Επρόκειτο για ένα «φασματικό» δρόμο, μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου εμπειριών του συγγραφέα καθώς και άλλων ατόμων, οι οποίες ήρθαν σιγά σιγά στο φως. 0 ίδιος περιγράφει ότι ο «παράξενος χώρος ταυ Σταδίου» καλύπτει χονδρικά την εξής περιοχή: αρχίζει από τrn οδό Αγρας, ανηφορίζει τrn Εμπεδοκλέους, στρίβει στη Δαμάρεως, συνεχίζει στη Μάρκου Μουσούρου και καταλήγει δεξιά του Σταδίου. Σε συγκεκριμένο σημείο της Μάρκου Μουσούρου «υπάρχει» ένας δρόμος με κλίση 45° φτιαγμένος από γκριζόλευκη πέτρα, σαν παλιό μάρμαρο ή στεατίτη που καταλήγει σε ένα «νεκροταφείο» γεμάτο με ψηλούς μακρόστενους οβελίσκους και στήλες από το ίδιο γκριζόλευκο υλικό. Τα παράξενα αυτά κατασκευάσματα δεν φαίνεται να έχουν περίγραμμα - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το βλέμμα ξεγλιστρά στις άκρες τους σαν να εξοστρακίζεται σε κάτι γλιστερά. Ο ονειρικός αυτός χώρος συνοδεύεται από μια αίσθηση τρομακτικής αρχαιότητας. Ο συγκεκριμένος χώρος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα -τουλάχιστον στην καθημερινή συναινετική πραγματικότητα. Φαίνεται να υπάρχει σαν ακαθόριστη εμπειρία στη μνήμη κάποιων που κάποια νύχτα, με παράξενη ατμόσφαιρα, περιπλανήθηκαν στην περιοχή και είδαν πράγματα ανύπαρκτα στον κανονικό μας χώρο. Φαίνεται να υπάρχει ένα είδος πύλης προς κόπου αλλού. Υπάρχουν και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα σημεία στηn (δια περιοχή: μια «αλάνα» λίγο πιο πάνω από το «νεκροταφείο» και μια περιοχή που δίνει την εντύπωση τροπικού λιμανιού με φοίνικες.