Στην πρώτη φωτογραφία είναι το Γιανγκ και το Γιν. Το αρσενικό και το θηλυκό, το αρνητικό και το θετικό, η αρμονία των αντιθέσεων. Όλοι τα γνωρίζετε φαντάζομαι. Είναι τα γνωστά μας ψαράκια, από την μακρινή Ιν-Δία.
Πόσοι όμως γνωρίζετε την προέλευση τους;
Αυτά τα μικρά και συμπαθητικά αθώα ψαράκια, δεν είναι τίποτε άλλο από τον ιερό Λάβρυ και τα βαριά μυστικά που κρύβει, τα οποία μεταφέρθηκαν στην Ιν-Δία από τον Διό-νυσο κατά την πρώτη του εκστρατεία στην Ανατολή. Ο ιερός Λάβρυς, ή διπλός πέλεκυς και τα ιερά μυστήρια που τον περιβάλλουν, τελούνταν στα πανάρχαια χρόνια στο πιο ψηλό σημείο της ενδοχώρας, στην σημερινή Κρήτη, πολύ πριν η περιοχή κατακλυστεί από την θάλασσα που ονομάζουμε σήμερα Μεσόγειος. Μεσόγειος σημαίνει Μέση της Γης, σημαίνει Ενδοχώρα, σημαίνει Έδαφος, Χώμα, Γη και δεν έχει καμία σχέση με το νερό και την θάλασσα. Η Κρήτη τότε, ήταν το πιο ψηλό σημείο αυτής της ενδοχώρας, προτού μετατραπεί σε νησί, όπως το ξέρουμε σήμερα.
Ο ιερός Λάβρυς λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο από τα δύο αντίθετα τεταρτημόρια του Κύκλου, (δεν ξέρω αν η ιερά τετρακτύς σας λέει κάτι) τα οποία τα παίρνουμε, αν χωριστεί ο κύκλος σε επιόγδοα, την γνωστή μας Οκτάνα, ή Οκτάδα, ή Οκτάβα όπως λέγετε στην μουσική. Μην σας παραξενεύει αν και ο θρόνος της Παναγίας στις εκκλησίες μας, έχει την Οκτάνα σαν στήριγμα. Εξάλλου και η Παναγία των Χριστιανών δεν είναι τίποτε άλλο από την Ουράνια Μητέρα, την Πλατυτέρα των Ουρανών, την Μεγάλη Μητέρα ολονών μας.
Για να επανέλθουμε όμως στα μυστήρια του ιερού Λάβρυ, οι τελετές μύησης γίνονταν στο εσωτερικό της γής, σ' ένα σκοτεινό διάδρομο, που πήρε κι’ αυτός το όνομα του από τον Ιερό Λάβρυ. Είναι ο γνωστός μας Λαβύρινθος.
Εκεί στα θεοσκότεινα, ο μυημένος έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Μινώταυρο, τον Ταύρο του Μίνωα του γιου του Δία. Ο Μίνωας κάθε εννέα χρόνια, πήγαινε με πομπή από Ιερείς Μύστες και πλήθος λαού στο βουνό Ίδη (Ψηλορείτη) και έπαιρνε τις εντολές (Νόμους) από τον πατέρα του Δία και τις έφερνε στην Κνωσό. Τότε ξεκινούσαν και τα Μυστήρια του Ιερού Λάβρυ. Πολύ πολύ αργότερα, όταν οι Εβραίοι θέλησαν να φτιάξουν την δική τους Μυθολογία έκαναν τον Μίνωα-Μωυσή, ο οποίος πηγαίνει κι’ αυτός, μαζί με πλήθος κόσμου και Ιερείς, ανεβαίνει σ’ ένα βουνό και παίρνει τους Νόμους ή τις Εντολές από τον Πατέρα Θεό.
Μετά από μέρες άσκησης, καθαρμούς και διαλογισμούς, οι νέοι και οι νέες της Κρήτης, αφού τέλειωναν την μύηση τους στον σκοτεινό Λαβύρινθο, επέστρεφαν έξω στο φως του Ήλιου, με τον λαό της Κρήτης να παρακολουθεί τα λεγόμενα… Ταυροκαθάψια.
Οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι θεωρούν τα Ταυροκαθάψια πως ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν οι Νέοι και οι Νέες με τους Ταύρους. Το θεωρούν παιχνίδι γιατί αν τα θεωρήσουν ως Μύηση, θα οδηγηθούν σε Ατραπούς που θα τους χαλάσει την σούπα και το αφήγημα. Καταλάβατε νομίζω…..
Στις μέρες μας έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ αυτή η… “γιορτή”, που κατάντησε στις γνωστές μας αιματηρές Ταυρομαχίες. Εκεί όπου στην αρχή το ζώο, δηλαδή ο Ταύρος, καρφώνετε με σπαθιά, το τρυπούν σε όλο του το σώμα, πληγώνετε, κακοποιείτε και στο τέλος δολοφονείται μέσα στα γιουχαΐσματα του όχλου που παρακολουθεί από την εξέδρα.
Στα Ταυροκαθάψια, καθώς ο ταύρος ορμούσε κατά πάνω στον Μυημένο, έπρεπε ο Νέος ή η Νέα να ορμήσουν κι' αυτοί κατά πάνω στο ζώο, κόντρα στην πορεία του ταύρου, σαν δύο αντίθετες δυνάμεις. Αυτό είναι το Γιανγκ Γιν, τα ψαράκια που είπαμε στην αρχή. Σε κλάσμα δευτερολέπτου όμως, πριν την σύγκρουση, ο Νέος ή η Νέα, άρπαζε τον ταύρο από τα κέρατα, πηδούσε με μια στροφή στον αέρα, προσγειωνόταν πάνω στην πλάτη του ζώου με τα πόδια και μ' ένα δεύτερο πήδημα και ξανά στροφή στον αέρα, προσγειωνόταν κάτω στο έδαφος όρθιος με τα πόδια κλειστά.
Το ζητούμενο ήταν να μεταβάλουν την κινητική δύναμη, την ευθεία ορμή του Ταύρου, σε στροφορμή, κυκλική τροχιά (στροφή στον αέρα) και ακολούθως να την μηδενίσουν σε σταθερότητα και ακινησία στο έδαφος. Έπρεπε δηλαδή να παραμείνουν όρθιοι πάνω στη γη, όπως κάνουν και σήμερα οι αθλητές στην Ολυμπιακή γυμναστική όπου μετά από διάφορες στροφές και τούμπες στον αέρα, πρέπει να προσγειωθούν όρθιοι και να παραμείνουν ακίνητοι.
Ξέρετε φαντάζομαι τον μύθο με τους 14 νέους, 7 αγόρια και 7 κορίτσια, που έστελνε κάθε χρόνο η Αθήνα ως τιμωρία, για να τους φάει ο Μινώταυρος. Οι Ταύροι, για να ξέρετε, είναι φυτοφάγα ζώα και δεν τρώνε κρέας. Απλά οι 7 νέοι και οι 7 νέες, μετά την Μύηση τους δεν ξαναγύριζαν ποτέ πίσω στην Αθήνα. Αναλάμβαναν άλλα καθήκοντα.
Αν και πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε, εξακολουθούν και σήμερα να τελούνται τα μυστήρια του Ιερού Λάβρυ, κυρίως στην Κρήτη, στην Σμύρνη, στην Κύπρο και την Στερεά Ελλάδα, χωρίς όμως την πανηγυρική λήξη της τελετής, με τα Ταυροκαθάψια σε κοινή θέα. Οι νέοι και οι νέες, μετά την μύηση τους, δαμάζουν τις αντίθετες δυνάμεις, τους Πόλους δηλαδή, με άλλους τρόπους, μιας και τα Ταυροκαθάψια έχουν απαγορευτεί από τον τρίτον αιώνα μ.χ σαν ειδωλολατρική Λατρεία και έχουν αντικατασταθεί με Άρτο και το Θέαμα…, βλέπε Ταυρομαχίες.
Φωτισμένοι Δάσκαλοι, υπάρχουν και σήμερα, όπως και τότε. Κι ας μην τους βλέπουμε καθημερινά στα περιοδικά και στις τηλεοράσεις να διαφημίζουν την πραμάτεια τους… ψάχνοντας για πελατεία.… όπως τα Φενγκ Σούι, τες Γιόγκες, τις Μαντείες, τις Αστρολογίες, τις Βασκανίες, τις Μαγείες και τις προβλέψεις για το μέλλον…, που σας έχουν τρελάνει.