Αλήθεια πόσοι από εσάς φίλοι μου γνωρίζετε ότι ο Ελασσονίτης αγωνιστής Νικοτσάρας (1774-1807), ανακάλυψε μέσα σε κάποιο σπήλαιο του Ολύμπου έναν αμύθητης αξίας θησαυρό, με αποτέλεσμα, παρότι στεριανός να καταστεί στη συνέχεια ένας από τους πλέον φοβερότερους κουρσάρους  του Αιγαίου Πέλαγους?
Γνωρίζοντας πως η γνώση χάθηκε στα πολυδαίδαλα μονοπάτια συγκάλυψης της υπόθεσης, αναφέρω  λοιπόν πως ο Κωνσταντίνος Κρυστάλλης ήταν αυτός που κατέγραψε τα γεγονότα, λέγοντας πως ο Νικοτσάρας όχι μόνον κατόρθωσε να ναυπηγήσει και να αρματώσει 75 πολεμικά καράβια στα καρνάγια της Σκιάθου και της Σκοπέλου, αλλά είχε και την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει τους μισθούς και την τροφοδοσία των 400 πολεμιστών και ναυτικών του, συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών που αφορούσαν τη οικονομική διαβίωση όλων των οικογενειών τους.
Επειδή τα αμύθητα ποσά που δαπάνησε ο Νικοτσάρας φίλοι μου, άνοιξαν την όρεξη σε πολλούς και διαφόρους Ευρωπαίους αρχαιολάτρες, να… ροβολήσουν κατά Όλυμπο μεριά, ο Κώστας Κρυστάλλης, σε μια προσπάθεια αναχαίτισης αφίξεων, ανέφερε πως το λιοντάρι του Ολύμπου είχε κληρονόμησε την περιουσία του εργένη θείου του Κωνσταντίνου Ζήδρου, πρώην κλεφταρματολού και ΄Εξαρχου της Ελασσόνας και δεν ανακάλυψε κανενός είδους θησαυρό, μέσα σε κάποιο σπήλαιο της μοναστικής αδελφότητας  του Σπαρμού, όπως ανέφεραν οι διάφορες φημολογίες της εποχής εκείνης.
Η προσπάθεια ανεύρεσης της αλήθειας φίλοι μου, σχετικά με την προέλευση των θησαυρών, ομολογουμένως είναι αρκετά πολυδαίδαλη και σκοτεινή, αφού είναι προφανές, πως ακόμα κι αν είχε κληρονομήσει τον θείο του ο Νικοτσάρας, τα ποσά ήταν αστρονομικά ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς την οικονομική εξαθλίωση που επικρατούσε στην Δ. πλευρά του Ολύμπου. Έτσι λοιπόν μολονότι γνώριζα την υπόθεση αυτή εδώ και πολλά  χρόνια, μόλις πρόσφατα κατάφερα να την ξεδιαλύνω, χάρη στα αναγραφόμενα του Ελασσονίτη και  αείμνηστου πλέον  δημοσιογράφου κυρίου Αλέξανδρου Κελέση, ο οποίος στο μικρό αφιέρωμά του για τον Νικοτσάρα, καταγράφει ότι η μοίρα του θείου του Κ. Ζήδρου του επιφύλασσε πάρα πολύ μεγάλες και δυσάρεστες εκπλήξεις, επειδή ενόσω βρισκόταν στην προχωρημένη ηλικία των 80 ετών, εξαφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα από την Ελασσόνα, όπου ήταν η έδρα του, με αποτέλεσμα κανένας από κλεφταρματωλούς που ηγείτο να μην αποκαλύπτει τι απέγινε πραγματικά.
Τελικά η σορός του Κ. Ζήδρου  φίλοι μου ανακαλύφθηκε μετά από πάροδο 145 ετών, καθώς, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις που διενήργησε κατά το 1965 ο φαρμακοποιός Νικόλαος Παπαζήσης στον δάσκαλο Αθανάσιο Παπανικολάου, είχε εντοπιστεί σε μια μεγάλη χαράδρα του Ολύμπου που ονομαζόταν Παλιοκέλια, από κάποιους καλόγερους της μονής Αγίας Τριάδος Γιαννωτών στα 1925· σταυρωμένη και παλουκωμένη πάνω σε ένα κέδρινο πάσαλο. Παραμένοντας σε αυτήν την κατάσταση επί ενάμιση αιώνα περίπου, είχε μουμιοποιηθεί εξωπραγματικά, λόγω της παρατεταμένης έκθεσής της στις καιρικές συνθήκες. Στις αρχές του 1950 ήταν που την αντίκρισε με δέος και για πρώτη και μοναδική φορά, ο νεαρός τότε υπάλληλος της μονής Νικόλαος Παπαζήσης,  καθώς έκτοτε αγνοείται η τύχης της.
Πασχίζοντας να βρω την διαδρομή των μυθικών θησαυρών, αυτών που κληρονόμησε ο Νικοτσάρας, διαπιστώθηκε ότι ο εργένης θείος του έπεσε θύμα μιανιακής εκδίκησης εκ μέρους του Σουλτάνου Αμντούλ Χαμίτ Α΄(1725-1789) και του στενού του συνεργάτη Ναπολέοντα Βοναπάρτη (1769-1821), ο οποίος έστειλε στα 1780 τον Γάλλο στρατιωτικό και φυσιοδίφη Charles Sonnini (1751-1812) στην Ελλάδα, με το πρόσχημα να τον βοηθήσει, για να κατακτήσει τις απάτητες κορφές του Ολύμπου. Στην πραγματικότητα όμως, και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, είχε καταφθάσει για να ανακαλύψει το μυστικό θησαυροφυλάκιο του οίκου της Μακεδονίας, που ήταν μεν καταγεγραμμένο στα βυζαντινά  βασιλικά αρχεία, αλλά οι συντεταγμένες της τοποθεσίας του είχαν χαθεί εντωμεταξύ, μετά από εμφύλιες διαμάχες για την κατοχή του θρόνου.  
Όταν έφθασε ο  Sonnini διαμέσου της Θεσσαλονίκης στη Βροντού, ο Κ. Ζήδρος πήγε και τον υποδέχτηκε με χαρά, αλλά φαίνεται πως αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του κι εκείνος τον εξόντωσε πάνω στη μανία του για να βρει τον θησαυρό. Δυστυχώς φίλοι μου υποψιάζομαι πως το έγκλημα δεν το έκανε μόνος του, αλλά με τη βοήθεια κάποιων Τούρκων συνοδών του κι ενδεχομένως των παλικαριών του Ζήδρου, καθώς  ο ίδιος συνοδεύονταν πάντοτε στις αποστολές του από ειδικό απόσπασμα εφίππων.
Εν κατακλείδι ο Νικοτσάρας κληρονόμησε όντως τους αγνώστου προελεύσεως μυστικούς θησαυρούς του μακαρίτη θείου του, ο οποίος μαρτύρησε κυριολεκτικά στα χέρια των δολοφόνων του, προκειμένου να τον διασφαλίσει για την απελευθέρωση του έθνους. Στη συνέχεια ο Νικοτσάρας, αφού κατέφυγε στη Σκιάθο, μετά την τριήμερη μάχη που έδωσε στη γέφυρα του Πράβι (Ελευθερούπολη) και υλοποίησε τον πειρατικό του στόλο, κατασκεύασε ο ίδιος όπως λέγεται και την πρώτη ελληνική σημαία, χρησιμοποιώντας 2 μπλε σταυρωτές λωρίδες, ραμμένες πάνω σε λευκό ύφασμα και ύστερα την ύψωσε ως μπαϊράκι ψηλά στα 75 κατάρτια των πειρατικών του καραβιών.
Τελικά ο Νικοτσάρας σκοτώθηκε στις 10 Ιουλίου του 1807 στη χερσόνησο Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, και επειδή κανείς δεν γνωρίζει να μας πει έκτοτε τι απέγιναν οι υπόλοιποι θησαυροί του, οι χρυσοθήρες έστρεψαν την προσοχή τους στην Ιερά Κοινότητα του Άθωνα.  Εκεί, αν και αν μελετήθηκαν κάποια χειρόγραφα, διαπιστώθηκε πως ενώ υπήρχε πάνω τους κάποιου είδους κωδικοποίηση, ήταν πλαστή, καθώς τα πρωτότυπα τα κρατούσαν επτασφράγιστα σε κάποια μυστικά κελάρια, οι φύλακες της πνευματικής μας κληρονομιάς. Αναφέρεται επίσης ότι ακόμα και αυτά που πίστευαν οι ερευνητές ως πρωτότυπα, αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν αντίγραφα, γραμμένα στο χέρι φυσικά, αλλά σε μεταγενέστερη εποχή. Και το χειρότερο από όλα ήταν το γεγονός ότι χάρη σε αυτά τα χειρόγραφα, είχε καταστεί πάμπλουτος κάποιος ιέραξ της αρχαιοκαπηλίας, που τα πουλούσε σε αστρονομικές τιμές στα στέκια των χρυσοθήρων.
Ολοκληρώνοντας,  αναφέρω ενημερωτικά πως η υπόθεση ανεύρεσης του Μακεδονικού θησαυροφυλακίου έχει μακρά προϊστορία, από την εποχή της πτώσης του Βυζαντίου ακόμα, και επειδή πάρα πολλοί Σουλτάνοι είχαν ελληνικό αίμα στις φλέβες τους, έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, λόγω της πρώτης περίπτωσης ανακάλυψης θησαυρού στον Όλυμπο, εκ μέρους ενός τοπικού επισκόπου, που στάθηκε αφορμή ώστε να δελεάσει - μέσω του Βατικανού  τον Ισπανικό Οίκο, προκειμένου να συμπεριλάβει τα εδάφη της Ηπειρο-Θεσσαλίας και της Μακεδονίας στη δική του επικράτεια. Γεγονός που εξόργισε τον τότε Σουλτάνο και σε συνεργασία με τον Τσάρο της Ρωσίας προχώρησαν στην δημιουργία του Πατριαρχείου Μόσχας, έχοντας ως πρωτεργάτη τον τότε επίσκοπο Ελασσόνας και νυν Άγιο Αρσένιο. Όμως αυτή είναι μιαν άλλη εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία, που θα την αναρτήσω κάποια άλλη φορά.