Προτου σκεπασουν το φερετρο για τον ενταφιασμο, ολες σχεδον οι μαθητριες εφεραν κι ερριξαν λεμονανθους απο τις λεμονιτσες που ειχε φυτεψει ο ιδιος ο γεροντας με το χερι του.
Ο χειμωνας περασε και παλι βαρυς και βροχερος.
Πενθος βασιλευε στις καρδιες των μοναχουσων, οι οποιες αγωνιζονταν νυχτα μερα στα πνευματικα.
Στο μεταξυ ο γεροντας παρουσιαζονταν τις νυχτες ολοζωντανος στις μοναχες, τους κουβεντιαζε και τις καθοδηγουσε στην εντελεια. Ακομα συζητουσε και με τις αποριες τους και τις παρατημονιες τους. Ξυπνουσαν κι απομεναν ασαλευτες και φοβισμενες. Επιασε και να θεραπευει μερικες που επασχαν, να διωχνει υστερισμους, να εξαφανιζει δαιμονες.
Κατα το Μαη αποφασισαν να διορθωσουν τον προχειρο ταφο για να βαλουν μια επιτυμβια πλακα που ειχε στειλει η Ριζαρειος. Αποφασισαν το ανοιγμα του ταφου κι ενας κτιστης, ο μπαρμπα - Μητσος, εσκαψε, σηκωσε το καπακωμενο φερετρο και ειδαν το θαυμα. Αντικρυσαν την γνωριμη μορφη σε αναλαφρο γλυκο υπνο. Τα χερια του χλωμοκιτρινα και καθαρα σαν το κεχριμπαρι.
Τον σηκωσαν και τον ανεβασαν στο γραφειο. Μια πρωτοφαντη ευωδια γεμισε το δωματιο. Και οι λεμονανθοι ολοζωντανοι, σπαρταριστοι, σωστες ζωγραφιες. Τρεις μερες και τρεις νυχτες κρατησαν το φερετρο με το ανεπαφο σωμα στο γραφειο, ωσπου να διορθωσουν τον ταφο. Η ευωδια τρυπουσε τα ρουθουνια καταγεμιζε τον τοπο. Και ο μυρωμενος ιδρωτας ετρεχε ασταματητα.
-Ειναι Αγιος, φωναξαν μερικες, να ειδοποιησουμε τις αρχες.
-Οχι, θα περιμενουμε τα τρια χρονια., δηλωσε η οσια Ξενη,η τυφλη ηγουμενη.
Στον εναμιση χρονο εβγαλαν παλι το φερετρο απο τον ταφο.Η ιδια κατασταση.Το σωμα ακεραιο, καταγεματο ευωδια.
Η ηγουμενη, η γεροντισσα Ξενη, η τυφλη, με τις νηστειες, τις προσευχες  τις αγρυπνιες και την αδολη προσφορα της ταπεινης της ψυχης στο θελημα του Θεου, κατα το παραδειγμα του ευεργετη της, ιδρυτη της Μονης, ολο και κοντοζυγωνε την τρυφερη απαλοσυνη του ακακου αρνιου, ολο και πλησιαζε το "μεγα εν πασι", τον εσφαγμενον Αμνο, τον Αγιο Θρονο. Αναπαυθηκε αθορυβα σαν τα πετεινα του ουρανου, στις 31 του Οκτωβρη του 1923, λιγες μερες πριν την συμπληρωση τριων χρονων απο τον θανατο του αγαπημενου της πνευματικου οδηγου και πατερα.
Στα τρια χρονια που ανοιξαν τον ταφο, η ιδια παλι κατασταση. Η γαληνια μορφη σε γλυκο υπνο.
Στα δεκα χρονια ξανανοιξαν παλι τον ταφο και ο νεκρος ηταν παντα ανεπαφος.
Μονο στα εικοσι χρονια απο την κοιμηση του ο Θεος επετρεψε την διαλυση του κορμιου, οπως εγινε και σε αλλους πολλους οσιους.
Ο ευεργετης Χριστος, ο Κυριος του Ουρανου και της γης, τον αξιωσε πραγματικα μιας λαμπερης δοξας, μιας ακαταλυτης προβολης.!