα σκάφη διασταυρώθηκαν επίσης στο πέρασμά τους με ένα αεροπλάνο των Βρετανικών Αερογραμμών που μόλις είχε απογειωθεί.