Κάποιοι από τους θησαυρούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου καλοί μου φίλοι δεν είναι υλικοί αλλά πνευματικοί, καθώς πρόκειται για θρύλους και ιστορίες που κατέκλεισαν πλέον ολόκληρη την υφήλιο, ειδικά τα πρόσφατα χρόνια. Αποφεύγοντας να επαναλάβω τα γνωστά και τετριμμένα που κυκλοφορούν στο facebook, θα σταθώ σε μια αποκάλυψη που έλαβε χώρα το 2019, κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής «Οι Πύλες του Ανεξήγητου», του δημοσιογράφου Κώστα Χαρδαβέλα, με ειδικό τίτλο «Το ιερό βουνό με τα μεγάλα μυστικά». Σε εκείνη την εκπομπή λοιπόν όπου είχε εμφανιστεί ο κύριος Αθανάσιος Ζερμπίλης, (πρόεδρος και ψυχολόγος του Ολυμπιακού ιδρύματος), αποκάλυψε ένα παράδοξο περιστατικό, σχετικό με έναν 50χρονο Βούλγαρο ορειβάτη που είχε σκοτωθεί από πτώση στον Όλυμπο, στις 9/9/2019, στη θέση «Λούκι του Στεφανιού», και μόλις τον ανέσυραν από τη χαράδρα τα μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, της πυροσβεστικής υπηρεσίας Λιτοχώρου και της ΕΜΑΚ, εμφανίστηκε ένα ελικόπτερο Chinook στη θέση Σκούρτα, που βρίσκεται αμέσως μετά τη Πετρόστρουγκα, προκειμένου να τον παραλάβει. Μόλις όμως τοποθέτησαν τη σορό του άτυχου ορειβάτη στο εσωτερικό του ελικοπτέρου και ξεκίνησαν την πτήση, μια απρόσμενη ριπή αέρα το έριξε αμέσως κάτω, ευτυχώς χωρίς θύματα, γεγονός που τους ξάφνιασε όλους, καθώς δεν φυσούσε αέρας εκείνη την ώρα. Σύμφωνα με τον καλεσμένο Αθανάσιο Ζερμπίλη, ελέχθη ότι το ελικόπτερο είχε διαλυθεί εντελώς, και ότι οι εργασίες συλλογής της άμορφης μάζας του διενεργήθηκαν τον επόμενο χρόνο, στις 28 Ιουλίου 2020, με αποτέλεσμα όταν οι στρατιωτικοί τεχνικοί ανέλυσαν τις 780 λήψεις που είχαν διενεργήσει με φωτογραφική μηχανή υψίστης απόδοσης, διαπίστωσαν ότι πάνω από τον έλικα είχε περάσει ένα ufo με ταχύτητα τρεις φορές γρηγορότερη από αυτής της σφαίρας, με αποτέλεσμα να μην είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.

Ο κύριος Αθανάσιος Ζερμπίλης παρουσίασε επίσης και μια παράξενη φωτογραφία που έμοιαζε με υπέρηχο, λέγοντας ότι είχε παρθεί με ακτινοβολία γ στην περιοχή του Αγίου Αντωνίου, σε υψόμετρο 1900 m, από την πλευρά της Ελασσόνας δηλαδή, και η οποία παρουσίαζε 5 διαδοχικές ομοιόμορφες κοιλότητες σε σχήμα τριγώνου, τη μία πίσω από την άλλη, οι οποίες φέρεται να διαθέτουν στο εσωτερικό του μεταλλικά αντικείμενα, περίπου σε 15 m βάθος από την επιφάνεια του εδάφους. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αθανάσιου Ζερμπίλη η φωτογραφία είχε τραβηχτεί από Αυστριακούς αρχαιοκάπηλους, και πως ο Έλληνας συνάδελφός τους κατόρθωσε και την απέσπασε μετά από συμπλοκή, και κατόπιν σφοδρών γρονθοκοπημάτων που ανταλλάχτηκαν αναμεταξύ τους.

Πληροφορούμενη όλα αυτά, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι κατάγομαι από την περιοχή της Ελασσόνας, εκτιμώ πως έχουν ρεαλιστική βάση, επειδή τα συνδέω με δυο αρκετά παράδοξα περιστατικά, εκ των οποίων το πρώτο συνέβη στο χωριό Πύθιο τον Φεβρουάριο του 1969, όταν ένα ζεύγος νεόνυμφων εγκατέλειψε έντρομο το νεόδμητό τους σπίτι, λόγω ενός απρόσμενου γεγονότος που δημοσιεύτηκε εκείνη την εποχή και στον τύπο της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Επρόκειτο για μια «μουσική συμφωνία κουδουνισμάτων», που προκαλούνταν από κουδούνια ζώων, τόσο των μεγάλων προβάτων και των κριαριών, όσο και των μικρών αρνιών και των εριφίων· χωρίς να ακούγονται ωστόσο βελάσματα ή άλλου είδους θόρυβοι. Όταν πληροφορήθηκα την είδηση, μαθήτρια γυμνασίου τότε, επικοινώνησα με τον εκ Πυθίου καταγόμενο δικηγόρο και έμπορο κ. Κωνσταντίνο Μπίσμπα, ο οποίος είχε καταγράψει ο ίδιος προσωπικά τη «μουσική συμφωνία κουδουνισμάτων», σε μεγάλο μαγνητόφωνο εποχής με εξωτερική κορδέλα. Όταν άκουσα τους μυστηριώδεις θορύβους, είχα την αίσθηση ότι μέσα στο εσωτερικό του σπιτιού είχε εισβάλλει κάποιο κοπάδι προβάτων, καθώς μπορούσα να ξεχωρίσω όλες τις διαβαθμίσεις των μεταλλικών ήχων. Λογική εξήγηση ωστόσο δεν υπήρχε.

Τελικά η λύση δόθηκε από ένα κλιμάκιο της αρχαιολογικής υπηρεσίας Λάρισας, τα οποίο επισκέφτηκε το σπίτι και απεφάνθη ότι είχε χτιστεί πάνω σε μια πανάρχαια υπόγεια στοά, που οδηγούσε στον Όλυμπο, και η οποία χρησίμευε για μαντικούς σκοπούς εκ μέρους των Δωδωναίων μάντεων, καθώς εκεί, σύμφωνα με τα Ομηρικά έπη κατοικούσαν οι Δωδωναίοι Σελλοί, πολύ πριν χρονικά μεταναστεύσουν στην Ήπειρο, και οι οποίοι οδηγήθηκαν στο πόλεμο της Τροίας με αρχηγό τον βασιλιά Γουνέα. Αυτοί λοιπόν οι γυμνόποδες μάντεις, που έβγαζαν τους χρησμούς αφουγγραζόμενοι τη γη, καθώς και από τους μεταλλικούς ήχους των αντικειμένων που κρεμούσαν πάνω σε μια βελανιδιά, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους υποτίθεται πως είχαν κατασκευάσει εξεπίτηδες μια στοά που οδηγούσε ψηλά στον Όλυμπο, ούτως ώστε οι επισκέπτες του μαντείου που άκουγαν τους ήχους να εκστασιάζονται και να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τα κελεύσματα των θεών. Ως εκ τούτου θεώρησαν πως η στοά οδηγούσε ψηλά στο βουνό, όπου εκεί κάποιος βοσκός στάβλιζε το κοπάδι του· επειδή όμως κανένας ντόπιος δεν επιβεβαίωσε την εν λόγω εκδοχή, το ζευγάρι δεν επέστρεψε ποτέ στο χωριό, με αποτέλεσμα το «στοιχειωμένο σπίτι του Πυθίου» να παραμένει ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο μέχρι και την εποχή μας.

Το δεύτερο μυθιστορικό περιστατικό που θα σας διηγηθώ, σχετίζεται με μια ερασιτεχνική παρέα ορειβατών-χρυσοθήρων από την Αθήνα, οι οποίοι έχοντας μελετήσει πολλές και διάφορες ιστορίες σχετικές με τους θησαυρούς του Ολύμπου, αποφάσισαν να έχουν ιδία αντίληψη του χώρου. Έτσι λοιπόν αφού έφτασαν στο Λιτόχωρο Πιερίας κάποια ανοιξιάτικη μέρα του 2020, έχοντας βάλει αρχικό στόχο να βρεθούν στο καταφύγιο του Σπήλιου Αγαπητού, και ενόσω ακολουθούσανε το μονοπάτι Ε4, συνάντησαν στο δρόμο τους έναν αγωγιάτη που οδηγούσε 6-7 μουλάρια το ένα πίσω από το άλλο. Αφού τον ρώτησαν εάν υπήρχε η δυνατότητα να τους οδηγήσει ως τα Πριόνια, εκείνος προθυμοποιήθηκε να τους οδηγήσει ως ένα σημείο, καθώς το μονοπάτι από ένα σημείο και μετά έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα των ζώων, οπότε θα έπρεπε να συνεχίσουν μόνοι τους. Αφού ανέβηκαν στις ράχες των ζωντανών, τότε συνάντησαν στο δρόμο εντελώς τυχαία έναν ξεκομμένο ορειβάτη ο οποίος εντάχτηκε και αυτός στην παρέα τους. Αμέσως έπιασαν συζήτηση μαζί του, γύρω από όλα αυτά τα παράδοξα γεγονότα του Ολύμπου, τις εμφανίσεις ufo, και ιδιαίτερα για μια «χρυσή σπηλιά» της περιοχής, οπότε αυτός άρχισε να τους διηγείται μια ιστορία σχετικά με την τοποθεσία Καλάια ή Καλάγια, όπου, από τη θέση Πριόνια όπου θα κατέληγαν, θα είχαν τη δυνατότητα να δουν ένα είδος πόρτας που ήταν σκαλισμένη πάνω στους βράχους, έχοντας δεξιά και αριστερά δύο βράχους τιτάνιων διαστάσεων, οι μορφές των οποίων προσομοιάζουν με αυτές των λιονταριών, καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενά του είναι δαρμένες από τον χρόνο και τις άγριες καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί ψηλά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Στη συνέχεια ο άγνωστος ορειβάτης τους διηγήθηκε μια παλιά ιστορία που τους προβλημάτισε όλους, και η οποία είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν, και ενόσω αυτός ήταν φυσικά ακόμα νέος.

«Ήταν Ιούνιος του 1989», ξεκίνησε την ιστορία τους ο ορειβάτης, «και εγώ που άκουγα στο χωριό μου μαζί με την παρέα μου πολλά και διάφορα για μια «χρυσή σπηλιά» πάνω εδώ στον Όλυμπο, αποφασίσαμε κάποια ημέρα να βρούμε την είσοδό της. Έτσι λοιπόν τον Ιούλιο του 1989, ένα μήνα αργότερα δηλαδή, αφού εξοπλιστήκαμε όσο γίνονταν καλύτερα, βάλαμε τα δυνατά μας να την ανακαλύψουμε· μαζί μας ήταν ένας Κατερινιώτης τελειόφοιτος του εκκλησιαστικού λυκείου της Ριζαρείου Σχολής Αθηνών, που τον είχα συναντήσει εντελώς τυχαία παλιότερα, όταν ήταν ακόμα 15 χρονών να περιπλανάται ολομόναχος, χωρίς τροφή και νερό στις κορυφές του Ολύμπου, ψάχνοντας μια χρυσή σπηλιά, και έκτοτε γίναμε αχώριστοι. Μαζί μας βρισκόταν επιπλέον και δυο γνωστοί μου που είχαν ζήσει στη Βόρειο Αφρική και ήταν πραγματικά ακατάβλητοι και σκληροτράχηλοι άντρες· τον έναν τον έλεγαν Τεό ή Πάνθηρα, λόγω των αναρριχητικών του ικανοτήτων, και τον άλλον Βασίλη ή Συνταγματάρχη, καθώς επρόκειτο για έναν παλιό αλεξιπτωτιστή των Λ.Ο.Κ., πραγματικά ακατάβλητο και ικανό άνδρα, σωστό Ηρακλή. Όταν φτάσαμε λοιπόν στην τοποθεσία Καλάια ή Καλάγια, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα Πριόνια, ένα φυσικό μπαλκόνι σε υψόμετρο 2100 μέτρα, μετά από πάρα πολύ δύσκολη ανάβαση με σχοινιά, αντικρίσαμε μπροστά μας δυο τεράστιους βράχους που εμφανισιακά έμοιαζαν με λιοντάρια, τα οποία μας έδιναν την εντύπωση πως έστεκαν εκεί χιλιάδες χρόνια τώρα, σα να είναι άγρυπνοι φρουροί, που προστατεύουν με την παρουσία τους, κάποιο πάρα πολύ σπουδαίο μυστικό. Το γεγονός ότι οι δυο αυτοί οι τεράστιοι λεοντόμορφοι φύλακες, που βρίσκονται στα 2500 m και μοιάζουν να έχουν σκαλιστεί από ανθρώπινο χέρι, εδώ στα χωριά μας περιβάλλονται από ένα παράξενο παραμύθι, που λέει πως η τοποθεσία Καλάια ή Καλάγια, αποτελούσε στην ουσία ένας είδος Πύλης, διαμέσου της οποίας είχε τη δυνατότητα κάποιος άνθρωπος να εισέλθει μέσα στην καρδιά του βουνού, που διαθέτει και πάρα πολλούς υπόγειους διαδρόμους, και κατόπιν να βρεθεί στην κατοικία των 12 Ολύμπιων θεών. Από τον δρόμο αυτόν, τον Ε4 δηλαδή, ο μύθος αναφέρει ότι δύο φορές τον χρόνο ανέβαιναν οι βασιλείς των Μακεδόνων, μαζί με τους εκάστοτε ιερείς και άρχοντες της Θεσσαλίας, προσκομίζοντας το φόρο της Δεκάτης σε χρυσάφι, που το εξόρυσσαν από το Παγγαίο όρος και άλλες μυστικές τοποθεσίες. Έτσι λοιπόν το χρυσάφι είχε καταστεί εκεί μέσα ένα ολόκληρο βουνό, με αποτέλεσμα όταν οι θεοί χρειάστηκε να φύγουν, έκλεισαν την πόρτα με βράχια και τα έλιωσαν για να σφραγίσουν το πέρασμα. Επειδή όμως τα βράχια αυτά περιείχαν μεγάλες ποσότητες κασσίτερου, χαλκού και ψευδάργυρου, όταν το έλιωσαν ο βράχος έγινε «ένα» με την πόρτα, και όπως ο λένε οι ντόπιοι «έπιασε πέτσα», με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζει πλέον το άνοιγμα. Οι ντόπιοι στους επόμενους αιώνες ονόμασαν την περιοχή αυτή Καλάια ή Καλάγια από την τουρκική ονομασία Kalay του κασσίτερου, και λίγα μέτρα παραπέρα από εκεί, το υπάρχων ορειβατικό πέρασμα το ονόμασαν «Πόρτα». «Τελικά ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εξερευνητικής μας προσπάθειας»; «Ο Πάνθηρας ο Τεό, καταλήφθηκε από έναν δυνατό απροσδιόριστο φόβο στα 50 μέτρα απόσταση από τα βράχια, και αφού έγινε γκρίζος σαν ποντίκι από την τρομάρα του, αρνούνταν επίμονα να προχωρήσει, ενώ ο Βασίλης ο Συνταγματάρχης, ο λοκατζής, αφού σωριάστηκε κάτω χτυπιόταν με σπασμούς, σα να ήταν ανέκαθεν επιληπτικός, βγάζοντας αφρούς από το στόμα, οπότε λιποθύμησε στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πώς να τον συνεφέρουμε. Μόλις συνήλθε, αφού αποχωρήσαμε με την ουρά στα σκέλια, επανήλθα εγώ έναν μήνα αργότερα, τον Αύγουστο του 1989 δηλαδή, έχοντας μαζί μου αυτή τη φορά μόνον τον Κατερινώτη φίλο μου και ένα ακόμα ορειβάτη που τον φωνάζαμε Klaus ή Γερμαναρά. Επρόκειτο για έναν εύθυμο πενηντάρη γιατρό, λάτρη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και αναζητητή της «Χρυσής Σπηλιάς» του Μεγαλέξανδρου. Στην πραγματικότητα ήταν αποκρυφιστής, και έχοντας μελετήσει τη ζωή του Αδόλφου Χίτλερ, πίστευε πως είχε στείλει μια ειδική ομάδα στον Όλυμπο, μιαν άλλη στους Δελφούς και μια τρίτη στο Θιβέτ, και πως εδώ στον Όλυμπο είχε εξαφανιστεί κάποιος Γερμαναράς περνώντας μέσα από μια πρασινωπή δίοδο και δεν ξαναγύρισε πίσω ποτέ. Αυτός λοιπόν ο γιατρός γνώριζε πολύ περισσότερα πράγματα από όσα γνωρίζαμε εμείς και επιμένοντας να μας συνοδεύσει σ’ αυτή μας την απόπειρα, τον πήραμε μαζί μας, ελπίζοντας να είμαστε πιο τυχεροί αυτή τη φορά από την προηγούμενη. Έτσι λοιπόν ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι, καθώς είχαμε μελετήσει το ζήτημα πώς να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, και έχοντας πάρει μαθήματα πρώτων βοηθειών, γνωρίζαμε επιπλέον και πώς να αντιμετωπίσουμε σωστά ανάλογες περιπτώσεις ζάλης, φόβου και λιποθυμίας. Αφού κατασκηνώσαμε λοιπόν την προηγούμενη νύχτα κοντά στο επίμαχο σημείο, την επόμενη μέρα, λίγο πριν το ξημέρωμα δηλαδή πλησιάσαμε εκ νέου το όριο των 50 m από το κατακόρυφο σύμπλεγμα των βράχων, σε υψόμετρο 2300 m. περίπου, και ενόσω καιροφυλακτούσαμε για να προχωρήσουμε πρωί-πρωί με τη δροσούλα, ακριβώς η στιγμή της ανατολής του Ηλίου, αντικρίσαμε ένα εκπληκτικό φαινόμενο πάνω στο «Στεφάνι του Δία»· επρόκειτο για το πρόσωπο του Πατέρα των θεών και των ανθρώπων με όλα τα επιβλητικά του χαρακτηριστικά, τα οποία δημιουργούνταν πάνω στην κόψη του βουνού. Και τότε ήταν που καταλάβαμε πως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κάτοικοι όλων των γειτονικών χωριών ονομάζουν την τοποθεσία αυτή «Ο θρόνος του Δία». Φυσικά εγώ και οι φίλοι μου είχαμε επισκεφτεί την περιοχή αυτή αρκετές φορές κατά το παρελθόν, αλλά όχι την ίδια ώρα, οπότε αντιλαμβάνεστε την έκπληξή μας όταν την ίδια στιγμή ακριβώς διαπιστώσαμε ότι είχε δημιουργηθεί και ένα άνοιγμα ανάμεσα στα λιοντάρια του κατακόρυφου βράχου, εκεί που ήταν η σφραγισμένη πύλη δηλαδή, αρκετό για να εισχωρήσει ένας μεγαλόσωμος άνδρας! Το παράδοξο στην υπόθεση αυτή δεν είναι το γεγονός ότι δεν τολμήσαμε να εισέλθουμε στο εσωτερικό του βράχου, αλλά ότι είχε εξαϋλωθεί δεν είχε ανοίξει ο βράχος, λόγω κάποιου μηχανισμού μιας ανώτερης και άγνωστης τεχνολογίας, η οποία όπως λένε και οι σύγχρονοι Indiana Jones, πρέπει να λειτουργεί με φωτοκύτταρα, τα οποία ενεργοποιούνται από μια ορισμένη θέση του ήλιου».

Αυτή ήταν η θρηλωδία φίλοι μου που διηγήθηκε στους Αθηναίους- επίδοξους χρυσοθήρας ο άγνωστος ορειβάτης, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα ώστε να καταστεί γνωστή, ιδιαίτερα στα ανάμεσα στα κυκλώματα των χρυσοθήρων, που αν και ελπίζουν να βρουν το σπήλαιο με τους μυθικούς θησαυρούς του Αλεξάνδρου, φοβούνται να προσεγγίσουν το σημείο για να μην βρεθούν σε άλλη διάσταση.

Ολοκληρώνοντας την ανάρτηση διευκρινίζω πως η διάσημη πλέον φωτογραφία της «Χρυσής Σπηλιάς» με τους αμύθητους θησαυρούς που κυκλοφορεί στο διαδύκτιο με την ονομασία «Τσακαλόπετρα» είναι ψευδής, καθώς πρόκειται για ένα γνωστό αλλά εγκαταλελειμμένο ασκητικό σπήλαιο, που βρίσκεται στην πλευρά του Πυθίου Ελασσόνας και είναι καταγεγραμμένο με την ονομασία «Ασκηταριό του Τιμίου Σταυρού».

Πριάμου Χριστίνα.