Όπως μου ζήτησες θα σου περιγράψω μια εμπειρία που είχα πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν παιδί, αλλά που πάντα θυμάμαι και αφορά την θέαση ενός ΑΤΙΑ. Γνωρίζεις ότι η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου, από την Λάϊστα, ένα ζαγοροχώρι στον Νομό Ιωαννίνων σε υψόμετρο πάνω από τα χίλια μέτρα. Η Λάϊστα είναι απομονωμένο μέρος, ειδικά τότε, όπου για να φτάσεις εκεί έπρεπε να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι. Το τότε είναι κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Εγώ έχω γεννηθεί το 1972, οπότε ήμουν περίπου 10 ετών. Τότε δεν υπήρχε η Εγνατία Οδός και έπρεπε να ταξιδεύσεις από την Κατάρα ή μέσω Κοζάνης για περίπου 12 ώρες με τα τελευταία 40-50 χιλιόμετρα σε δασικό δρόμο (χωματόδρομο). Το χωριό είχε ένα μόνο τηλέφωνο στην Κοινότητα, το ρεύμα είχε “φτάσει” το 1970 και πιάναμε μόνο ένα κανάλι στην τηλεόραση. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να δείξω την απομόνωση του χωριού. Επίσης το χωριό ήταν στο τέλος του δασικού δρόμου με την έννοια ότι ο δρόμος τελείωνε εκεί. Συγκεκριμένα ακόμα και σήμερα παίρνεις μια διακλάδωση (τώρα πια ο δρόμος είναι στρωμένος με άσφαλτο), βγαίνεις από τον κύριο άξονα, περνάς μια γέφυρα που γεφυρώνει έναν παραπόταμο του Αώου και μετά ανεβαίνεις προς το χωριό. Το χωριό είναι κτισμένο σε μια πλαγιά με θέα απέναντι την μια πλευρά της Τύμφης (Πάπιγκο), την Γκαμήλα και την Τσούκα. Το συμβάν έλαβε χώρα ένα καλοκαίρι, Αύγουστο μήνα με φόντο τα παραπάνω τοπόσημα. Το εντυπωσιακό είναι ότι η θέαση του ΑΤΙΑ δεν έγινε νύχτα, αλλά αργά το απογευματάκι του Αυγούστου, με τον ήλιο να έχει ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα, αρκετά δυνατό σε ένταση αλλά όχι ενοχλητικό για τα μάτια του παρατηρητή. Αυτό που είδα ήταν ένα ατρακτοειδές αντικείμενο, που αιωρούνταν πετώντας με χαμηλή ταχύτητα. Το αντικείμενο ήταν από κάποιο υλικό που αντανακλούσε το φως του ήλιου και έδινε ένα πορτοκαλί χρώμα στο ατρακτοειδές αντικείμενο. Έμοιαζε με άβαφο αλουμίνιο όπως τα μαχητικά αεροσκάφη του 1950. Τότε όταν το είδα θεώρησα ότι ήταν κάποιο Ζέπελιν. Θυμάμαι ότι έψαχνα να διαβάσω κάπου τον λογότυπο GOODYEAR. Τότε η GOODYEARήταν συνυφασμένη με την χρήση των Ζέπελιν για διαφημιστικούς λόγους. Όμως υπήρχαν κάποιες “λεπτομέρειες” που προκαλούσαν προβληματισμό. Πρώτα-πρώτα δεν μπόρεσα να διαβάσω το οτιδήποτε πάνω στην άτρακτο του αντικειμένου, άρα η χρήση του “Ζέπελιν” για διαφήμιση δεν είχε νόημα, επίσης ποιος διαφημιστής θα έστελνε ένα Ζέπελιν σε ένα τόσο απομονωμένο μέρος, για ποιο λόγο;Από την άλλη τα Ζέπελιν συνήθως έχουν μια κάλυψη στο εξωτερικό της ατράκτου που δεν αφήνει το αλουμίνιο γυμνό με το χαρακτηριστικό ασημί χρώμα. Το αντικείμενο αιωρούνταν για αρκετή ώρα με χαμηλή ταχύτητα, αλλάζοντας αργά-αργά και τις κατευθύνσεις της πτήσης. Το παρατήρησα περίπου για δέκα λεπτά και μετά χάθηκε στον ορίζοντα ανάμεσα στα βουνά. Το αντικείμενο δεν είχε κάποιο αυτοτελές φως, δεν αναβόσβηνε κάποιο φως, ούτε έκανε κάποιο ήχο. Γενικά δεν εξέπεμπε κάποιο ερέθισμα. Το μόνο που έκανε ήταν να αντανακλά το φως του απογευματινού ήλιου.