[...] Στη Θεσσαλονίκη είχαμε την τύχη να μπούμε σε μερικά τεμένη [...] Ένα από αυτά τα τεμένη ήταν ελληνική εκκλησία, αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο, στου οποίου τον τάφο, που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, ένα λυχνάρι διατηρείται πάντοτε αναμμένο, έστω και από τους Τούρκους, παρόλο που πρόκειται για Άγιο των Ελλήνων. Ο δραγουμάνος του προξένου που μας συνόδευε έμοιαζε να πιστεύει ανεπιφύλακτα όλες τις θαυμάσιες ιστορίες που ο χατζής διηγήθηκε για τον τάφο του Αγίου, τον οποίο πολλοί επισκέπτονται πλέον. Αυτός ο χατζής μας διαβεβαίωσε κατά κατηγορηματικό τρόπο ότι ποτέ δεν αφήνουν το λυχνάρι να σβήσει, διότι όταν οι Τούρκοι μετέτρεψαν την εκκλησία σε τζαμί, ο υπεύθυνος δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τους θορύβους και τα βογκητά που προέρχονταν από τον τάφο. Αλλά μόλις έβαζε ένα καντήλι, όλα ησύχαζαν αμέσως. Ρίγησε από φρίκη όταν τον ρωτήσαμε αν άφησε ποτέ το φως να σβήσει. «Βογκητά», είπε, «θα ανέβουν από τον τάφο, βογκητά που αρκούν για να κάνουν και την πιο γενναία καρδιά να τρέμει». Παρατήρησα ότι το τέμενος μύριζε απαίσια από τα ποντίκια. Ίσως είχαν παίξει και εκείνα κάποιο ρόλο στη διατάραξη του ύπνου του άξιου χατζή.